Ο Πρωθυπουργός εξέφρασε δημοσίως τη δυσαρέσκειά του προς στους «σπεύδοντες» και «επισπεύδοντες» υπουργούς που δεν χάνουν ευκαιρία να προαναγγείλουν ή, ακόμη χειρότερα, να προκαταλάβουν κυβερνητικές αποφάσεις σε τούτους τους δύσκολους και ευαίσθητους πανδημικούς καιρούς. Τα πρωθυπουργικά βέλη, παρότι μη προσωποποιημένα, «χτύπησαν» διαφόρους, ιδιαιτέρως τους πιο κινητικούς και δραστήριους. Ορισμένοι εκτίμησαν ορθά ότι πρώτος «εβλήθη» ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας, ο οποίος το πρωί της περασμένης Τρίτης είχε σπεύσει όντως να προαναγγείλει το τρίτο lockdown στην Αττική. Προηγήθηκε δηλαδή της απογευματινής κυβερνητικής σύσκεψης, στη διάρκεια της οποίας ελήφθησαν οι σχετικές αποφάσεις και ακολούθησαν οι επίσημες ανακοινώσεις. Διερευνώντας το παρασκήνιο, διαπιστώσαμε ότι ο υπουργός Υγείας δεν έδρασε εν κενώ.
Είχαν προηγηθεί διαφωνίες στη σύσκεψη της προπερασμένης Παρασκευής όπου επικράτησε η άποψη να καθυστερήσει η κυβέρνηση το τρίτο «κλείδωμα» μέχρι την πλήρη επιβεβαίωση της έξαρσης του τρίτου πανδημικού κύματος στην Αττική. Εκεί ο κ. Κικίλιας και πλήθος λοιμωξιολόγων είχαν ταχθεί υπέρ του γρήγορου και προληπτικού «απαγορευτικού». Ωστόσο μειοψήφησαν και την Τρίτη, όταν η αύξηση των κρουσμάτων επιβεβαίωσε την άποψή του, έσπευσε να πάρει το αίμα του πίσω.
Το γεγονός όντως ενόχλησε το Μέγαρο Μαξίμου, αν και δεν έλαβε τις διαστάσεις που έδωσαν ορισμένοι. Ο Πρωθυπουργός, όπως εξηγούν οι συνεργάτες του, ενοχλείται κυρίως από την περιχαράκωση των υπουργών στον τομέα ευθύνης τους. Οι περισσότεροι είναι αλήθεια ότι δέχονται πολλαπλές πιέσεις τούτο τον καιρό από τους δικούς τους συνεργάτες και προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες του τομέα τους. Ο Κικίλιας από τους γιατρούς και τα νοσοκομεία, ο Αδωνις από τους εμπόρους και τους καταστηματάρχες κ.ο.κ.. Στον βαθμό που κάμπτονται υπό το βάρος αυτών των πιέσεων και τοποθετούνται αναλόγως, χάνεται στην κυριολεξία η μπάλα, το παιχνίδι παύει να είναι συλλογικό και επικρατούν οι κακοφωνίες και οι αυτοαναιρέσεις. Ετσι η κυβέρνηση δεν εμφανίζεται ενιαία, ούτε συντονισμένη, χάνοντας βαθμιαία την αξιοπιστία της. Αυτή τη συνέπεια θέλει να αποφύγει ο Πρωθυπουργός, ξεκαθαρίζουν οι συνεργάτες του. Αλλωστε ο ίδιος δήλωσε ότι μόλις πρόσφατα ανασχημάτισε την κυβέρνησή του, έχει κάνει τις αξιολογήσεις και έχει βγάλει τα συμπεράσματά του.
******
Περί εκπροσώπων… έρημων και απρόσωπων
Με αφορμή και αυτά τα φαινόμενα κακοφωνίας, έτυχε να παρακολουθήσουμε μια συζήτηση προσφάτως για τα προβλήματα επικοινωνίας που αντιμετωπίζουν κατά καιρούς οι κυβερνήσεις, όλες οι κυβερνήσεις και προφανέστατα η σημερινή. Οι δύο συνομιλητές μας αναζητούσαν στον χρόνο πρόσωπα που έπαιξαν όντως ρόλο ουσιαστικό στα θέματα ενημέρωσης και επικοινωνίας. «Πες μου πόσοι κυβερνητικοί εκπρόσωποι έχουν καταγραφεί στη μνήμη σου» ρώτησε ο ένας. «Οντως» απάντησε ο έτερος «δεν είναι πολλοί, μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού», για να προσθέσει αμέσως μετά ότι «αν εξαιρέσεις τον Λαμπρία στα χρόνια του Καραμανλή, τον Λαλιώτη στην εποχή του προγράμματος σταθεροποίησης μεταξύ 1985 και 87 και την παρουσία του Βαγγέλη Βενιζέλου δίπλα στον Παπανδρέου στα χρόνια των διώξεων και της αντιπολίτευσης, δεν μπορείς να διακρίνεις πολλούς άλλους».
