Δεν γνωρίζω αν το είπε κάποτε κανείς στον, κατά τα λοιπά συμπαθή, Θοδωρή Δρίτσα, αλλά η αφέλεια στην πολιτική πληρώνεται ακριβά. Η «χαλαρή», όπως ο ίδιος την περιέγραψε σε έναν «φιλικό» ραδιοφωνικό σταθμό του Πειραιά, προσέγγισή του τον οδήγησε στην απόλυτη γκάφα – την οποία φυσικά «πασπάλισε» μιλώντας στη Βουλή με την κλασική ατάκα των αμήχανων πολιτικών: ότι, δηλαδή, η φράση του αυτή έπρεπε να ιδωθεί μέσα στο σύνολο των δηλώσεών του.
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει επιλέξει (το άρθρο γράφεται με την ελπίδα ότι παραμένει καλά στην υγεία του) να πολιτικοποιήσει την υπόθεσή του. Και στο πλαίσιο αυτό έχουν πολιτικοποιήσει το ζήτημα τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση – η καθεμία για τους δικούς της λόγους. Τούτο δε συμβαίνει όταν γύρω μας εξελίσσονται τόσα πράγματα και οι προκλήσεις είναι τόσο μείζονες, που οποιοσδήποτε τρίτος παρατηρητής μάλλον θα απορεί με τα καμώματά μας ως κοινωνίας και ως πολιτικής/κρατικής οντότητας.
Κάποτε θα πρέπει να μπορούμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν είναι πολιτικός κρατούμενος, όπως ίσως ορισμένοι θα ήθελαν να τον θεωρούν. Είναι ένας καταδικασμένος τρομοκράτης και ένας στυγνός, αμετανόητος δολοφόνος. Επιπλέον, η βία δεν σχετικοποιείται. Η βία είναι βία. Αν ορισμένοι θεωρούν ότι είναι σωστό να σκοτώνεις έναν βιομήχανο επειδή απομυζά τους εργαζομένους του, τότε επιστρέφεις στον «νόμο της ζούγκλας». Το ίδιο συμβαίνει αν κάποιοι άλλοι απαλλάσσουν τη Χρυσή Αυγή επειδή χτυπούσε μετανάστες. Ας μη σπεύσουν ορισμένοι να μιλήσουν για την πολεμική βία. Ακόμα και αυτή υπόκειται σε κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.
«Η Πολιτεία δεν πρέπει να εκδικηθεί» δήλωσε στο δικαστήριο ο συνήγορος του Κουφοντίνα, ο Θέμης Σοφός. Πράγματι, η Πολιτεία και η Δημοκρατία δεν πρέπει να εκδικούνται, αλλά δεν πρέπει και να εκβιάζονται. Ο κ. Σοφός λησμόνησε, αδικαιολόγητα, να επισημάνει και αυτή την παράμετρο. Τούτη δε την παράμετρο θα έπρεπε να λαμβάνουν υπόψη τους και όσοι, κυρίως εντός του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούν ότι αυτή είναι μια καλή ευκαιρία για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη από τον πιθανό θάνατο ενός ανθρώπου. Ας μην αυταπατώμεθα, στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπάρχουν ακόμη στοιχεία που «φλερτάρουν» με μια ακαθόριστη ιδέα επαναστατικότητας. Ισως και οι ίδιοι να μην αντιλαμβάνονται με τι ακριβώς «φλερτάρουν» όμως, καλλιεργώντας ένα εύφλεκτο υπόστρωμα που εν τέλει δεν θα ωφελήσει ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε κανέναν. Η ελληνική κοινωνία έχει, παρά τις εναπομείνασες αγκυλώσεις της, προχωρήσει και έχει άλλες προτεραιότητες.
