Μερικές φορές μένουμε μόνο σε αυτά που περιλαμβάνει ο «αφρός» της δημοσιότητας. Τον εντυπωσιακό τίτλο, την είδηση, τη δήλωση του «επωνύμου», την απάντηση του άλλου «επωνύμου», την πολιτική εκμετάλλευση, το «θόρυβο».
Και ξεχνάμε ότι πίσω από όλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι.
Υπάρχουν όλες και όλοι εκείνοι που υπέστησαν τη βία και την κακοποίηση.
Που ένιωσαν το φόβο και τη βία.
Που δεν μπόρεσαν να μιλήσουν για το δικό τους τραύμα γιατί φοβήθηκαν ότι δεν θα έβρισκαν ανταπόκριση ή γιατί καταλάβαιναν ότι οι θύτες είχαν διασυνδέσεις με φορείς εξουσίας.
Που έζησαν για χρόνια με το τραύμα.
Που συνειδητοποιούσαν πως ό,τι και να έκαναν εκεί που πίστευαν ότι το ξεπέρασαν, αυτό ξαναγυρνούσε εξίσου οδυνηρό.
Για όλες αυτές και όλους συζητάμε αυτές τις ημέρες.
Πιο σωστά: όλες αυτές και όλους αυτούς πρέπει να έχουμε διαρκώς στο νου μας όταν συζητάμε όσα συζητάμε αυτές τις ημέρες.
Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο να αποδοθεί δικαιοσύνη με την τιμωρία όσων θυτών μπορέσουν έστω και με καθυστέρηση να εντοπιστούν και να διωχθούν ποινικά.
Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να έχουμε λιγότερα θύματα και λιγότερα τραύματα, όχι απλώς περισσότερες καταδίκες και ας είναι το σπάσιμο του φαύλου κύκλου της ατιμωρησίας η αναγκαία αφετηρία.
Και αυτό σημαίνει όντως πώς μπορούμε να διαπαιδαγωγήσουμε γενιές επόμενες με λιγότερο σεξισμό και μεγαλύτερη επίγνωση ποιες συμπεριφορές είναι κακοποιητικές, γενιές που να αντιλαμβάνονται ότι η σεξουαλικότητα σημαίνει συντροφικότητα και αγάπη όχι εξαναγκασμό και βία.
Σημαίνει ότι όσοι ασχολούνται με παιδιά δεν θα καταχραστούν τη θέση τους και έχουμε πάρει μέτρα για αυτό.
Σημαίνει ότι όσοι ασχολούνται με την ανατροφή και την εκπαίδευση των παιδιών, όσοι εργάζονται σε χώρους όπου αθλούνται παιδιά ή έχουν άλλες δραστηριότητες, όσοι στελεχώνουν το σύστημα υγείας και πρόνοιας αλλά και οι διωκτικές αρχές είναι σε θέση να καταλαβαίνουν τα σημάδια της κακοποίησης, να κινητοποιούνται έγκαιρα, να παίρνουν μέτρα.
Σημαίνει ότι η διερεύνηση των περιστατικών δεν σημαίνει επιπλέον θυματοποίηση των θυμάτων.
Σημαίνει ότι το θεσμικό και ποινικό πλαίσιο ανταποκρίνεται στην αποφυγή της ατιμωρησίας και στην αποτροπή τέτοιων περιστατικών και δεν εξυπηρετεί απλώς επικοινωνιακές ανάγκες «αυστηρότητας» που καταλήγουν σε ρυθμίσεις που καταντούν «κενό γράμμα».
Σημαίνει μέσα ενημέρωσης που δεν θα ξεχάσουν το θέμα αλλά θα αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί για μια κοινωνία με λιγότερο σεξισμό και κακοποίηση.
Σημαίνει όλα αυτά που δείχνουν ότι κατανοούμε ότι διαρκώς λογοδοτούμε σε αυτές και αυτούς που ζουν με το τραύμα.
