Μέσα στις μαντεψιές και τις προβλέψεις για τις αλλαγές που θα επιφέρει η πανδημία, θα προσθέσω και το ένστικτο πως θα αλλάξουν και οι παρέες. Αλλη σύνθεση, άλλοι τρόποι. Ακόμη κι αν η πρώτη μας αυτόματη αντίδραση θα είναι να βρεθούμε πάλι με εκείνους που μείναμε στη μέση, με εκείνους που ξέρουμε και μας ξέρουν, θα υπάρξουν ανακατατάξεις στις συνθέσεις. Ισως όχι στους βασικούς μας πυρήνες αλλά στους κάπως πιο περιφερειακούς, στην περίμετρο που κινούνται οι πιο μακρινοί φίλοι, οι γνωστοί, οι συνεργάτες.
Ενστικτώδης αντίδραση είναι κι αυτή. Αμέσως μετά από ένα σοβαρό κάταγμα της ζωής μας μάς πιάνει η απλή περιέργεια έως η τρελή επιθυμία να δούμε πώς είναι τα πράγματα και αλλιώς. Πώς είναι οι διαφορετικοί τρόποι, πώς είναι με άλλους ανθρώπους, με άλλες κουβέντες, ακόμη και με άλλα όνειρα. Σαν να συνειδητοποιούμε απότομα πως ο χρόνος κονταίνει επικίνδυνα κι εμείς έχουμε ακόμη αφήσει πολλά αδοκίμαστα.
Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε και το γεγονός πως από το 2010 και μετά οι διχασμοί περίσσεψαν σε αυτόν τον τόπο, με αποτέλεσμα να δούμε συμπεριφορές και να αποκαλυφτούν σκέψεις που ήταν καλά κρυμμένες κάτω από την παράλυση της ευζωίας, τότε η αναθεώρηση μοιάζει μονόδρομος.
Τις οικογένειές μας τις έχουμε φτιάξει και μοιάζουν οριστικές. Εννοώ εκείνους τους ανθρώπους που τους νιώθεις σπίτι σου και πάντα εκεί θα επιστρέφεις. Καλώς υπάρχουν και μας παίδεψαν και πολύ για να τις φτιάξουμε, να τις φροντίσουμε και να τις κρατήσουμε ζωντανές. Από κει και πέρα όμως υπάρχει πολύς χώρος που δεν γεμίζει μόνο με αυτούς. Θέλουμε να περπατήσουμε και λίγο έξω από την ασφάλεια και τη ρουτίνα που ορισμένες φορές έχουν καταντήσει παβλοφικές συμπεριφορές δίχως καμία καινούργια αναστάτωση, κανέναν ουσιαστικό σκοπό και στόχο πέρα από την ανακύκλωση των ίδιων εμμονών – που βαφτίζουμε σταθερότητα ιδεολογίας – ακόμη και των ίδιων αστείων.
Η καραντίνα μάς έφερε πρόσωπο με πρόσωπο με μια μοναξιά που δεν είχε τίποτα γοητευτικό. Ηταν βία. Αυτό μπορεί να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την άλλη μοναξιά – που δεν είχαμε λόγο να την εντοπίσουμε -, τη μοναξιά μέσα σε τόσους άλλους, τόσα χρόνια.
Ολα αυτά ακούγονται ως πολυτελείς ανησυχίες, κυρίως όταν έχουμε βγει από ένα δεκαήμερο ωμής σωματικής και λεκτικής βίας στην Ελλάδα, ή με τον ΠΟΥ να δηλώνει πως πρόκειται για τεράστια παγκόσμια ηθική αποτυχία ο τρόπος και οι προτεραιότητες της διανομής εμβολίων στον πλανήτη. Πάντα όμως υπάρχει μια μεγάλη εικόνα σαν χαλασμένο όνειρο, γεγονότα που σε κάνουν να νιώθεις στο στόμα τη γεύση σάπιου κρέατος. Δεν ελέγχεται αυτός ο τόπος ούτε ο χρόνος του.
Ομως δεν είναι λίγες οι φορές που βαυκαλιζόμενος πως εσύ ασχολείσαι μόνο με τα μεγάλα και τα σημαντικά, αφήνεις και ρημάζει ο «μικρός» σου κόσμος – ο μόνος αληθινός που έχεις – και εκείνο που καταφέρνεις είναι να προσθέσεις άλλη μια μικρή αποτυχία στη μεγάλη, την παγκόσμια.
