Η κυρία Μέρκελ παρέλαβε το 2005 μια Γερμανία σε ηγετική πολιτικά θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πολιτικά ισχυροποιημένης με την τότε πρόσφατη διεύρυνση και τον Ερντογάν παράκλητο της Ευρώπης. Η κυρία Μέρκελ σε λίγους μήνες φεύγει και αφήνει μια πολιτικά αποδυναμωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση και μια συνεχώς απομονωνόμενη Γερμανία κι ένα Ερντογάν εκβιαστή και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Γερμανίας.
Με το παρόν κείμενο επιχειρώ μια πρόχειρη συγκριτική αποτίμηση αυτής της διαχρονικής, μεταξύ τους, πολιτικής σχέσης.
Η Μέρκελ και ο Ερντογάν έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, είναι οι δυο πιο μακροβιότεροι πολιτικά, μαζί με τον Πούτιν, στην ευρύτερη περιοχή μας, με Ερντογάν και Μέρκελ μάλιστα, συνομήλικους .
Η Μέρκελ έχει αποφασίσει για το 2021 να μην θέσει υποψηφιότητα, αφού ήδη είναι συνεχώς Καγκελάριος από τον 2005, ο Ερντογάν συνεχίζει ήδη από το 2003.
Ας κάνουμε ένα πρόχειρο ιστορικό απολογισμό του τι παρέλαβε και τι αφήνει πίσω της η Μέρκελ στην Ευρώπη με δεδομένη την ισχυρή θέση της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τι σήμερα είναι ο Ερντογάν για την Ευρώπη και ποιος ο ρόλος της Γερμανίας για τις σχέσεις Ερντογάν Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Μέρκελ το 2005 παρέλαβε μια Γερμανία από τον Γκέρχαρτ Σρέντερ με έτοιμη την ατζέντα 2010, συνεχιστή της «Οστ Πόλιτικ» του Βίλλυ Μπραντ, άλλα και του καθαρά Ευρωπαϊστή Χέλμουτ Κολ, παρέλαβε ακόμη μια Ευρώπη, που μόλις είχε διευρυνθεί με δέκα νέα Κράτη και είχε ευοίωνες προοπτικές.
Η Μέρκελ παρέλαβε μια Ευρώπη με ανοικτούς ορίζοντες, με βελτιούμενες συνεχώς σχέσεις με Ρωσία, με συνεχώς βελτιούμενες εκδημοκρατιζόμενες χώρες της διεύρυνσης, όσον αφορά τον τρόπο διακυβέρνησης και λειτουργίας των θεσμών.
Η Μέρκελ παρέλαβε μια Ευρώπη με πορεία προς την ευημερία, μια Ευρώπη ειρήνης και συνεργασίας, διεθνούς παίχτη στρατ. Παγκόσμια δρώμενα
Η Μέρκελ σήμερα, παραδίδει μια Ευρώπη στο χειρότερο της πολιτικά σημείο. Μια Ευρώπη πολιτικά πολυδιασπασμένη, με ανάδειξη σε μια σειρά χωρών αυταρχικών, στην ουσία ακροδεξιών κυβερνήσεων, με μόνο ουσιαστικό συνεκτικό δεδομένο μεταξύ των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την κατανομή κάποιων κονδυλίων, κάποιους κανόνες επικοινωνίας και εμπορικής, οικονομικής συνεργασίας, ουσιαστικά δηλαδή, έχομε επιστροφή σε μια πιο βελτιωμένη εκδοχή της Ε.Ο.Κ.
Μια Ευρώπη που φαίνεται από τα πρόσφατα δεδομένα, ούτε στον Κορωνοιό τα έχει καταφέρει σε σχέση με την διαχείριση του εμβολίου, παρά τις καλές προθέσεις και την σωστή πολιτικά απόφαση, η προμήθεια και κατανομή των εμβολίων να γίνει για λογαριασμό και των 27 χωρών μελών της Ένωσης. Παρεμπιπτόντως η κυρία Μέρκελ φόρτωσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση την χειρότερη Προέδρο της Επιτροπής μετά τον Μπαρόζο, την κυρία Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, απλά μια σύγκριση με Γιούνκερ αρκεί.
Η Μέρκελ παραδίδει μια Ευρώπη χωρίς πολιτική προσωπικότητα, αδύναμη στην διεθνή της παρουσία, μια Ευρώπη διχασμένη, πάλι διαχωρισμένη σε ψυχροπολεμικά μέτωπα, μια Ευρώπη που περιμένει τις ΗΠΑ να της δώσουν στίγμα διεθνούς προσανατολισμού.
