Σιώπησε σήμερα η φωνή του Αντώνη Καλογιάννη, ενός τραγουδιστή που μιλούσε για τον αγώνα και τον έρωτα.
Η πρώτη του δημόσια εμφάνιση στο κοινό έγινε στη Σοβιετική Ένωση και μετά στην Ελλάδα.
Το 1967 αποφασίζει να φύγει μαζί με την Μαρία Φαραντούρη από την Ελλάδα, κατά την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Στο εξωτερικό δημιουργεί μαζί της μια λαϊκή ορχήστρα και ξεκινούν έτσι συναυλίες με καθαρά πολιτικό χαρακτήρα, συμβάλλοντας έτσι στον αγώνα κατά της Χούντας.
Μετά την αποφυλάκιση του Μίκη Θεοδωράκη δίνουν μαζί περισσότερες από 500 συναυλίες σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, κάνοντας γνωστή την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε τότε στην Ελλάδα.
Ερμήνευσε επίσης τραγούδια του Θεοδωράκη, του Μάριου Τόκα, του Τάκη Μουσαφίρη και του Αργύρη Κουνάδη. Συνεργάστηκε με την Βίκυ Μοσχολιού στον δίσκο του Δήμου Μούτση «Συνοικισμός Α», που κυκλοφόρησε το 1972 και με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη στον δίσκο του Ηλία Ανδριόπουλου «Γράμματα στο Μακρυγιάννη», που κυκλοφόρησε το 1979.
«Είμαστε δυο»
Θεωρούνταν ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του κοινωνικοπολιτικού τραγουδιού των προηγούμενων δεκαετιών. «Είμαστε δυο», τραγουδούσε και έδινε δύναμη στη νεολαία, η οποία έβγαινε στους δρόμους και ξεσηκωνόταν.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε με δυσκολίες στην Καισαριανή, ενώ έβγαζε τα προς το ζην δουλεύοντας ως τσαγκάρης.
Η Μαρία Φαραντούρη όμως τον πείθει να ασχοληθεί με το τραγούδι. Έτσι, άφησε τα εργαλεία στην άκρη και συνέβαλε στον αγώνα κατά της χούντας και έδινε μέσα από τα κομμάτια του ηχηρά αντιστασιακά μηνύματα.
Η σύλληψη
«Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών Για τα προαύλια των φυλακών και το δάκρυ των μελλοθανάτων Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαπίζει η βροχή».
Η πολιτική του δράση στοχοποιήθηκε. Στη μπουάτ τραγουδούσε στίχους του Αναγνωστάκη. Αυτοί οι στίχοι έχει παραδεχτεί σε συνέντευξη του ότι ήταν η αιτία να τον συλλάβουν και να κρατηθεί για αρκετό διάστημα στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Εκείνος όμως δεν πτοήθηκε, καθώς η φωνή του χαρακτήρισε τους αγώνες του ελληνισμού και δημοκρατία και ελευθερία…