Μια απόλυτα τεκμηριωμένη από νομικής πλευράς απάντηση στους γνωστούς τουρκικούς ισχυρισμούς ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει τίτλους κυριαρχίας για όλες τις νησίδες και βραχονησίδες του Ανατολικού Αιγαίου (που αποτέλεσαν και τη βάση για την προβολή της νεοοθωμανικής έμπνευσης «Γαλάζιας Πατρίδας») δίνει η νομική σύμβουλος του Πρωθυπουργού για θέματα Διεθνούς Δικαίου και τέως προϊσταμένη της Νομικής Υπηρεσίας του υπουργείου Εξωτερικών κυρία Μάνια Τελαλιάν, σε μια εμπεριστατωμένη μελέτη της που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος της Επιθεώρησης «Διεθνής και Ευρωπαϊκή Πολιτική».
Ενα κείμενο που όπως είναι φυσικό αποκτά ιδιαίτερη σημασία την περίοδο αυτή, καθώς ανατρέπει πλήρως τις νομικά αστήρικτες τουρκικές θεωρίες, επισημαίνοντας όλες τις σχετικές διατάξεις που περιέχονται στις καθοριστικές συμφωνίες που υπεγράφησαν στο παρελθόν.
Φυσικά είναι αδύνατο μέσα στον εξαιρετικά περιορισμένο χώρο αυτής της στήλης να παρατεθούν αναλυτικά όλα τα επιχειρήματα της συγγραφέως, αλλά είναι πολύ χρήσιμο να σταθούμε στα κύρια συμπεράσματα για να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Και αυτά είναι τα ακόλουθα:
Πρώτον, με τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης του 1923 κατοχυρώθηκε οριστικά και αμετάκλητα η ελληνική κυριαρχία σε όλα τα νησιά, νησίδες και βράχους του Βορειοανατολικού Αιγαίου, πλην των Ιμβρου, Τενέδου και Λαγουσών και όσων βρίσκονται εντός τριών μιλίων από τις τουρκικές ακτές.
Και δεύτερον, η κυριαρχία των Δωδεκανήσων μαζί με τις παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, είτε αυτές κατονομάζονται είτε όχι, κατοχυρώθηκε στην Ιταλία και από το 1947 (που έγινε η ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα) στην Ελλάδα, με τις ίδιες ακριβώς ρυθμίσεις. Το σημαντικό μάλιστα είναι ότι η Τουρκία παραιτήθηκε κάθε τίτλου και δικαιώματος σε όλα αυτά τα νησιά (Συνθήκη της Λωζάννης, άρθρο 16).
Σημαντικό είναι επίσης ότι η Τουρκία υπέγραψε το 1932 δύο συμφωνίες με την Ιταλία, όπου οι δύο χώρες επιβεβαίωσαν και αποδέχθηκαν ρητά τον καθορισμό της ιταλικής κυριαρχίας στα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες της Δωδεκανήσου, έως και το Καστελλόριζο, καθώς και τη χαραχθείσα οριοθετική γραμμή στην περιοχή αυτή. Οι διατάξεις αυτές από το 1947 ισχύουν και για την Ελλάδα ως διάδοχο κράτος της Ιταλίας.
Αυτά εν στενή περιλήψει, διότι αξίζει να διαβάσει κανείς ολόκληρη τη μελέτη και τα απολύτως τεκμηριωμένα επιχειρήματα της κυρίας Τελαλιάν για να κατανοήσει πλήρως τις τουρκικές αυθαίρετες απόψεις. Και το περίεργο είναι ότι μέχρι την κρίση των Ιμίων η Τουρκία δεν είχε προβάλει καμία επίσημη αμφισβήτηση για το νομικό καθεστώς των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Ή μήπως αυτό δεν είναι περίεργο και η διεκδίκηση των Ιμίων αποτέλεσε απλώς το προοίμιο της περιώνυμης «Γαλάζιας Πατρίδας»;
