Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τα παράδοξα που μας συνοδεύουν. Και η πανδημία – απογυμνωτική, όπως κάθε κίνδυνος και απειλή – μιλάει εύγλωττα για τους κρυφούς εαυτούς μας, τα πολλά τους πρόσωπα και τις παραλυτικές αντινομίες τους.
Παρατηρώντας τις μέρες, βλέπει κανείς μια βιασύνη να πλανιέται στον αέρα. Ολα να γίνουν γρήγορα να τελειώνουμε. Τα τηλεοπτικά πρωινά θα ήθελαν από τώρα να ξέρουν τι θα γίνει επιτέλους με το απαγορευτικό τα Χριστούγεννα και δεν μπορεί η αγωνία τους να υποχωρήσει αν δεν φτάσουν γρήγορα σε μια απελευθερωμένη από COVID-19 Πρωτοχρονιά.
Μετά τους αρνητές της μάσκας, έχουν κάνει την εμφάνισή τους οι αρνητές της υπομονής. Πρόκειται για συγκεκριμένη κατηγορία. Είναι οι βιαστικοί. Δεν μπορούν να περιμένουν. Χρόνια τώρα διαψεύδονται από τις μηδέποτε εκπληρούμενες διαβεβαιώσεις ότι θα τηρηθούν την επομένη οι υποσχέσεις, αλλά αυτοί, επίμονοι αρνητές του χρόνου, δεν διδάσκονται. Εχθρεύονται καθετί που προϋποθέτει αναμονή. Μικρή ή μεγάλη αντοχή. Κάθε μέτρο που απαιτεί διάρκεια, κάθε λύση που συνδέεται με τον καιρό και την ωρίμασή του. Απαίδευτοι στην υπομονή, τα θέλουν όλα «εδώ και τώρα».
Στο πρώτο κύμα της πανδημίας ο φόβος όρισε τον χρόνο. Εκείνος είχε το πάνω χέρι. Οι βιαστικοί υποχώρησαν, ανέτοιμοι μπροστά στον καθολικό αιφνιδιασμό. Υποχρεωτικά βίωσαν τη δοκιμασία της αναμονής. Η άρνηση προτίμησε και αυτή τον προσωρινό συμβιβασμό. Συντάχθηκε σιωπηρά η Αντιπολίτευση.
Η παράταση της πανδημίας και το δεύτερο κύμα της διαμορφώνει νέα δεδομένα. Μαζί και η αναθάρρηση των βιαστικών. Δικεδικούν τον χαμένο χρόνο. Οι σύμμαχοί τους έτοιμοι και αυτοί.
Δίπλα στους αρνητές της υπομονής στρατεύεται σε νέους αγώνες η Αξιωματική Αντιπολίτευση. Ηδη ο αρχηγός της ζητάει να πέσουν όλα τα όπλα στη μάχη. Κάθε φύσεως διαθέσιμοι πόροι να αναλωθούν χωρίς επιφύλαξη, χωρίς σκέψη. Σαν να μην υπάρχει αύριο. Ολα τώρα. Ούτε οι ανάγκες που το μέλλον θα φέρει μετράνε, ούτε η διάσταση της διάρκειας και των πόρων που θα απαιτήσει έχει σημασία. Ολα τώρα.
Πριν αναλάβει την εξουσία, το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δίδαξε τη μέθοδο. Διέγραψε τη διάσταση του χρόνου, αγνόησε τη διάρκεια. Την υποχρέωση της αναμονής για το αποτέλεσμα. Της αντοχής. Της υπομονής. Από τη διακυβέρνηση θα έπρεπε να έχει διδαχθεί ότι η βιασύνη στηρίζει τη στασιμότητα, αφού κάθε νέα κατάσταση συντελείται στη διάρκεια και ποτίζεται με χρόνο.
Η πανδημία, οι κυβερνητικοί χειρισμοί μεταξύ αμφιβολίας και σύνεσης, η στάση των ανθρώπων, η παιδαγωγική της Αντιπολίτευσης, αποτυπώνουν τη σημερινή μας περίσταση. Την ανώριμη σχέση μας με τον χρόνο. Είμαστε βιαστικοί. Γι’ αυτό είμαστε στάσιμοι.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
