Είναι ορισμένα πράγματα στα οποία πραγματικά αφήνεσαι. Οσο και να προσέξεις ή να το ψάξεις, στο τέλος η απόφασή σου θα είναι στο όριο του τυχαίου με βάση το ποιον θα εμπιστευτείς. Συμβαίνει καθημερινά. Οταν μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο εμπιστεύεσαι πως δεν θα σου τύχει πιλότος με βαριά ψυχολογικά και τάσεις αυτοκτονίας. Οταν βγαίνεις στην εθνική οδό, εμπιστεύεσαι πως οι απέναντι δεν είναι μεθυσμένοι, ή δεν έχουν επίσης τάσεις αυτοκτονίας. Οταν κάνεις ένα δύσκολο χειρουργείο εμπιστεύεσαι πως ο γιατρός δεν θα κάνει επάνω σου το μεγάλο λάθος της καριέρας του. Δεν γίνεται αλλιώς, δεν θα μπορούσε. Δεν θα μάθουμε ποτέ από τι έχουμε γλιτώσει στη ζωή μας, πόσο κοντά φτάσαμε και από πότε παίζουμε την παράτασή μας στην ουσία.
Την ερώτηση αν θα κάνω το εμβόλιο δεν θα την απαντήσω εγώ. Θα την απαντήσει ο γιατρός που εμπιστεύομαι. Και είπε ναι. Το αν χρειάζεται να κάνουν το εμβόλιο δύο ανήλικα παιδιά δεν θα το αποφασίσω εγώ, θα το αποφασίσει ο παιδίατρος που εμπιστεύομαι. Είπε ναι κι εκείνος – όταν θα επιτραπεί να το κάνουν αυτές οι ηλικίες. Με ποια επάρκεια θα αποφασίσω εγώ για το αντίθετο; Με τις φήμες σίγουρα όχι. Μας μένει μόνο το ένστικτο το οποίο σέβομαι σε όσους το έχουν αναπτυγμένο. Δεν είναι ισοδύναμο της γνώσης, αλλά δεν είναι και κάτι που είναι φρόνιμο να το αγνοείς και να το αθροίζεις στα μετέωρα σχήματα της μεταφυσικής.
Για την ώρα, το ένστικτό μου είναι βουβό. Ξέρω πως στο τέλος θα πάει με το μέρος της επιστήμης. Θα πάρω το ρίσκο μου ακριβώς όπως το παίρνω καθημερινά δεκάδες φορές περνώντας ένα πράσινο φανάρι με το αυτοκίνητο. Ξέρω πως το δίκιο του πράσινου δεν είναι πάντα αρκετό από το να αποτρέψει το κακό που θα προκαλέσει κάποιος που έχει το άδικο του κόκκινου.
Κι επειδή σχεδόν όλοι ζούμε με προβολές των φόβων μας, κάποιοι θα κάνουν την προβολή στο μέλλον, των άρρωστων παιδιών τους από κάποια παρενέργεια του εμβολίου – που δεν μας την κρύβουν, απλά δεν την ξέρουν ακόμη ούτε οι ίδιοι. Εγώ κάνω την εικόνα του ίδιου παιδιού – ανεμβολίαστου – που ως εξαίρεση στον γενικό κανόνα θα περάσει τον κορωνοϊό πολύ δύσκολα και δεν θα μπορεί να αναπνέει σε κάποια εντατική.
Σε γνωστικά πεδία που μας υπερβαίνουν τόσο, δεν ξέρω τι άλλους τρόπους έχουμε πέρα από την εμπιστοσύνη. Από την επιλογή ανθρώπων. Ετσι κι αλλιώς όλοι μας ζούμε καθημερινά από την «καλοσύνη» των άλλων και καταφέρνουμε να μη γινόμαστε μέρος της στατιστικής σπάνιων περιπτώσεων. Ποιος μπορεί να αποκτήσει ξαφνικά μέσα σε λίγους μήνες την επάρκεια που άλλοι χρειάστηκαν δεκαετίες ολόκληρες αφοσιωμένοι στις μελέτες τους;
Κι όταν πρόκειται μόνο για τη δική σου ζωή, έχεις κάθε δικαίωμα να πεις πως προτιμάς να πληρώσεις ένα δικό σου λάθος και όχι κάποιου τρίτου. Το λάθος τρίτου δεν αντέχεται. Ομως άλλο είναι να πάρεις φόρα με το αμάξι προσπαθώντας να πετάξεις μόνος σου σε κάποια ερημική πλαγιά, και άλλο να περάσεις με κόκκινο σε κατοικημένη περιοχή. Γιατί και οι άλλοι καταφέρνουν και συνεχίζουν να ζουν από τη δική σου «καλοσύνη».
