Τα πρότυπα των προηγούμενων συντηρητικών δεκαετιών ήθελαν τις κοινωνίες ανδροκρατούμενες και τις γυναίκες περιορισμένες, σε ρόλους τυπικούς εντός της οικογενειακής εστίας, εξαρτημένες από τον σύζυγο, υποταγμένες σε αυτόν και αφοσιωμένες στην ανατροφή των παιδιών.
Στη βάση αυτών των προτύπων οικοδομήθηκαν στάσεις εξουσιαστικές και συμπεριφορές σεξιστικές, οι οποίες διατηρήθηκαν στον χρόνο, παρότι η θέση των γυναικών στις κοινωνίες άλλαξε.
Ακόμη και στις μέρες μας η εκδοχή του άνδρα δυνάστη και προστάτη, που θέλει τις γυναίκες στα πόδια του, να τον υπηρετούν και να ικανοποιούν τις όποιες ορέξεις του, παραμένει ισχυρή και ικανή να τροφοδοτεί βίαιες συμπεριφορές και να οδηγεί σε εξευτελιστικά και τρομακτικά γεγονότα, σαν κι αυτά που αποκαλύπτονται αυτές τις μέρες και στην πατρίδα μας.
Ηταν και παραμένει κοινό μυστικό ότι σε πολλές περιπτώσεις έχοντες και κατέχοντες εξουσία και ισχύ θεωρούν σχεδόν προνόμιο και δικαίωμά τους τη σεξουαλική παρενόχληση. Ολοι και όλες, λίγο-πολύ, έχουν να διηγηθούν και να περιγράψουν προσβλητικές και καταχρηστικές στάσεις και συμπεριφορές εξουσιαστών ανδρών απέναντι σε εργαζόμενες ή συνεργαζόμενες γυναίκες.
Στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, στον αθλητισμό, στην τέχνη και στον πολιτισμό, στα μέσα ενημέρωσης, στην ανώτατη εκπαίδευση, στη Δικαιοσύνη, στα σώματα ασφαλείας, στον στρατό, παντού όπου δοκιμάζονται τα στερεότυπα της ανδροκρατούμενης κοινωνίας έχουν καταγραφεί και συνεχίζουν να καταγράφονται περιστατικά εξευτελιστικά και συμπεριφορές αυθαίρετες, βίαιες, που πληγώνουν, τραυματίζουν και εμποδίζουν εν τέλει την εξέλιξη και πρόοδο των γυναικών.
Δεν είναι ελληνικό το φαινόμενο. Το κίνημα καταδίκης της σεξουαλικής παρενόχλησης και της εκμετάλλευσης δεσπόζουσας θέσης ανδρών έναντι γυναικών σάρωσε τα προηγούμενα χρόνια το Χόλιγουντ, αποκαλύπτοντας και φέρνοντας στη δημοσιότητα βιασμούς, εκβιασμούς και παρενοχλήσεις μοναδικές, εκπηγάζουσες από θέσεις εξουσίας και κυριαρχίας.
Η περίπτωση Γουάινστιν είναι χαρακτηριστική και δηλωτική των συνθηκών που μπορούν να διαμορφωθούν ακόμη και σε βάρος ξεχωριστών γυναικών. Στην Ελλάδα το #MeToo δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθεί. Γενικού τύπου οι καταγγελίες αρχικώς, χωρίς συγκεκριμένες αναφορές, δεν επέτρεψαν ανάδειξη του φαινομένου και της κρυφής πληγής που βασανίζει και καταδιώκει πολλές γυναίκες στη χώρα μας.
Χρειάστηκε η θαρραλέα στάση της Σοφίας Μπεκατώρου για να ανοίξουν τα στόματα και να αναδειχθούν πάμπολλα κρυμμένα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας σε βάρος των γυναικών. Αυτή την ώρα εξελίσσεται και στην Ελλάδα κύμα αποκαλύψεων, ικανό, αν μη τι άλλο, να αποτρέψει ή έστω να περιορίσει τις πολλές εκδοχές της σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας.
Και ιδιαιτέρως να επιτρέψει τη διαμόρφωση συνθηκών ίσων ευκαιριών και ίσης μεταχείρισης για τις γυναίκες στους επαγγελματικούς και κοινωνικούς χώρους.
Στις σύγχρονες κοινωνίες δεν χωρούν διακρίσεις φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Οι γυναίκες έχουν κατακτήσει όλα τα άλλοτε ανδροκρατούμενα κάστρα, η παρουσία τους στις επιστήμες, στην τέχνη, στον πολιτισμό, στις επιχειρήσεις, ακόμη και στην πολιτική είναι σημαντική, αναγνωρίζεται ως στοιχείο προόδου και βάση οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.
Διεθνείς έρευνες μάλιστα έχουν καταδείξει ότι επιχειρηματικοί όμιλοι και οργανισμοί που έχουν ξεπεράσει κάθε λογής διακρίσεις έχουν καταστεί αποδοτικότεροι και δημιουργικότεροι.
Με άλλα λόγια, στους καιρούς μας οι διακρίσεις, οι όποιες διακρίσεις, πέραν των άλλων, αποδεικνύονται και αντιπαραγωγικές.
Δεν χωρούν και δεν ταιριάζουν στην εποχή μας, δηλώνουν καθυστέρηση και υπανάπτυξη.
Πολύ περισσότερο δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές συμπεριφορές βίας και σεξουαλικής παρενόχλησης. Μόνο αποκάλυψη και καταδίκη τους πρέπει…
ΤΟ ΒΗΜΑ