Αλήθεια, τελικά η Ευρώπη βγήκε κερδισμένη από τις διάφορες πορτοκαλί, ποικιλόμορφες επαναστάσεις στις χώρες της τέως Ανατολικής Ευρώπης, που παντού ήταν μπλεγμένη η Γερμανία; βγήκε κερδισμένη από τις διάφορες Αραβικές Ανοίξεις;
Σήμερα σε αυτές τις χώρες έχουμε περισσότερη Δημοκρατία, η έχουν ισχυροποιηθεί αυταρχικά καθεστώτα και ο εκδημοκρατισμός έχει πάει περίπατο και σε άλλες άνοιξε ο δρόμος είτε για τον Ισλαμικό φονταμενταλισμό, είτε την Ισλαμική τρομοκρατία;
Η Μέρκελ παραδίδει μια Ευρώπη πολιτικά φτωχότερη, διότι μην γελιόμαστε, η αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας, όσο και αν επιχειρείται να φαίνεται μια απλή πολιτική απόφαση, η μια παραξενιά του Μπόρις Τζόνσον και κάποιων άλλων γραφικών, πολιτική αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν, που σε σημαντικό βαθμό ρόλο έπαιξε η έρπουσα αντίθεση στην επιχείρηση μετατροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε Γερμανική Ένωση.
Σήμερα η Μέρκελ αφήνει μια Ευρώπη αποδυναμωμένη, μια Ευρώπη που τείνει να ξεχάσει τον διαφωτισμό, με αναβίωση εθνικισμών, ανταγωνισμών, ακροδεξιών αντιλήψεων, πολλές φορές επαναφορά στην πολιτική των θρησκευτικών φονταμενταλισμών.
Η κυρία Μέρκελ, 16 χρόνια Καγκελάριος της ισχυρότερης οικονομικά χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έβλεπε συνεχώς την εξέλιξη της Ένωσης κάτω από το πρίσμα των Γερμανικών συμφερόντων, έτσι στο τέλος της ημέρας, στην προσπάθειά της να χωρέσει την Ευρώπη στην Γερμανία, ούτε την Ευρώπη βοήθησε, ούτε την Γερμανία, αφήνει και τις δυο με διαμορφούμενα διεθνή δεδομένα και συσχετισμούς, πολιτικά αποδυναμωμένες με ότι σημαίνει αυτό.
Η κυρία Μέρκελ όμως και λόγω της 16ετίας στην Καγκελαρία, σε χρόνους παράλληλους με τον Ερντογάν, έπαιξε σημαντικό ρόλο για τις σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης Τουρκίας, άλλοτε επικαλούμενη το προσφυγικό, μεταναστευτικό, άλλοτε επικαλουμένη τον κίνδυνο της Ισλαμικής τρομοκρατίας, είτε τους ανταγωνισμούς τους περιφερειακούς.
Στην πραγματικότητα όμως, επειδή θεωρούσε ότι εξυπηρετούσε τα Γερμανικά συμφέροντα και με δεδομένο ότι οι Γερμανοί ποτέ δεν ήθελαν την Τουρκία μέλος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έδωσε προνομιακά δικαιώματα και παραχωρήσεις στην Τουρκία και στον Ερντογάν, τα οποία ο ίδιος και η Τουρκία σήμερα, χρησιμοποιούν για να εκβιάζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όσον αφορά την Ελλάδα, η κυρία Μέρκελ εκμεταλλευόμενη την οικονομική κρίση και την πτώχευση της χώρας, επιχείρησε και μερικά το κατόρθωσε, να την αποδυναμώσει πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά με τα μνημόνια, επιχείρησε και μερικά το κατόρθωσε, να την μετατρέψει σε Βαλκανικό προτεκτοράτο.
Η Ελλάδα έχασε τον εθνικό έλεγχο των βασικών της υποδομών και αφελληνίστηκε το Τραπεζικό της σύστημα.
Η Ελλάδα ουσιαστικά, αποσύρθηκε από σχεδόν όλες τις επιχειρηματικές της παρουσίες στα Βαλκάνια, ιδιωτικές και δημόσιες και βέβαια δεν της επετράπη να εκσυγχρονίσει τις ένοπλες της δυνάμεις με ότι σημαίνει αυτό για τα γεωστρατηγικά δεδομένα της Ελλάδας και της περιοχής μας και βέβαια η μεγαλύτερη ζημιά, ο εκπατρισμός του καλλίτερα καταρτισμένου και σε νέα ηλικία, ανθρώπινου δυναμικού της.
