Οι ειδήσεις ήρθαν με μικρή σχετικά χρονική διαφορά.
Η πρώτη αφορούσε τη ρατσιστική επίθεση σε δομή ασυνόδευτων ανηλίκων στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχαν και ανήλικοι.
Η άλλη ήταν από τη Λέσβο όπου ανήλικοι εισέβαλαν στο σπίτι της Δήμητρας που αυτοπροσδιορίζεται ως γυναίκα και ζει στη Σκάλα Συκαμνιάς.
Ανήλικοι και στις δύο περιπτώσεις.
Ρατσιστικό το μίσος και στις δύο περιπτώσεις.
Στη μια περίπτωση ενάντια στον «ξένο».
Στην άλλη ενάντια στον «διαφορετικό».
Και αναρωτιέται κανείς ποιος είναι αυτός που διδάσκει στα παιδιά την απανθρωπιά, τη βαναυσότητα και το μίσος.
Ποιος είναι αυτός που δεν τους δίνει το πιο βασικό μάθημα για τη ζωή, εάν θες να λέγεσαι άνθρωπος, που είναι ότι όλοι έχουμε το ίδιο δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια και ότι εάν πάμε να ταπεινώσουμε, να χλευάσουμε, να προσβάλλουμε, να χτυπήσουμε τον άλλο, τότε το δικό μας δικαίωμα στην ανθρωπιά απεμπολούμε.
Και μην μου πείτε ότι φταίνε οι γονείς τους απλώς.
Εύκολη κουβέντα και ακόμη όταν ισχύει είναι πάντα μισή αλήθεια.
Όλοι μαζί τα αναθρέφουμε τα παιδιά.
Όλων μας είναι ευθύνη η διαπαιδαγώγησή τους είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι.
Τα παιδιά δεν διδάσκονται μόνο στο οικογενειακό τραπέζι, αλλά και στο σχολείο και στο διαδίκτυο και στα μέσα ενημέρωσης και σε κάθε συναναστροφή και κάθε ερέθισμα που δέχονται.
Γι’ αυτό και φταίμε όλοι.
Γιατί αφήσαμε να πιάσει γερές ρίζες ο σπόρος της απανθρωπιάς.
Γιατί ακόμη και εάν δεν σιγοντάραμε, ανεχτήκαμε και ανεχόμαστε το ρατσιστικό δηλητήριο, το στιγματισμό του άλλου, τις πολλές μορφές του μίσους.
Γιατί μας βολεύει να υπάρχουν αποδιοπομπαίοι τράγοι και εξιλαστήρια θύματα.
Γιατί επειδή δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τη συνθήκη που μας κάνει να νιώθουμε ανασφαλείς και αδικημένοι τα βάζουμε με τους πιο κοντινούς, αυτούς με τους οποίους δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε.
Και γι’ αυτό εμείς είμαστε οι ένοχοι, όχι τα παιδιά.
Εμείς τους μάθαμε την απανθρωπιά και τη βαναυσότητα.
