Οι ασυνήθιστες απόψεις, που με κάπως παιγνιώδη διάθεση υποστήριξα στις 10/1 σε σχέση με την υποταγή στις επιταγές της μόδας, ξένισαν κάποιους αναγνώστες, οι οποίοι ιδιαίτερα αμφισβήτησαν αυτό που εγώ αποκαλώ σύγχρονο μουσικό φασισμό. Κι όμως, τη βασιμότητα του ισχυρισμού μου ως προς την παγκόσμια υποταγή στην αγγλοσαξονική ελαφρά μουσική την αποδεικνύει όχι μόνο το ότι έχει επιβληθεί σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, αλλά και το ότι έχει σχεδόν εξαφανισθεί από τη διεθνή μουσική σκηνή οποιοδήποτε τραγούδι που δεν εκπέμπεται στην αγγλική γλώσσα. Περίτρανη απόδειξη και το ότι στον διαγωνισμό της Eurovision οι μετέχοντες από τις διάφορες χώρες αναγκάστηκαν να επενδύουν τη μουσική τους πρόταση με αγγλικούς στίχους.
Καθώς λόγω επαγγέλματος είχα την τύχη να επισκεφτώ 60 χώρες, διαπίστωσα έκπληκτος και με αγανάκτηση ότι παντού ήμουν υποχρεωμένος να υφίσταμαι την αμερικανικής προέλευσης ελαφρά μουσική πάντα σε αγγλικούς στίχους και με κύριο χαρακτηριστικό το ντούκου-ντούκου των ντραμς και τα πολλά ντεσιμπέλ συνοδεία συνήθως σχεδόν άναρθρων κραυγών. Σε ένα ταξίδι μου στις Φιλιππίνες, καθώς η ατμόσφαιρα ενός εξωτικού resort διαταρασσόταν από τον αμερικανικό μουσικό φασισμό, ερώτησα αν δεν έχουν δική τους μουσική. Μου ελέχθη ότι είναι υποχρεωμένοι να μεταδίδουν αυτή τη μουσική επειδή υποτίθεται ότι αυτήν θέλουν οι επισκέπτες τους. Μετά από έντονη πίεση του γκρουπ όπου μετείχα προσκλήθηκε ένα τοπικό συγκρότημα κι έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουμε ισπανικής επιρροής υπέροχες μελωδίες (επιρροή τής επί 300 χρόνια ισπανικής κατοχής), που όμως ήταν περιφρονημένη και περιθωριακής εμβέλειας, καθώς την εξαφάνιζε ο καταναγκασμός τής συνήθως ανέμπνευστης παραγωγής του σύγχρονου μουσικού φασισμού. Στην παγκόσμια διάδοσή του τεράστιο ρόλο διαδραματίζουν οι περίφημοι disc jockeys αδρά συνήθως αμειβόμενοι από τους μουσικούς παραγωγούς για να αναπαράγουν τα μουσικά προϊόντα τους.
Ως πού φτάνει το μακρύ χέρι του αμερικανικού μουσικού φασισμού προέκυψε και από το εξής περιστατικό: Το αεροπλάνο της Ολυμπιακής που θα μας πάει στις Βρυξέλες (ήμουν τότε ευρωβουλευτής) έχει ενοχλητική καθυστέρηση και τον εκνευρισμό μας επιτείνει η μονότονη πολλών ντεσιμπέλ ανέμπνευστη αμερικανική μουσική που εκπέμπει ένας τενόρος σαξόφωνο από τα μεγάφωνα του αεροπλάνου. Παρακάλεσα την αεροσυνοδό να μας απαλλάξει από τη δοκιμασία να υφιστάμεθα την καθυστέρηση συνοδεία αυτής της εκνευριστικής μουσικής. Μου δήλωσε στενοχωρημένη ότι δεν μπορεί να την σταματήσει καθώς το αεροσκάφος τύπου Boeing είχε μισθωθεί από τις ΗΠΑ με ταυτόχρονη δέσμευση να μεταδίδει μονίμως και αποκλειστικά αυτή και μόνο τη μουσική, η οποία πήγαινε πακέτο με τη μίσθωση του αεροσκάφους. Ο χώρος όπου λειτουργούσε το μαγνητόφωνο ήταν σφραγισμένος και δεν επιτρέπετο η παραβίασή του. Το γεγονός αυτό κατήγγειλα στη στήλη μου στο «Βήμα». Δύο μέρες μετά τη δημοσίευση με επισκέφτηκε στο γραφείο μου στην έδρα του ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο ένας δικηγόρος, ο οποίος ως εκπρόσωπος της εταιρείας Boeing μου εδήλωσε ότι δεν είναι ακριβές πως επιβάλλεται στους πελάτες της η ακρόαση αυτής της μουσικής και παρακάλεσε να δημοσιεύσω τη διάψευση. Απάντησα ότι για να ανακαλέσω θα πρέπει να μου υποβληθεί γραπτή διάψευση. Μάταια έκτοτε την αναμένω. Προφανώς διότι η καταγγελία της αεροσυνοδού ήταν αληθινή.
