Φοβάμαι ότι κάποιοι δεν έχουν καταλάβει πώς λειτουργεί η κοινωνία γενικά και η κοινωνική διαμαρτυρία ειδικά.

Αναφέρομαι στο πώς αντιμετωπίζονται οι καταλήψεις στα σχολεία και τα πανεπιστήμια.

Και πιο συγκεκριμένα στην αντίληψη που λέει ότι τέτοια φαινόμενα συνεχίζονται, επειδή δεν υπάρχει πολιτική βούληση να αντιμετωπιστούν όσο αποφασιστικά χρειάζονται.

Δηλαδή να κατασταλούν, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Είναι, όμως, τόσο απλά τα πράγματα;

Δηλαδή, όλες τις φορές που για παράδειγμα τα περισσότερα σχολεία της χώρας βρέθηκαν κατειλημμένα, από το 1990-1991 έως και σχετικά πρόσφατα η αιτία ήταν ότι απέναντί τους δεν υπήρξε «πυγμή»;

Ή μήπως η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις μεγάλα κινήματα διαμαρτυρίας, η αντιμετώπιση μόνο πολιτική μπορεί να είναι.

Το ίδιο ισχύει και για τα πανεπιστήμια.

Η ιστορία δείχνει ότι όταν γίνονται καταλήψεις, σε πολλές σχολές ταυτόχρονα, που συνδυάζονται με μεγάλες διαδηλώσεις, αυτό που συμβαίνει είναι ένα κίνημα.

Είναι το αντίστοιχο με μια μεγάλη απεργία σε κάποιο κλάδο.

Και πάλι μόνο πολιτικά μπορείς να το αντιμετωπίσεις.

Υπάρχουν προβλήματα συχνά με συμπεριφορές που παρουσιάζονται ως «κινηματικές», ενώ στην πραγματικότητα είναι τραμπούκικες και προβοκατόρικες;

Σίγουρα και είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Χρειάζεται να εξασφαλιστεί ότι μέσα στα πανεπιστήμια θα μπορούν οι άνθρωποι να κάνουν τη δουλειά τους και ότι θα υπάρχει ένα κλίμα συζήτησης;

Δεν υπάρχει αμφιβολία.

Υπάρχει ανάγκη αυτό που συνήθως αποκαλούμε πανεπιστημιακή κοινότητα να συνεννοηθεί μεταξύ της ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα και να μπορεί να υπερασπίζεται το δημόσιο πανεπιστήμιο;

Ναι και επείγει.

Όμως, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν θα υπάρχουν κινήματα στα πανεπιστήμια.

Ότι δεν θα γίνονται συνελεύσεις των φοιτητών.

Ότι κάποιες φορές θα γίνονται και καταλήψεις όταν τα προβλήματα είναι μεγάλα ή έντονη η αντίδραση σε κάποια μέτρα.

Ιδίως σε μια εποχή που οι νέοι αγωνιούν για ένα μέλλον επισφάλειας.

Θα υπάρχουν και άλλες μορφές διαμαρτυρίας προς τις πανεπιστημιακές αρχές.

Και σε όλα αυτά η απάντηση δεν μπορεί να είναι η αστυνομία, η απαγόρευση, οι ποινές.

Για τον ίδιο λόγο που δεν μπορούμε να πούμε ότι «δεν χρειάζονται πια απεργίες», παρότι οι απεργίες δημιουργούν προβλήματα.

Για τον ίδιο λόγο που δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε τις διαδηλώσεις, παρότι έτσι δεν θα έκλειναν ποτέ οι δρόμοι.

Η αντίληψη ότι αυτό που λείπει είναι η «τάξη» δεν είναι ο καλύτερος οδηγός για την αντιμετώπιση χώρων όπως η παιδεία.

Διάλογος χρειάζεται και προσπάθεια να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα προβλήματα.