Και τώρα στον Ερντογάν, με τον παράλληλο πολιτικά βίο της κυρίας Μέρκελ, του τι ήταν το 2003 και το τι είναι σήμερα, με βασική ευθύνη της κυρίας Μέρκελ.
Το 2003 Πρωθυπουργός Τουρκίας ο Ερντογάν, πολλά υποσχόμενος, παρά τον μετριοπαθή Ισλαμικό χαρακτήρα του Κόμματός του, που πολλοί έβλεπαν με σκεπτικισμό αυτή την ιδιόμορφη σχέση.
Μια Τουρκία στον προθάλαμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με την ισχυρή στήριξη της Ελλάδας, με Πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, που έδωσε μετα το Ελσίνκι του 1999, την προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πήρε την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς την προϋπόθεση επίλυσης του Κυπριακού που απαιτούσαν οι Ευρωπαίοι, που δεν ήθελαν να εισάγουν στο εσωτερικό της Ένωσης πολιτικά προβλήματα, όπως το Κυπριακό.
Το 2003 ο Ερντογάν παρέλαβε μια Τουρκία, τις σχέσεις της οποίας, τις δεσμεύσεις, άλλα και δικαιώματα, καθόρισε η προηγούμενη με αυτόν κυβέρνηση της Τουρκίας, διότι το 1999 με το Ελσίνκι, Πρωθυπουργός της Τουρκίας ήταν ο Μπουλεν Ετσεβίτ, κατά το κοινώς λεγόμενο δηλαδή, βρήκε στρωμένο τραπέζι.
Το 2003 ένας Ερντογάν και μια Τουρκία πρόθυμη για παραχωρήσεις, προκειμένου να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσδοκώντας στα πολιτικά και οικονομικά οφέλη αυτής της προοπτικής. Τα οικονομικά προφανή, λόγω των Ευρωπαϊκών κονδυλίων, πολιτικά και λόγω της γεοστρατηγικής της θέσης, διότι θα ήταν η μοναδική Μουσουλμανική χώρα της Ένωσης.
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της ιστορίας και είναι πλέον προφανές, ότι ο Ερντογάν από τότε, είχε τους δικούς του σχεδιασμούς, που συστηματικά υλοποιούσε και συνεχίζει να υλοποιεί.
Πρέπει να γίνει σαφές, ότι οι σχεδιασμοί του Ερντογάν ήσαν και είναι ανεξάρτητοι των διαφορών του με την Ελλάδα, αυτές οι διαφορές και η αξιοποίησή τους, είναι μια μικρή παράμετρος των σχεδιασμών του.
Ο Ερντογάν ποτέ δεν έκρυψε τα ισλαμικά χαρακτηριστικά του κόμματός του και του ιδίου, σιγά σιγά και συστηματικά, μετέτρεψε την Τουρκία από την Τουρκία του Κεμαλ Ατατουρκ που εξελισσόταν σε κοσμικό κράτος, σε ισλαμικό Κράτος και στα σύμβολα και στην ουσία και σήμερα εκβιάζει παίζοντας στις εσωτερικές αντιθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και γενικότερα της Δύσης, με Ρωσία Ιράν κλπ. ιππεύοντας σέ τρία ακραία εθνικιστικά αλόγα, τον Ισλαμισμό, τον Παντουρανισμό, τον Νεοοθωμανισμό.
Σήμερα ο Ερντογάν, λειτουργώντας σαν διεθνής ταραξίας, παίζει με όλους, εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις τους, παίζει με την ειρήνη και την ασφάλεια της Ευρώπης και της ευρύτερης περιοχής, παίζει με τις συνέπειες που υφίσταται η Ρωσία από τις κυρώσεις της Δύσης, σήμερα ο Ερντογάν, σιγά σιγά, σηκώνει το κεφάλι του πολιτικού δημιουργήματος της κυρίας Μέρκελ.
Τελικά στα δεκάξι χρόνια της καγκελαρίας της η κυρία Μέρκελ, αφήνει αμανάτι στην Ευρώπη τον Ερντογάν, δικό της ουσιαστικά δημιούργημα, αφήνει μια Ευρώπη αποδυναμωμένη, διασπασμένη και μια Γερμανία που δεν ξέρει σήμερα, που πατά και που βρίσκεται, τι θέλει ουσιαστικά, αφήνει μια αποδυναμωμένη Γερμανία…