«Ισως» συνέχισε «μπορώ να θυμηθώ κάπως τον Τηλέμαχο Χυτήρη, τον Δημήτρη Ρέππα και άντε τον Θοδωρή Ρουσόπουλο στη διάρκεια της θητείας του Κώστα Καραμανλή». «Οντως» ανταπάντησε ο πρώτος, «από εκεί και πέρα το χάος». «Γιατί όμως;» επέμεινε ο πρώτος και έδωσε σχεδόν αυτόματα την απάντησή του: «Γιατί απλούστατα οι περισσότεροι των προαναφερθέντων διέθεταν γνώση, εμπειρίες και ιδιαιτέρως ήσαν πολιτικά αυθύπαρκτοι, πραγματικοί παραγωγοί πολιτικής, και όχι απλοί μεταφορείς της όποιας γραμμής, όπως οι πιο πολλοί των νεότερων χρόνων». «Πράγματι» συμπλήρωσε ο δεύτερος «πιο πρόσφατοι έγιναν εκπρόσωποι κατ’ ανάθεση, η όποια εξουσία τους ήταν δοτή, για αυτό και μόλις έφυγαν οι προβολείς από πάνω τους χάθηκαν…». Αυτά τα ολίγα περί εκπροσώπησης και επικοινωνίας ας τα γνωρίζουν οι αναθέτοντες τα καθήκοντα και όσοι με ευκολία περισσή και άνεση τα αναλαμβάνουν.
*****
Ο άγνωστος πόλεμος με τα φωτοβολταϊκά
Πυρετός αγορών επικρατεί στην ύπαιθρο χώρα. Διάφορες ηλιόλουστες αγροτικές ζώνες πολιορκούνται στην κυριολεξία από φιλόδοξους επενδυτές, ξένους κατά βάση, προερχόμενους από εξωτικές χώρες, που διεκδικούν αγροτικές εκμεταλλεύσεις προκειμένου να στήσουν υπερμεγέθεις φωτοβολταϊκές μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Προσφέρουν μάλιστα μυθώδη ποσά, πολύ πάνω από την τρέχουσα αξία των χωραφιών και ανταγωνίζονται με άνισους όρους ταπεινούς παραγωγούς αγροτικών προϊόντων που θέλουν να μεγαλώσουν τη δουλειά τους. Σε ένα από τα παραγωγικά οροπέδια της Κεντρικής Ελλάδας διεκδικούνται καλλιεργήσιμες εκτάσεις 10.000 στρεμμάτων και προσφέρονται αμοιβές κάμποσων χιλιάδων ανά στρέμμα.
Οι εκεί αγρότες-παραγωγοί διαμαρτύρονται, νιώθουν ότι βαθμιαία κινδυνεύουν να χάσουν το όποιο παραγωγικό τους πλεονέκτημα και μαζί βεβαίως φοβούνται ότι οι μαζικά τοποθετημένοι ηλιοσυλλέκτες θα μεταβάλουν το μικροκλίμα της περιοχής τους. Τείνει να εξελιχθεί, με άλλα λόγια, ένας ξένος και άγνωστος προς τα ήθη μας πόλεμος μεταξύ ηλεκτροπαραγωγής και παραγωγής τροφίμων, τις συνέπειες του οποίου δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Εκείνο που εύλογα ωστόσο μπορούμε να σημειώσουμε είναι ότι η παραγωγή τροφίμων θα πρωταγωνιστήσει διεθνώς τα επόμενα χρόνια. Και γι’ αυτόν τον λόγο και για πολλούς άλλους προφανώς ίσως θα έπρεπε οι νέοι υπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης και Ενέργειας, που κατά σύμπτωση εκλέγονται από γεωργικούς νομούς, να βάλουν φρένο στην επέκταση των φωτοβολταϊκών σε καλλιεργήσιμες ζώνες. Αρκούν οι ακαλλιέργητες πλαγιές για αυτές τις νεωτερικές κατά τα άλλα επενδύσεις.
