Η έναρξη των εμβολιασμών στα περισσότερα σημεία του πλανήτη χαρακτηρίστηκε ως μια ιστορική μέρα. Με όλη τη βιασύνη που μαρτυράει μια τέτοια φράση – με την έννοια πως η ιστορικότητα κάποιας στιγμής συνήθως αποδίδεται αρκετά αργότερα και όχι τη στιγμή που συμβαίνει – είναι μια σχετικά ασφαλής εκτίμηση. Ο,τι και να μας περιμένει από εδώ και πέρα, ακόμη κι αν δεν δικαιωθεί ως απόλυτη νίκη της επιστήμης, είναι ιστορική μόνο και μόνο γιατί σηκώνουμε πάλι το βλέμμα λίγο ψηλά για να δούμε έξω από τα παράθυρά μας.
Τα καλά νέα δεν είναι κάποια νομοτέλεια, ούτε φυτρώνουν κάπου, τα περισσότερα τα φτιάχνουμε με τα χέρια μας. Ακόμη και με υλικά που είναι προσμείξεις αλήθειας και ψέματος, πραγματικότητας και ονείρου, ελπίδας και εφιάλτη. Δεν υπάρχουν πεντακάθαρα υλικά, όλα είναι «νοθευμένα» από τα αντίθετά τους. Ακριβώς όπως και οι άνθρωποι. Το εμβόλιο ήρθε σε μια εποχή που είμαστε πολύ κουρασμένοι και θέλουμε να πιστέψουμε. Θέλουμε να εμπιστευτούμε. Θέλουμε να βγούμε έξω και να ξαναβρεθούμε. Είναι μια υπόσχεση ζωής. Και οι υποσχέσεις είναι σαν τα λόγια των ερωτευμένων. Ξέρουμε πως εκείνο το «για πάντα» δεν ισχύει αλλά είναι τόσο ωραίο όταν ακούγεται. Αλίμονο αν σταματήσει να λέγεται.
Είναι και μία έκφραση πείσματος. Οτι αυτή η αναστολή πρέπει κάποτε να τελειώνει. Οτι μας περιμένουν. Πράγματα, άνθρωποι, καλά και άσχημα, αλλά δικά μας, η ζωή μας. Πάει να κλείσει χρόνος που είμαστε σταματημένοι. Εχει σκαλώσει ο ρόδα και δεν γυρίζει. Βέβαια η ζωή ποτέ δεν πατάει pause, και αυτό το σκάλωμα ζωή είναι, αλλά θέλουμε το άλλο, εκείνο που είχαμε συνηθίσει.
Στη δεύτερη καραντίνα μας τέλειωσαν και τα χαριτωμένα που βρίσκαμε στην πρώτη για να χρυσώσουμε το χάπι. Εκείνο το «ευκαιρία να τα βρούμε με τον εαυτό μας» ή το «ευκαιρία να αλλάξουμε ρυθμούς και να αξιολογήσουμε αλλιώς τι είναι τελικά σημαντικό και τι όχι» και όλα εκείνα τα λίγο ηρωικά, λίγο φιλοσοφημένα. Δεν έχουμε πια κουράγιο για τέτοια. Θα τα αλλάζαμε ευχαρίστως με ένα μεγάλο πάρτι, με όλους τους φίλους μαζεμένους, να ματώνουμε από φιλιά μέχρι να γδαρθούμε. Δεν είναι τώρα η ώρα για εκείνη την αλλαγή ρότας, δεν γίνεται έτσι, θέλει πολύ χρόνο, τώρα είναι η ώρα να πνιγούμε στις αγκαλιές. Να ξαναθυμηθούν τα χέρια, να ξυπνήσουν οι μνήμες των σωμάτων. Δεν είναι θέμα μυαλού, είναι εντελώς σωματικό. Οταν το χορτάσουμε θα δούμε για τα παραπέρα. Στερημένα κορμιά ποτέ δεν σκέφτηκαν καθαρά.
Το εμβόλιο λοιπόν. Ενα σκούντημα και μία φωνή «ξύπνα, φτάσαμε». Σαν νυσταγμένα μωρά στο τέλος ενός ταξιδιού που δεν το πολυπήραμε χαμπάρι.
Οι ιστορικές στιγμές αφορούν συλλογικές εμπειρίες. Υπήρχε πάντα όμως και μια παράλληλη, αδόκιμη ίσως, Ιστορία που δεν θα τη συναντήσουμε στα ιστορικά βιβλία. Είναι οι ιστορικές στιγμές του καθενός μας χωριστά. Αυτές συνήθως τις έγραψε η λογοτεχνία, το τραγούδι, η τέχνη γενικότερα.
