Επί του θέματος της φύλαξης των ΑΕΙ: Η παρουσία ειδικών φρουρών της αστυνομίας μέσα στα πανεπιστήμια είναι κατ’ αρχήν μια πρόταση αντιακαδημαϊκή. Είναι μια πρόταση που δεν μπαίνει στη λογική του δασκάλου. Ο δάσκαλος δεν χρειάζεται αστυνομικούς να κυκλοφορούν μέσα στο περιβάλλον των φοιτητών του.
Ο δάσκαλος έχει ένα σοβαρό και αξιόπιστο σύστημα επιτήρησης με κάμερες, φύλακες και κάρτες στην είσοδο των κτηρίων του και ένα στιβαρό πειθαρχικό δίκαιο που εφαρμόζεται με ευλάβεια και τιμωρεί την τυχόν παραβατικότητα ή τις έκνομες ενέργειες.
Τα εκπαιδευτικά συστήματα χρειάζονται πάνω απ’ όλα κανόνες.
Η δύναμη τους είναι οι θεσμοί τους.
Τους φοιτητές που βιαιοπραγούν ή βανδαλίζουν θα πρέπει να τους παραπέμπουν άμεσα στις πειθαρχικές διαδικασίες και το Ανώτατο Πειθαρχικό Συμβούλιο. Σε περίπτωση έκνομων συμπεριφορών ή ακροτήτων θα πρέπει να διαγράφονται από τις σχολές τους.
Τους αναρχικούς, εξωπανεπιστημιακούς και λοιπά, δεν τους αφήνεις ποτέ να μπουν στο πανεπιστήμιο. Τους σταματάς εκτός. Και εκεί, εάν έχουν υποπέσει σε αδικήματα, τους συλλαμβάνει η αστυνομία.
Η παράλογη και ακραία βία ακροαριστερών ομάδων, «αναρχικών», εμπόρων ναρκωτικών σε πανεπιστημιακούς χώρους και σε φοιτητικές εστίες, ο βανδαλισμός των πανεπιστημιακών εγκαταστάσεων και η καταστροφή της δημόσιας περιουσίας, πρέπει να σταματήσει. Αλλά πρέπει να σταματήσει με λογικούς και στιβαρούς κανόνες. Όχι υπερβολικές αντιδράσεις που θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερα προβλήματα.
Επιπρόσθετα, παρά τα όσα δημόσια λέγονται, σε κανένα ΑΕΙ της Ευρώπης ή, τέλος πάντων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν κυκλοφορούν μέλη της αστυνομίας πόλεων συστηματικά και αδιάλειπτα μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους.
Βέβαια, αν είναι να μιλήσουμε για τα για εκτός Ευρώπης κράτη, στα οποία οι πολίτες έχουν δικαίωμα οπλοφορίας και ο βαθμός εγκληματικότητας είναι μεγαλύτερος του ρυθμού γεννήσεων, τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά…
Τα πανεπιστήμια στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες όμως, έχουν απλά τα δικά τους σώματα φύλαξης, που υπάγονται στις διοικήσεις τους. Και έχουν αυστηρά, έως και πολύ αυστηρά, συστήματα ελέγχου τόσο στις κεντρικές εισόδους τους όσο και στις εισόδους των επιμέρους κτηρίων τους. Όταν εκδηλωθεί κάποια παραβατική συμπεριφορά την οποία πρέπει να επιληφθεί η αστυνομία, αυτή καλείται άμεσα.
Και η αστυνομία έρχεται.
Χωρίς πολλές κουβέντες και χωρίς να παρεμποδίζεται η πρόσβασή της από οποιονδήποτε -κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο. Όμως, η αστυνομία δε σουλατσάρει στα πανεπιστήμια χωρίς λόγο, πολύ περισσότερο δεν αποτελεί μόνιμη συνιστώσα της πανεπιστημιακής ζωής.
Στην Ελλάδα βέβαια, έχουμε το συνδυασμό μεταπολιτευτικών αντανακλαστικών και συνεχόμενων (συχνά φοβικών) αλλαγών του νόμου περί ασύλου. Αυτα έχουν δημιουργήσει ένα ιδιότυπο μείγμα φοβισμένων διοικήσεων, αδιάφορων φοιτητών, απρόθυμων φυλάκων και αρχών και υπερτροφικά δυνατών λούμπεν, δήθεν επαναστατών.