******
Ο Τζο Μπάιντεν
Τουρκικοί ελιγμοί στην Ουάσιγκτον
Η Αγκυρα έχει βάλει «λυτούς και δεμένους» στην Ουάσιγκτον ώστε να εξωραΐσει την εικόνα της και να πείσει τη νέα κυβέρνηση του προέδρου Τζο Μπάιντεν πόσο αναγκαία είναι για τους σχεδιασμούς των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και πόσο… αξιόπιστος σύμμαχος είναι. «Κλειδί», θεωρούν πολλοί στην Αγκυρα, μπορεί να αποδειχθεί η επαναπροσέγγιση με το Ισραήλ. Για να το επιτύχει αυτό η Αγκυρα έχει κινητοποιήσει όχι μόνο πολιτικούς μοχλούς αλλά και τους διαύλους της στις αμερικανικές δεξαμενές σκέψεις. Μία από αυτές είναι το Atlantic Council, με το οποίο παραδοσιακά η Αγκυρα διατηρεί στενότατες σχέσεις – κάτι που πολλοί στην Αθήνα παραβλέπουν. Ετσι εξηγείται, σημείωναν ενημερωμένες πηγές, και το πρόσφατο άρθρο ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν μπορεί να βοηθήσει στην αποκατάσταση των τουρκοϊσραηλινών σχέσεων. Καλό είναι ορισμένοι κύκλοι στην ελληνική πρωτεύουσα να τα προσέχουν αυτά και να κινούνται προληπτικά…
Περίεργα παιχνίδια με τους Βλάχους
Το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε εξέλιξη η προσπάθεια ορισμένων να επαναφέρουν εμμέσως και υπογείως στο προσκήνιο ένα ανύπαρκτο θέμα, αυτό της βλάχικης εθνοτικής (μειονοτικής) ομάδας, δημιουργώντας μικρές αλλά επικίνδυνες εθνικιστικές εστίες που οι Ρουμάνοι κυρίως θα θελήσουν να εκμεταλλευτούν, όπως επιχείρησαν στα χρόνια της Κατοχής. Με πρόσχημα του δήθεν κινδύνου να εξαφανιστούν τα «βλάχικα», έχουν προχωρήσει τελευταίως στην έκδοση βιβλίων για την εκμάθηση της «βλάχικης γλώσσας», για αυτό το προφορικό γλωσσικό ιδίωμα που διατηρείται από γενιά σε γενιά και διαφοροποιείται από περιοχή σε περιοχή. Ενδεικτικό των προθέσεων είναι το γεγονός ότι για τη γραπτή απόδοση της «βλάχικης γλώσσας» χρησιμοποιούν το λατινικό αλφάβητο, και όχι το ελληνικό. Οσοι παρακολουθούν τη συγκεκριμένη εκδοτική δραστηριότητα δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι οι εμπνευστές της προσπάθειας στοχεύουν στην παρουσίαση αρχικώς μιας γλωσσικής και πολιτιστικής μειονότητας και ακολούθως να διεκδικήσουν αναγνώριση εθνικής μειονότητας.
Η αλήθεια είναι ότι η χρήση της λατινικής για τον εγγραμματισμό της «βλάχικης γλώσσας» αποτελεί σημείο τριβής τα τελευταία χρόνια και έχει προκαλέσει την έντονη ανησυχία και τις διαμαρτυρίες του βλαχόφωνου ελληνισμού, δηλαδή της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων, του Συλλόγου Βλάχων Επιστημόνων και της Παγκόσμιας Βλάχικης Αμφικτυονίας. Οπως μας μεταφέρουν οι γνωρίζοντες, πίσω από αυτή την προσπάθεια βρίσκονται πρόσωπα που συνεργάζονται με το γνωστό και μη εξαιρετέο Κέντρο Ερευνας Μειονοτικών Ομάδων, ορισμένοι πανεπιστημιακοί που έχουν συγκροτήσει την «Εταιρεία για τη Μελέτη του Πολιτισμού των Βλάχων» και η γνωστή «παρέα» από τους «ρουμανίζοντες» βλάχους της Βέροιας. Πιθανολογείται δε ότι η όλη δραστηριότητα χρηματοδοτείται από ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των δικαιωμάτων μειονοτικών ομάδων. Προειδοποιούμε ότι το όλο θέμα δεν είναι απλό, χρειάζεται προσοχή και λεπτούς χειρισμούς…
Η κούρσα για την επιλογή του επόμενου Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ) αποδεικνύεται τελικά πιο σκληρή από όσο αναμενόταν. Στην εκκίνηση βρέθηκαν 10 υποψήφιοι, αλλά πλέον έχουν απομείνει τέσσερις. Η Αννα Διαμαντοπούλου (φωτογραφία) έχει μείνει στη μάχη, μαζί με τη σουηδή πρώην επίτροπο Σεσίλια Μάλμστρομ, τον πρώην υπουργό Οικονομικών της Αυστραλίας Ματίας Κόρμαν και τον Φίλιπ Χίλντεμπραντ, αντιπρόεδρο της πανίσχυρης BlackRock από την Ελβετία.
Υπήρχε η ελπίδα ότι ως τις 18 Φεβρουαρίου θα είχε ξεκαθαρίσει ποιοι θα ήταν οι δύο μεταξύ των οποίων το Συμβούλιο του ΟΟΣΑ θα επέλεγε τον επόμενο ΓΓ του Οργανισμού (η θητεία είναι πενταετής και ξεκινά την 1η Ιουνίου 2021), αλλά αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει. Η θέση είναι κομβική – για πολλούς λόγους. Ο ΟΟΣΑ, «παιδί» του Ψυχρού Πολέμου και όχημα, μαζί με το Σχέδιο Μάρσαλ, της αμερικανικής συνδρομής στην ανοικοδόμηση της μεταπολεμικής Ευρώπης, έχει πλέον διευρύνει τους ορίζοντές του.
Αυτοί φθάνουν, μέσα από τον απαραίτητο γεωπολιτικό φακό, ως την Κίνα και τη διαχείριση της νέας υπερδύναμης. Τούτο ίσως εξηγεί και τη σκληρή μάχη που διεξάγεται στο παρασκήνιο και αναμένεται να καταλήξει σε αποτέλεσμα εντός του Μαρτίου. Από την άποψη αυτή, η διεκδίκηση της κυρίας Διαμαντοπούλου συνιστά αναμφίβολα επιτυχία.
