Στα γραφεία τελετών εδώ και ένα χρόνο σε όλο τον κόσμο τα τηλέφωνα δεν σταματούν ποτέ. Στην εταιρεία Chuck Pryor’s, στο Χιούστον του Τέξας οι υπάλληλοί της αν και γνωρίζουν ότι στη δουλειά αυτή πρέπει να είναι διαθέσιμοι επί 24ώρου βάσεως, 365 μέρες το χρόνο, έχουν προ πολλού εξαντλήσει τα όριά τους.
Τεράστια η ψυχική πίεση
Πολλοί έχουν οι ίδιοι αρρωστήσει και άλλοι, έχουν εγκαταλείψει τη δουλειά καθώς η πανδημία άλλαξε άρδην τον τρόπο με τον οποίο εργάζονται: «Οι εργαζόμενοι (στο χώρο) σταματούν να δουλεύουν επειδή δεν μπορούν να το χειριστούν όλο αυτό ψυχικά. Προσεύχομαι στον Θεό απλά να μου δίνει δύναμη. Για να είμαι ειλικρινής θέλω να φύγω. Ανησυχώ για τον εαυτό μου μήπως καταρρεύσει για αυτό ζητώ απλώς από το Θεό να με βοηθήσει», αναφέρει υπάλληλος του γραφείου στο πρακτορείο Reuters.
Δεν είναι μόνο ο αριθμός των θανάτων που στοιχειώνει το μυαλό τους, αλλά και οι εκατοντάδες προσωπικές ιστορίες ανθρώπων που νόσησαν, οι οποίες πέφτουν σαν ασήκωτη σκιά στην ψυχή τους. Όπως αυτή μιας νεαρής 30χρονης εγκύου γυναίκας που πέθανε από επιπλοκές του ιού, λίγο αφότου οι γιατροί είχαν με καισαρική, σώσει τη ζωή των δίδυμων παιδιών της. Άλλες φορές καλούνται να οργανώσουν την κηδεία αγαπημένων προσώπων, φίλων και συγγενών. Το φορτίο είναι τεράστιο.
Ο κίνδυνος μόλυνσης
Ο ίδιος ο Πρίορ, ιδιοκτήτης του γραφείου τελετών, αναφέρει ότι ποτέ δεν ήταν τόσο απασχολημένος όσο κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Το γραφείο του έχει τέσσερις υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης και οκτώ part-time, ωστόσο η πίεση πολλές φορές είναι μη διαχειρίσιμη. Όσο για τον κίνδυνο να μολυνθούν οι ίδιοι και στη συνέχεια τις οικογένειές τους; Τεράστιος.
Οι τελετές που κλήθηκε να αναλάβει το γραφείο του το 2020 ήταν υπερδιπλάσιες από αυτές σε ένα κανονικό έτος. Ο Ιανουάριος ήταν για το Τέξας ένας φρικτός μήνας. Μολονότι οι εισαγωγές στα νοσοκομεία μειώθηκαν κατά 10%, οι θάνατοι εξαιτίας του κορωνοϊού αυξήθηκαν κατά 48%, σύμφωνα με ανάλυση του Reuters.
Η διαχείριση της απώλειας
Η πρώτη επαφή του Πρίορ με τη δουλειά ήταν στα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν θα βοηθούσε τα αναλφάβητα μέλη της κοινότητάς του με το ταχυδρομείο και τους λογαριασμούς τους στα τοπικά γραφεία τελετών. Το 1984 άνοιξε τη δική του επιχείρηση και όπως λέει «ο εορτασμός της ζωής, ακόμη και στον θάνατο ήταν πάντα το επίκεντρο της δουλειάς» του. Όμως η πανδημία έφερε τα πάνω-κάτω καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολη τη στήριξη των ανθρώπων που καλούνται από τη μια στιγμή στην άλλη να διαχειριστούν την απώλεια και το πένθος.
Σήμερα στις κηδείες πλέον κανείς δεν μπορεί να παρηγορήσει τον άλλο λέει ο Πρίορ: «Άνθρωποι, δεν μπορούν να αγκαλιαστούν. Κλαίνε και κανείς δεν βρίσκεται εκεί να τους σκουπίσει τα δάκρυα».
