Έχω βαρεθεί να βλέπω την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του να μας πείσουν ότι είναι σήμερα ένα κόμμα αδικημένο, που το κακομεταχειρίζονται τα Μέσα Ενημέρωσης και δεν το αφήνουν να περάσει το μήνυμά του.
Δεν το λέω αυτό γιατί δεν υπάρχουν περιπτώσεις που η πολιτική πολεμική κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εξαιρετικά προβληματική και μπορεί να έχει και χαρακτηριστικά διαστρέβλωσης απόψεων ή ακόμη και κακής στοχοποίησης προσώπων.
Ούτε θέλω να σταθώ στο ότι στην περίοδο 2012-2015 μια ανάλογη «κακομεταχείριση» του ΣΥΡΙΖΑ από τα μέσα ενημέρωσης δεν απέτρεψε αυτό το κόμμα να εκτιναχθεί εκλογικά και στο τέλος να κυβερνήσει.
Κυρίως το λέω γιατί ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μάλλον ξεχάσει το πώς συμπεριφέρθηκε όταν είχε την εξουσία.
Γιατί πολλά από αυτά που τώρα καταγγέλλει, τότε τα έκανε.
Γιατί και πληροφορίες χρησιμοποιούσε επιλεκτικά και «δικογραφίες» μετέτρεψε σε παντιέρες.
Γιατί και τις εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές θέλησε να αξιοποιήσει ως πολιτικά και επικοινωνιακά «ατού».
Γιατί και το βήμα της Βουλής χρησιμοποίησε για «στοχοποιήσεις» που αποκτούσαν το θεσμικό βάρος ότι τις έκαναν βουλευτές και υπουργοί.
Γιατί και στρατιές τρολ κινητοποίησε όποτε μπορούσε.
Για να μην αναφερθούμε στο ότι και τα «φίλια ΜΜΕ» της κυβερνώσας αριστεράς φρόντιζαν όλα αυτά να τα αναπαράγουν και να τα διογκώνουν εκμεταλλευόμενα τις κάθε λογής «επιλεκτικές διαρροές».
Και όλα αυτά όχι για να δείξει ότι μπορεί να υπάρξει ένα διαφορετικό ήθος στην άσκηση της εξουσίας ή, πολύ περισσότερο, ένα διαφορετικό πολιτικό πρόγραμμα.
Αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο.
Για να συγκαλύψει το γεγονός ότι πάνω από το πρόγραμμα, την ιδεολογία, τις αξίες της Αριστεράς, όποιες και εάν είναι αυτές, έβαλε την παραμονή στην εξουσία, ακόμη και εάν αυτό σήμαινε να εφαρμόσει τις πολιτικές τις οποίες πολέμησε όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Γι’ αυτόν τον λόγο αντί να διαλαλούν ότι είναι τα θύματα, ας αναλογιστούν ότι κάποτε υπήρξαν και θύτες.
