Κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε μια σοβαρή κουβέντα ως προς τι περιμένουμε από τους ανθρώπους.
Και δεν εννοώ μια γενικολογία του τύπου «υπομονή».
Εννοώ τι ζητάμε να κάνουν για να μπορέσει να περιοριστεί η πανδημία και να αντέξουμε το τρίτο κύμα με τα λιγότερα δυνατά σοβαρά κρούσματα και θύματα, μέχρις ότου αποδώσει ο εμβολιασμός και μπορούμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα.
Και όσο μπορώ να καταλάβω αυτό είναι μια σειρά από απλά πράγματα.
Να προσαρμόσουν οι οικογένειες τη ζωή τους ξανά στο ότι τα παιδιά θα κάνουν μάθημα στο σπίτι.
Να κάνουν τηλεργασία όσο μπορούν περισσότερο.
Να φορούν τη μάσκα όπου βρεθούν και όπου σταθούν εκτός σπιτιού και ιδίως στους χώρους δουλειάς.
Να αποφύγουν να πηγαίνουν σε άλλα σπίτια, ακόμη και εάν αυτό κάνει τη ζωή τους κάπως πιο φτωχή.
Να αναβάλλουν για μετά από λίγο καιρό επισκέψεις σε συγγενείς.
Να βγαίνουν από το σπίτι όντως για περίπατο και άθληση και όχι για να πάνε να βρουν τους κολλητούς.
Να πηγαίνουν να πάρουν τον καφέ τους όντως take away, αλλά να μην κάθονται δυο ώρες έξω από την καφετέρια δήθεν περιμένοντας.
Να ψωνίζουν μέσω διαδικτύου, ιδίως όταν για διάφορα πράγματα άλλον τρόπο δεν θα έχουν.
Θα ήθελα λοιπόν κάποια στιγμή αντί να ακούω νούμερα, προβλέψεις, ιικά φορτία και διάφορες άλλες λέξεις που αποτελούν το ηχητικό τοπίο των ημερών μας, να έβγαινε ένας υπουργός ή ένας άλλος επίσημος και να περιέγραφε ήρεμα και συγκαταβατικά τα παραπάνω βήματα εξηγώντας γιατί αυτά τα βήματα, αυτές οι μικρότερες και μεγαλύτερες αλλαγές στη ζωή σας, είναι αναγκαίες τώρα. Και ότι πρέπει να τις κάνουμε όλοι και συστηματικά για να μπορέσουμε να ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχύτερα.
Χωρίς πανικό, χωρίς αντιμετώπιση των ανθρώπων ως δυνάμει παραβατών, χωρίς δάκτυλο προτεταμένο εναντίον των «ανεύθυνων».
Και φυσικά με συγκεκριμένα μέτρα που θα κάνουν σαφές ότι δεν θα πληρώσει η κοινωνία το κόστος από αυτά τα μέτρα γιατί όντως υπάρχουν και κατηγορίες εργαζομένων και κλάδοι ολόκληροι που έχουν φτάσει στο όριό τους.
Την περασμένη άνοιξη εφαρμόστηκαν τα μέτρα γιατί η κοινωνία πείστηκε και συμμετείχε ενεργά.
Τότε ούτε η κοινωνία αντιμετωπίστηκε ως κοπάδι, ούτε οι άνθρωποι αντιμετωπίστηκαν ως κακομαθημένα ή παραβατικά παιδιά.
Γι’ αυτό και κατάλαβαν τι συνέβαινε και τι ακριβώς πρέπει να κάνουν.
Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος και τώρα.
