Θεωρώ πως είναι λάθος να ζυγίζουμε την «πολιτική ευθύνη» με βάση το μέτρο της δικής μας καθημερινότητας και προσωπικής μας ζωής. Στη ζωή μας θα συγχωρήσουμε έναν φίλο που έκανε μια αβλεψία ή μια πράξη εις βάρος μας λόγω άγνοιας ή κεκτημένης, πάντως σίγουρα εκτός κακών και ιδιοτελών προθέσεων.
Με βάση αυτό, πολλοί αντιστοιχούν έτσι και την πολιτική ευθύνη.
Ρωτάνε, τι φταίει ένας πολιτικός αν ξεσπάσει μια καταστροφική πυρκαγιά και τα ρημάξει όλα, λόγω αδυναμίας ενός μηχανισμού ο οποίος δεν ήταν δυνατόν να φτιαχτεί κατά τη διάρκεια της δικής του θητείας; Ή γιατί ευθύνεται ένας υπουργός που του έσκασε στα χέρια ένα οικονομικό σκάνδαλο για το οποίο δεν φέρει προσωπική ευθύνη και δεν μπορούσε να προβλέψει; Γιατί θα πρέπει να παραιτηθεί ένας υπουργός επειδή αποκαλύφθηκε η εγκληματική κρυφή ζωή που είχε κάποιος συνεργάτης του;
Επειδή απλά η ανάληψη πολιτικής ευθύνης και η παραίτησή του είναι το θεσμικό αντίβαρο απέναντι στην εξουσία που ασκεί. Η εξουσία δεν έχει μόνο χυμούς, έχει και φλούδια, το παίρνεις όλο το πακέτο. Αυτό που οπουδήποτε αλλού ακούγεται από υπερβολικό μέχρι εξαιρετικά άδικο, όταν έχουμε να κάνουμε με ασκούντες την πολιτική εξουσία είναι ένα απαραίτητο αντιστάθμισμα για τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών. Δεν είναι δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων, δεν ψάχνουμε έναν σάκο του μποξ για να ξεσπάσουμε. Οταν έχεις το δικαίωμα δημιουργίας και επιβολής νόμων και κανόνων – πολλές φορές με συνοπτικές διαδικασίες, δίχως κάποια δημόσια διαβούλευση αλλά με βάση καθαρά προσωπικές σου επιλογές – τότε κάτι πρέπει να ρισκάρεις κι εσύ. Δεν γίνεται αλλιώς.
Υπάρχουν κι εκείνες οι φορές που το δημόσιο αίσθημα θα σε αθωώσει, θα θεωρήσει πως πραγματικά δεν φέρεις κάποια ευθύνη και θα ακυρώσει την πρόθεσή σου να παραιτηθείς. Κάποιες άλλες φορές όμως είναι μονόδρομος. Κυρίως όταν δεν ακούει ούτε καν πρόθεση συγγνώμης κι όταν διακρίνει πως η εξουσιολαγνεία σού έχει γίνει δεύτερο δέρμα, κάτι που σημαίνει πως είσαι ικανός για μεγάλες καταστροφές και τέλεση «αδικημάτων» στο μέλλον. Οταν δηλαδή δεν είσαι καθόλου ύποπτος φυγής από την εξουσία…
Εχουμε ζήσει όλοι μας δεκάδες υπουργούς Πολιτισμού. Οι περισσότεροι το αντιμετώπισαν ως το «αγροτικό» τους, ζαχαρώνοντας κάποιο άλλο «σημαντικότερο» χαρτοφυλάκιο. (Φαντάζομαι πως εκατοντάδες πνευματικοί άνθρωποι από όλον τον κόσμο θα σκότωναν για να έχουν το ανάλογο υπουργείο μιας χώρας με τόσο βαριά ιστορία στον πολιτισμό, αλλά οι έλληνες πολιτικοί στην πλειονότητά τους το είδαν ως αναγκαίο κακό.) Εχουμε ζήσει υπουργούς που ασχολήθηκαν, που νοιάστηκαν, που έφτιαξαν πράγματα, που προσπάθησαν, και άλλους που δεν πήραν καμία ευθύνη για να μη χαλάσουν την εικόνα τους.
Δεν θυμάμαι ποτέ όμως σύσσωμο τον καλλιτεχνικό κόσμο, από όλες σχεδόν τις τέχνες, να ζητάει την παραίτηση ενός υπουργού.
Δέχομαι ως υπόθεση εργασίας πως η κυρία Μενδώνη δεν φέρει ευθύνη για τίποτα. Είναι πανάξια και όλα καλώς καμωμένα. Που σημαίνει πως όλοι οι έλληνες καλλιτέχνες τρελάθηκαν ταυτόχρονα. Δεκτόν.
Εχεις να κάνεις με τρελούς σε ομαδική παράκρουση, εντάξει. Πώς μένεις; Ελπίζοντας σε τι ακριβώς; Σε ποιο μέλλον μαζί τους; Μαζί μας.
