Ανοιχτή επιστολή προς την υπουργό Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, απέστειλε ο καταξιωμένος σκηνοθέτης και ηθοποιός Θανάσης Παπαγεωργίου, στον απόηχο των καταγγελιών για σεξουαλικές επιθέσεις στο χώρο του θεάτρου.
Στην επιστολή του, ο κ. Παπαγεωργίου δηλώνει ότι αποσύρει την αίτηση του για επιχορήγηση του Θεάτρου «Στοά» ξεκαθαρίζοντας πως «μετά από πενήντα χρόνια έντιμου και εξαντλητικού αγώνα για ένα καλύτερο θέατρο, αισθάνομαι ότι προδίδω τον αγώνα μου».
Στη μακροσκελή επιστολή του, ο γνωστός σκηνοθέτης και ηθοποιός αναφέρει, μεταξύ άλλων, πως «εγώ δεν επιθυμώ να λάβω καμία βοήθεια, αν προέκυπτε, από ένα γελοιοποιημένο υπουργείο Πολιτισμού».
«Κυρία Μενδώνη, αυτόν τον Πολιτισμό σας τον χαρίζω. Θα κρατήσω τον δικό μου» καταλήγει στην επιστολή του.
Αναλυτικά η επιστολή του
«Κυρία Υπουργέ του Πολιτισμού, χτες υπέβαλα στις αρμόδιες υπηρεσίες του ΥΠΠΟΑ την αίτησή μου για επιχορήγηση του Θεάτρου Στοά για τη νέα περίοδο.
Σήμερα επιθυμώ να δηλώσω δημοσίως ότι την αποσύρω, επειδή, μετά από πενήντα χρόνια έντιμου και εξαντλητικού αγώνα για ένα καλύτερο θέατρο, αισθάνομαι ότι προδίδω τον αγώνα μου, αν η χώρα μου με κρίνει ικανό για επιχορήγηση με μια απόφαση που θα φέρει την υπογραφή σας, και που θα προέρχεται από έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει, δεν έχει πληροφορηθεί, δεν είναι δουλειά του να ξέρει, δεν έχει καμία ευθύνη, που εξαπατάται από άτομα που κατοικούν στον κόρφο του, που απαξιώνει τόσο εύκολα την τέχνη της υποκριτικής (προφανώς συγχέοντας την με αυτήν της υποκρισίας) και που για όλα φταίνε οι άλλοι, οι απέναντι, οι πρώην, οι πολιτικοί του αντίπαλοι κλπ.
Πιστεύω, κυρία, ότι ο Άρχων ενός Υπουργείου που ασχολείται με τον Πολιτισμό πρέπει βασικά να ανήκει στους πνευματικούς ανθρώπους και για μένα ο πνευματικός άνθρωπος είναι ταυτόχρονα και πολιτισμένος και ευαίσθητος και έντιμος και κυρίως αναλαμβάνει τις όποιες ευθύνες του αναλογούν, έστω κι αν οι προϊστάμενοι-του του φορτώνουν και τις δικές τους.
Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν αρνείται τις υποχρεώσεις του, δεν λέει ασύστολα ψεύδη, δεν καταφεύγει σε φτηνές δικαιολογίες, ξεπουλώντας π.χ. τόσο φτηνά – έλεος, κυρία! – τον χθεσινό του φίλο, δεν του φέρεται έτσι άνανδρα κρεμώντας τον ‘στα μανταλάκια’, δεν τον πετάει σαν στυμμένη λεμονόκουπα μόλις δει τα σκούρα επειδή ο φίλος αποδείχτηκε κάλπης.
Δεν υπερασπίζομαι τον άθλιο που σας εξαπάτησε, αλλά στις πράξεις του, ως εκ της θέσεώς σας, καθρεφτίζεστε κι εσείς και χωρίς να το θέλετε, σχεδόν υποχρεωτικά, γίνεστε το ίδιο ‘επικίνδυνη’ όπως κι εκείνος. Και μοιάζει να το αποδέχεστε τώρα που προσπαθείτε ‘να την κάνετε’ με μικρά πηδηματάκια, πηδώντας πρώτη από το καράβι. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να ηγείται καμιάς δημόσιας αρχής, πόσο μάλλον ενός Υπουργείου Πολιτισμού.
Δεν επιθυμώ να γίνω εκλεκτός ενός τέτοιου Υπουργείου που έχει χάσει εντελώς τη σοβαρότητά του και το οποίο δεν μπορώ να έχω σε καμία εκτίμηση. Όχι ότι το είχα και ποτέ, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αλλά τώρα αισθάνομαι ότι, εξ αιτίας σας, έχει πλέον γελοιοποιηθεί τελείως κι εγώ δεν επιθυμώ να λάβω καμία βοήθεια, αν προέκυπτε, από ένα γελοιοποιημένο υπουργείο Πολιτισμού.
Κυρία Μενδώνη, αυτόν τον Πολιτισμό σας τον χαρίζω. Θα κρατήσω τον δικό μου».
