Οι δυναμικές ηγέτιδες μιας νεότερης γενιάς δείχνουν τον δρόμο για μια διαφορετική προσέγγιση της πολιτικής.
Πρώτα ήταν η Νεοζηλανδή Τζασίντα Αρντερν το 2017, έπειτα η Δανή Μέτε Φρέντρικσεν και η Φινλανδή Σάνα Μάριν το 2019, για να ακολουθήσει η Εσθονή Κάγια Κάλας τον περασμένο Ιανουάριο. Τέσσερις νέες και δυναμικές γυναίκες του σοσιαλδημοκρατικού ή του φιλελεύθερου χώρου που αναδείχθηκαν αναπάντεχα στο προσκήνιο αντικαθιστώντας ισάριθμούς άνδρες και αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά έως τώρα τις προκλήσεις της τρομοκρατίας, της περιβαλλοντικής κρίσης και του κορονωϊού, μοιάζουν να ενσαρκώνουν με την πρωθυπουργία τους μια ανανεωτική προσέγγιση της διακυβέρνησης.
Η επιτυχία τους παραμένει στοίχημα, η ανάδυσή τους, ωστόσο, δεν συνιστά συγκυριακό φαινόμενο αλλά συνδέεται με την απαρχή μιας ηλικιακής διαδοχής.
Στο «ΒΗΜΑgazino Women’s Issue» ο Μάρκος Καρασαρίνης περιγράφει την εποχή της «Jacindamania» και των ηγέτιδων που, προερχόμενες από τη γενιά των τελευταίων της Generation X και των πρώτων millennials, μοιάζουν ικανές να πετύχουν κάτι που ακόμη και η μακρόχρονη ηγεσία της Ανγκελα Μέρκελ δεν κατόρθωσε να αρθρώσει συνεκτικά: ένα διακριτό, γειωμένο στην πραγματικότητα, θηλυκό ύφος εξουσίας.
