Τελικά, παρά τις θυελλώδεις αντιδράσεις της Αριστεράς όλων των αποχρώσεων, εγκρίθηκε από τη Βουλή το νομοσχέδιο της υπουργού Παιδείας κυρίας Κεραμέως, χωρίς δυστυχώς αυτό να τολμά να αντιμετωπίσει μερικές από τις μείζονες αδυναμίες που μαστίζουν την ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας. Σε σειρά άρθρων μου προσπάθησα να προβάλω τις κυριότερες από αυτές. Πολύ περισσότερες στηλιτεύει στο πρόσφατο βιβλίο του υπό τον τίτλο «Αναμνήσεις ενός μολυβένιου στρατιώτη» ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Μαυρογορδάτος. Αντιγράφω μερικές ακόμα από τις πολυσέλιδες καταγγελίες του πέραν των όσων ανέφερα την προηγούμενη Κυριακή:
l Δεν υπάρχει ούτε ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα που να μη διαπράττουν συστηματικά και απροκάλυπτα έλληνες πανεπιστημιακοί. Ορισμένα από αυτά όπως αλαζονεία, φθόνος, οκνηρία είναι παντού και πάντα συνυφασμένα με την ακαδημαϊκή ζωή. Η απόλυτη ασυδοσία των πανεπιστημιακών στην Ελλάδα πηγάζει από την έλλειψη ελέγχου και από την εξασφαλισμένη ατιμωρησία. Η συντεχνία τους ανέχεται και καλύπτει τα πιο ακραία, τα πιο απίστευτα παραπτώματα των μελών της. Πρόεδροι, πρυτάνεις, κοσμήτορες εμφανίζονται εντελώς απρόθυμοι να προχωρήσουν στην επιβολή κυρώσεων στα μέλη τους.
Το ίδιο και το υπουργείο Παιδείας, που άλλωστε στελεχώνεται από άλλα μέλη της συντεχνίας.
Χωρίς κύρωση πολλοί καθηγητές δεν εμφανίζονται να κάνουν το μάθημά τους ή γίνεται ανεκτό να κάνουν εικοσάλεπτο μάθημα, μιλώντας ταυτόχρονα στο κινητό τους, αντί για δύο ώρες που προβλέπει το πρόγραμμα. Πάμπολλοι καθηγητές εισπράττουν διπλές αποδοχές χωρίς να τις δικαιούνται προσκομίζοντας και υπογράφοντας ψεύτικες βεβαιώσεις.
l Το πιο απεχθές καθηγητικό αμάρτημα – ιδιαίτερα επίκαιρο – είναι η λαγνεία. Δηλαδή κατάχρηση εξουσίας με τη σεξουαλική παρενόχληση φοιτητών και φοιτητριών χωρίς τα θύματα να τολμούν να την καταγγείλουν για να μην υποστούν τις συνέπειες (τον μηδενισμό τους).
l Είναι απίστευτη η ευκολία και η ανευθυνότητα με τις οποίες γίνονται αποδεκτές οι αιτήσεις υποψηφίων διδακτόρων, που ακολούθως εγκρίνονται συνήθως αδιάβαστες. Αυτοί οι υποψήφιοι διδάκτορες λειτουργούν συνήθως ως βοηθοί του επιβλέποντος καθηγητή κάνοντας τα μαθήματά του, διορθώνοντας τα γραπτά των εξετάσεων, κρατώντας το γραφείο του, με εκείνον αενάως απόντα.
l Για πολλούς καθηγητές το πανεπιστήμιο είναι προπαντός ένας τίτλος, μια βιτρίνα, για την εξυπηρέτηση άλλων, σημαντικοτέρων για τους ίδιους δραστηριοτήτων μέσα από ιδρύματα, αρχεία, τράπεζες, εταιρείες, ΜΜΕ, δικηγορικά γραφεία, ιατρεία, κλινικές, τεχνικά γραφεία, κ.ο.κ.
Ας σημειωθεί ότι η ηγεμονία των αριστερών στα ΑΕΙ, και ιδίως του ΚΚΕ, είναι απόλυτη και επιβάλλεται διά της φασιστικής βίας, η οποία ασκείται από την κομματική νεολαία τους. Εφθασε κάποτε η τέως γενική γραμματέας του κόμματος κυρία Αλέκα Παπαρήγα να δηλώσει απερίφραστα ότι το κόμμα της είναι εκείνο που θα κρίνει πότε μια εκδήλωση στα πανεπιστήμια είναι «επιστημονική», δηλαδή επιτρεπόμενη ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Επιτρέπεται μόνο για τις αριστερές ιδέες. Ο φασισμός της Αριστεράς σε όλο το επιστημονικό μεγαλείο του, που ανέχονται ανερυθρίαστα όλες οι κυβερνήσεις.
ΥΓ.: Σε σημαντική παρέμβαση επί του θέματος προβαίνει με επιστολή του ο τέως πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, ομότιμος καθηγητής κ. Ιωακείμ Γρυσπολάκης, την οποία θα φιλοξενήσω την επόμενη Κυριακή.
