Ποτέ δεν πίστεψα την πλειονότητα των θεωριών συνωμοσίας, πως σε έναν κόσμο που ενοποιείται με τρομερές ταχύτητες, που ο αλληλοεπηρεασμός είναι πιο έντονος από κάθε άλλη εποχή, είναι ποτέ δυνατόν μικρές παρέες να κινούν τα νήματα του κόσμου. Δεν μπορούν. Μπορούν να προσπαθούν αλλά λίγα καταφέρνουν, είναι εκατοντάδες οι απρόβλεπτοι παράγοντες που στην πορεία χαλάνε τους κεντρικούς σχεδιασμούς.
Προσπαθούν όμως, αυτό δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί. Μικροί ή μεγαλύτεροι πυρήνες συμφερόντων ή ιδεολογικών συγγενειών ιδρώνουν να επιβάλουν την ατζέντα τους. Ο,τι γίνεται και στον μικρόκοσμό μας βέβαια, αλλά σε άλλη κλίμακα, ίσως με διαφορετικές προθέσεις και διακύβευμα.
Συνήθως προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε προθέσεις, για να είμαστε προετοιμασμένοι. Από προσωπικές εικασίες μέχρι εμβριθείς πολιτικές αναλύσεις, οι οποίες όμως προσκρούουν στις ίδιες ξέρες με τις «συνωμοσίες», στον κανόνα του απρόβλεπτου και του μη εξηγήσιμου. Πώς μπορείς να εξηγήσεις με τα δικά σου μέτρα τη λύσσα ενός ανθρώπου ογδόντα πέντε χρονών να παρεμβαίνει στη δημόσια ζωή, να θέλει να επηρεάζει, να στήνει ίντριγκες, ενώ εσύ στη θέση του θα ήσουν τώρα με ένα καλάμι σε κάποιο βραχάκι και θα περίμενες υπομονετικά να τσιμπήσει ακόμη κι ένας σπάρος; Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αυτό έκαναν μια ζωή και οτιδήποτε άλλο θα ήταν παραίτηση και μισή ζωή, το δέχομαι απόλυτα. Αυτό που εσύ το βαφτίζεις φιλοσοφική θωρακισιά (πόσο θα ζήσουμε για να κάνουμε έτσι τη ζωή μας;) εκείνος το βαφτίζει ζωή με νόημα (πόσο θα ζήσουμε για να μην την κάνουμε έτσι τη ζωή μας;).
Ακόμη και όσοι πιστεύουν πως μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις και διώξεις θα εξαφανιστεί η παιδεραστία και οι βιασμοί, πλανώνται, γιατί παραβλέπουν τη δύναμη που έχει η ανθρώπινη φύση (ακόμη και η εγκληματική), την ασταμάτητη ορμή των παθών που δεν πρόκειται ποτέ να υποχωρήσει, αλλά ούτε το φως θα υποχωρήσει. Μια αναγκαστική συνύπαρξη δίχως νικητή.
Στο προκείμενο τώρα, τα εργαστήρια των καινούργιων ή των νεκραναστημένων διχασμών δουλεύουν διπλοβάρδια.
Οι εκφραστές αυτών των επιθυμιών είναι τα κόμματα, πάντα ήταν. Τα κόμματα θρέφονται από τις πολώσεις, είναι στο business plan τους. Οποτε πλησιάζουμε σε εκλογές βρίσκουν πάντα τον τρόπο να προβοκάρουν την πραγματικότητα, να δηλητηριάσουν το δημόσιο αίσθημα, μας αναγκάζουν να ξεσκονίσουμε στολές και όπλα και να βγούμε στο χαράκωμα. Θεσμική κατάκτηση βέβαια τα κόμματα αλλά όχι αποκλειστικοί αντιπρόσωποι της Δημοκρατίας. Φταίμε απόλυτα, τους το έχουμε εκχωρήσει. Εχουμε εκχωρήσει την ιδεολογία μας σε οργανισμούς και κάθε φορά όταν τα πράγματα ζορίζουν αθροιζόμαστε δίπλα σε εκείνους που δηλώνουν πως είναι εκφραστές αυτής της ιδεολογίας. Και θεωρούμε υποχρέωσή μας να υπερασπιστούμε όλες τις τρολιές που απορρέουν από τα γραφειάκια αυτών των οργανισμών, γιατί το σκηνικό στήνεται με τέτοιον τρόπο που πειθόμαστε να αμυνθούμε απέναντι στους τρομερούς μπαμπούλες του εχθρού.
Φυσικά και υπάρχει ο εχθρός, δεν είναι επινόηση. Αλλά είναι τόσο προβλέψιμο πια το μοίρασμα της κοινωνίας και η αναζωπύρωση των εστιών ανάλογα με τις επίκαιρες επιδιώξεις, τη συμπλήρωση τετραετίας και κάποιους προσωπικούς μισθούς.
