Εχουμε μάθει να γενικεύουμε οτιδήποτε συμβαίνει στον μικρόκοσμό μας. Την προσωπική μας εμπειρία την ανάγουμε σε μια συλλογική αλήθεια, απόλυτη, έναν κανόνα που μπορεί να αμφισβητηθεί μόνο από μικρές εξαιρέσεις.
Η αλήθεια είναι πως η προσωπική εμπειρία είναι ένα αναγκαίο εργαλείο για να αισθανθείς τον κόσμο αλλά σίγουρα δεν είναι ικανό για κάποια συνολική ερμηνεία.
Οι όποιες καταγγελίες των συναδέλφων μας για κακοποιητική συμπεριφορά δεν μας ακουμπάνε γιατί δεν έτυχε να βρεθούμε στο ίδιο πέρασμα την ίδια εποχή. Η γρήγορη και υπεύθυνη αντιμετώπιση που είχαμε σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο μάς σπρώχνει να ανεβάσουμε αμέσως ένα post για το πόσο οργανωμένο είναι το σύστημα Υγείας. Σε λίγες μέρες σε ανάλογη περίπτωση τα πράγματα δεν πηγαίνουν και τόσο καλά και αναθεωρούμε πως το σύστημα έχει καταρρεύσει. Και τα δύο σωστά είναι. Είναι δύο διαφορετικές εμπειρίες που αξίζει να αποτυπωθούν. Ακόμη και η αποσπασματική αλήθεια είναι μία αλήθεια, δεν είναι ψέμα. Νομίζω βέβαια πως η αλήθεια μόνο αποσπασματική μπορεί να είναι. Ετσι κι αλλιώς μεροληπτούμε συνέχεια, καθημερινά. Δεν γίνεται ένας άνθρωπος μόνο να συγκεντρώνει όλες τις εμπειρίες του κόσμου, ο καθένας τη δική του αλήθεια μαρτυράει.
Ομως αυτό είναι διαφορετικό από την απόλυτη αντιστοίχιση της μικρής μας γωνίας πάνω στη μεγάλη εικόνα. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος από εμάς που δεν έχει προσπαθήσει κατά καιρούς να χωρέσει την πραγματικότητα στις ήδη διαμορφωμένες θεωρίες του, να μην ψάχνει τη δικαίωση. Είναι προτιμότερος και ευκολότερος δρόμος από την αναθεώρηση. Πάντα υπάρχει ένας τρόπος να διαβάσεις ένα γεγονός και η εξήγησή του να κουμπώνει απόλυτα στις ακλόνητες θέσεις σου. Αυτό καθιστά και τον διάλογο μεταξύ μας μια προσχηματική διαδικασία, κάτι που πρέπει να γίνει για να γίνει και στο τέλος ο καθένας να επιστρέψει στη σκοπιά του που δεν είναι διατεθειμένος να παρατήσει.
Τα ΜΜΕ το έχουν διακρίνει αυτό εδώ και χρόνια. Εννοώ την ανάγκη που έχει ο κόσμος να διαβάσει μια ενυπόγραφη ανάλυση που να τον δικαιώνει. Γι’ αυτό και στην πλειονότητά τους τα Μέσα δουλεύουν με «πελάτες». Γράφουμε αυτό που θέλουν να ακούσουν οι αναγνώστες-πελάτες. Θωρακίζουμε την ιδεολογία τους και τη στεγανοποιούμε από ρωγμές που επιχειρούν οι «αντίπαλοι».
Στην εποχή της ελεύθερης κυκλοφορίας της πληροφορίας, είναι εντυπωσιακό πως είμαστε περισσότερο μονωμένοι από ποτέ. Αυτό, στην ακρότητά του, οδηγεί πολλά ΜΜΕ σε μια κρίσιμη συγκυρία να υιοθετήσουν με ευκολία ένα ψέμα ή μια αμφιλεγόμενη πληροφορία, αρκεί να μη δυσαρεστήσουν το κοινό τους.
Η πολιτική έχει παραδώσει τα κλειδιά στην Οικονομία και η δημοσιογραφία με τη σειρά της έχει παραδώσει τα δικά της κλειδιά στα κόμματα. Και όλοι μαζί χαριεντιζόμαστε πως αυτό είναι Δημοκρατία. Και πως όλοι την υπερασπιζόμαστε.
Οι δικαιολογίες περισσεύουν και ορισμένες ακούγονται ως λογικές αλλά δεν είναι. Στις αξίες του αντιπάλου απαντάς με τις δικές σου, όχι με τις δικές του, θεωρώντας πως αυτό είναι μια αναγκαία αλλά πρόσκαιρη άμυνα. Αυτό το πρόσκαιρο γίνεται μόνιμο πριν καλά-καλά το καταλάβεις.
