Οι τακτικοί αναγνώστες της στήλης γνωρίζουν ότι για τον συντάκτη της το μέγιστο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι η ανεπάρκεια και οι χαμηλές έως άθλιες επιδόσεις του εκπαιδευτικού μας συστήματος σε όλες σχεδόν τις βαθμίδες. Για τη μέση εκπαίδευση αρκεί να αναφερθούν οι κάτω από τον μέσο όρο επιδόσεις των μαθητών μας, που αποδεικνύονται λειτουργικά αναλφάβητοι και με ανεπαρκείς γνώσεις μαθηματικών και φυσικής, όπως προκύπτει από τις τακτικές μετρήσεις του διεθνούς προγράμματος Pisa που καλύπτει 70 χώρες.

Περίτρανη άλλωστε επιβεβαίωση της θλιβερής αυτής διαπίστωσης είναι η ανάγκη προσφυγής των μαθητών στα φροντιστήρια, ένα φαινόμενο μοναδικό στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και διεθνώς. Αυτής της ανεπάρκειας συνέπεια είναι η παρατηρούμενη αθρόα προσέλευση υποψηφίων φοιτητών στις πανελλήνιες εξετάσεις, των οποίων οι επιδόσεις στα εξεταζόμενα μαθήματα πολύ συχνά κυμαίνονται κάτω από τη βάση και περί το μηδέν. Το δε τραγικότερο είναι ότι πολλοί από αυτούς τους αναλφάβητους γίνονται δεκτοί στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα χάρις στη φαύλη πρόβλεψη της υποχρεωτικής κάλυψης του αποδεκτού αριθμού εισαγομένων στις διάφορες σχολές, ανεξαρτήτως της επάρκειας γνώσεων και στοιχειώδους κλίσεως των υποψηφίων φοιτητών.

Το άθλιο αυτό σύστημα, του οποίου η διόρθωση προσδοκάται να επιδιωχθεί με σειρά μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών του υπουργείου Παιδείας, δεν πρόκειται δυστυχώς να βελτιωθεί ριζικά, όπως απαιτείται, αν δεν υπάρξει επιτέλους πραγματική αξιολόγηση του διδακτικού προσωπικού, ιδιαίτερα στη μέση εκπαίδευση.

Δυστυχώς δεν έχει επαρκώς συνειδητοποιηθεί και από τους πολιτικούς που μας κυβερνούν και από τους γονείς που αδιαμαρτύρητα το αποδέχονται ότι το ισχύον φαύλο σύστημα αποδέχεται να υπάρχουν και να παραμένουν σ’ αυτό διδάσκοντες, οι οποίοι μπορεί να μη γνωρίζουν το αντικείμενο το οποίο καλούνται να διδάξουν και εν τούτοις να παραμένουν αμετακίνητοι στο εκπαιδευτικό διδακτικό προσωπικό. Δηλαδή μπορεί ένας καθηγητής των μαθηματικών να μη γνωρίζει μαθηματικά ή ένας φιλόλογος να αγνοεί την ορθή γραφή και σύνταξη της ελληνικής γλώσσας και εν τούτοις να διδάσκουν την αμάθειά τους στους δυστυχείς μαθητές. Και ο άθλιος λόγος: ότι οι εκπαιδευτικοί είναι οι μόνοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι όχι μόνο δεν αξιολογούνται ποτέ και από κανένα όργανο της πολιτείας, αλλά και απαγορεύεται η αξιολόγησή τους. Μία απαγόρευση την οποία υπερασπίζονται με πάθος οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι και σιγοντάρουν λίγο ως πολύ όλα τα κόμματα, και ιδιαίτερα τα αριστερά.

Αναπόφευκτες συνεπώς και οι χαμηλές έως ντροπιαστικές επιδόσεις των ελλήνων μαθητών στην κατανόηση κειμένου, στα μαθηματικά και στις φυσικές επιστήμες, κατάσταση που προσκαίρως ξεπερνούν με την παπαγαλία, η οποία όμως λησμονείται γρήγορα χωρίς να αφήνει γνώσεις. Σύμφωνα με το πρόγραμμα Πίζα και στα τρία αντικείμενα μέτρησης οι επιδόσεις των Ελλήνων είναι κάτω από τον μέσο όρο και είναι οι έσχατοι μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ηδη η επιτροπή Πισσαρίδη εισηγείται προς την κυβέρνηση τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες, χωρίς όμως να φαίνεται ή να δείχνει ότι έχει συνειδητοποιήσει τις προαναφερθείσες αδυναμίες, τις οποίες άλλως θα όφειλε να καταγράψει με ωμότητα, ώστε να υποχρεώσει την πολιτική ηγεσία στη ριζική αντιμετώπισή τους.