Το κουβάρι της βίας
Το κουβάρι της βίας όμως πρέπει κάποτε να λυθεί. Θα το λύσουμε με ζώνες καουμπόηδων και με μονομαχίες μέσα στα ΑΕΙ; Ή με ένα συγκροτημένο νόμο που θα βάλει επιτέλους τα πράγματα σε μια τάξη;
Και εξηγούμαι. Η φύλαξη των πανεπιστημίων προφανώς και δεν μπορεί να επιτελεστεί από διοικητικούς υπαλλήλους, ούτε στο κάτω-κάτω είναι δίκιο να ζητάμε από αυτούς να αντιμετωπίσουν βίαιες συμπεριφορές και δράσεις. Όλοι το ξέρουμε αυτό. Και όσοι, πρυτάνεις ή μη, ισχυρίζονται το αντίθετο υποκρίνονται.
Απαιτείται στιβαρή, οργανωμένη ιδιωτική ομάδα φύλαξης ανά ΑΕΙ που θα υπάγεται στον πρύτανη ή σε έναν αντιπρύτανη επιφορτισμένο με την αντιμετώπιση θεμάτων ασφαλείας. Ο οποίος θα είναι υπεύθυνος απέναντι στον νόμο, με την κατηγορία της παράβασης καθήκοντος, εάν δεν επιλαμβάνεται φαινομένων βίας ή βανδαλισμών και καταστροφής της περιουσίας των πανεπιστημίων. Άρα θα καλεί την αστυνομία όταν πρέπει. Με ειδικό σήμα σύνδεσης της ομάδας αυτής με την «κανονική» αστυνομία, ώστε να την καλεί εάν χρειάζεται με ένα πάτημα ενός κουμπιού. Και αυτή να έρχεται.
Απαιτούνται ασφαλώς και αυστηρά συστήματα επιτήρησης, κάμερες και έλεγχος καρτών στην είσοδο-έξοδο των κτηρίων των πανεπιστημιακών κάμπους. Τα πανεπιστήμια δεν μπορούν να είναι ξέφραγο αμπέλι και να μπαινοβγαίνει όποιος θέλει επειδή έτσι του αρέσει.
Και θα πρέπει να καταστεί σαφές στις πρυτανικές αρχές ότι από τη στιγμή που διαδηλώνουν την επιθυμία και τη θέλησή τους να είναι αυτές υπεύθυνες για την ασφάλεια των πανεπιστημίων τους, ότι αυτό έχει συνεπαγωγές απέναντι στον νόμο. Ότι εάν δηλαδή καταδειχτεί, για παράδειγμα, ότι η καταστροφή δημόσιας περιουσίας ή η ανεμπόδιστη δράση εμπόρων ναρκωτικών στους χώρους του πανεπιστημίου οφείλεται σε πλημμελή του φύλαξη, τότε θα έχουν οι ίδιοι την ευθύνη.
Στα πολλά χρόνια κατά τα οποία ασχολούμαι με τα θέματα παιδείας, έχω μιλήσει με πολλούς πρυτάνεις. Δεν συνάντησα κανέναν που να μην θεωρούσε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης τα κρούσματα βίας. Ειδικά τον φασισμό στην επιβολή πολιτικών απόψεων που κρύβουν πίσω τους. Αλλά συχνά ήταν διστακτικοί στην επίκληση των αρχών γιατί όλοι ζούσαν κάτω από τον ίδιο φόβο: και αν πάθει τίποτα ένας φοιτητής μέσα στο Ίδρυμα; Και αν χτυπήσει ένα παιδί;
Συνήθως δε, πιάνονταν στα δίχτυα μεταξύ των ομάδων ακραίων αριστεριστών που τους έχτιζαν γραφεία, έκλεβαν κάλπες, άδειαζαν σκουπιδοτενεκέδες στα γραφεία τους και στις αμήχανες και αντιφατικές πολιτικές κατευθύνσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων προς την «κανονική» αστυνομία, οι άνδρες της οποίας πολύ συχνά δεν ήξεραν… τι να κάνουν.
Η δημοκρατία όμως βρίσκεται στη μέση. Η λογική βρίσκεται στο κέντρο.
Οι ακραίες απόψεις από την μια ή από την άλλη πλευρά δεν οδηγούν στα επιθυμητά αποτελέσματα.
Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται στα πανεπιστήμια σήμερα είναι η σύγκρουση ακραίων, ιδεοληπτικών απόψεων.
Η αστυνομία, παντού και πάντα, έρχεται όταν διαπιστωθεί διάπραξη αδικήματος και όταν την καλέσεις. Αλλιώς να την έχουμε παντού όλες τις ώρες, για να προλάβουμε όλα τα αδικήματα πριν γίνουν.
Αντί επιλόγου: ίσως αντί για αστυνομικούς θα ήταν καλύτερο να προσλάβουμε καθηγητές ΑΕΙ….
