Οταν η Γκρέτα Γκάρμπο (1905-1990) έφυγε σε νεαρή ηλικία από την πατρίδα της Σουηδία για το Χόλιγουντ, έφερνε κάτι πραγματικά καινούργιο στη Μέκκα του κινηματογράφου.
Ηταν ψηλή και με φαρδείς ώμους, την ώρα που η τυποποιημένη εικόνα της σταρ της εποχής ήταν βραχύσωμη και εξαιρετικά λεπτεπίλεπτη. Διακρινόταν επίσης από μια ασεξουαλική ψυχρότητα που συνδυαζόταν με έναν αέρα στοχασμού και επιφυλακτικότητας, σε μια εποχή που η μόδα απαιτούσε σεξαπίλ, πληθωρικότητα και μπρίο.
Διάδοχός της υπήρξε η κατά δέκα χρόνια νεότερή της Ινγκριντ Μπέργκμαν (1915-1982), η Σουηδή που προκάλεσε αίσθηση εντός και εκτός μεγάλης οθόνης.
Τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 ήταν η σειρά του Ινγκμαρ Μπέργκμαν να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον. Το όνομα του σουηδού auteur ταυτίστηκε περισσότερο από κάθε άλλο με τον ευρωπαϊκό «κινηματογράφο του δημιουργού». Ηταν τέτοιο το μέγεθος της κινηματογραφικής συνέπειάς του, που το επώνυμό του έγινε λέξη-κλειδί για την απόδοση συγκεκριμένου κινηματογραφικού ύφους: ο όρος «bergmaneqsque» χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει κάθε ταινία που αποτυπώνει επίπονες διαπροσωπικές σχέσεις.
Στο ΒΗΜΑgazino που κυκλοφορεί μαζί με το «Βήμα της Κυριακής» o Γιάννης Ζουμπουλάκης θυμάται χαρακτηριστικές στιγμές από την παλιά και τη νέα «φρουρά» σκηνοθετών και πρωταγωνιστών της μεγάλης οθόνης που έχει «εξαγάγει» η σκανδιναβική χώρα στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα.
Διαβάστε περισσότερα στο BHMAgazino που κυκλοφορεί με το «Βήμα της Κυριακής»
