Θλίψη στον κόσμο του ποδοσφαίρου έφερε την Κυριακή ο θάνατος του Πάπα Μπούμπα Ντιόπ, του Σενεγαλέζου ποδοσφαιριστή που έπαιξε στην ΑΕΚ τη διετία 2010-11.

Η ανακοίνωση για τον θάνατο του Ντιόπ σε ηλικία 42 ετών έκανε λόγο για «μακρά ασθένεια» χωρίς να την κατονομάζει. Η γαλλική αθλητική εφημερίδα L’Équipe ανέφερε ωστόσο πως ο ποδοσφαιριστής έπασχε από τη «νόσο του Σαρκό» -ένας μάλλον αόριστος όρος που μπορεί να αναφέρεται σε διάφορες νευρολογικές ασθένειες τις οποίες περιέγραψε για πρώτη φορά ο Γάλλος νευρολόγος Ζαν-Μαρτίν Σαρκό.

Το αμερικανικό δίκτυο ESPΝ και άλλες πηγές μετέδωσαν ότι ο Ντιόπ έπασχε από πλάγια μυατροφική σκλήρυνση (ALS), μία από τις «νόσους του Σαρκό», την ίδια ασθένεια από την οποία πέθανε και ο διάσημος Βρετανός φυσικός Στίβεν Χόκινγκ.

Ο Χόκινγκ ήταν ένας από τους σχετικά λίγους ασθενείς που εκδηλώνουν συμπτώματα σε μικρή ηλικία και επιδεινώνονται με σχετικά αργό ρυθμό –στον Ντιόπ και την πλειονότητα των ασθενών με ALS τα συμπτώματα εκδηλώνονται αιφνιδίως σε μεγαλύτερη ηλικία.

Aποτελεσματική θεραπεία δεν υπάρχει και η ασθένεια είναι πάντα θανατηφόρα.

Η πλάγια μυατροφική σκλήρυνση καταστρέφει σταδιακά τους κινητικούς νευρώνες, τα κύτταρα του νευρικού συστήματος που ελέγχουν τις εκούσιες κινήσεις του σώματος. Οι ασθενείς αρχικά εμφανίζουν σπασμούς, αδυναμία και ατροφία των μυών, και τελικά χάνουν τον έλεγχο των άνω και κάτω άκρων.

Στα τελικά στάδια χάνεται ακόμα και η ικανότητα κατάποσης και αναπνοής, και πολλοί ασθενείς πεθαίνουν τελικά από πνευμονική ανεπάρκεια.

Περίπου οι μισοί ασθενείς με ALS πεθαίνουν εντός 30 μηνών από την εκδήλωση των πρώτων συμπτωμάτων, και μόνο το 20% ζει για πέντε με δέκα χρόνια.

Ο Στίβεν Χόκινγκ έζησε για 55 χρόνια μετά τη διάγνωση στην ηλικία των 21 ετών, η περίπτωσή του όμως θεωρείται εξαιρετικά σπάνια.

Μόλις το 5 με 10 τοις εκατό των ασθενών φέρει γνωστές μεταλλάξεις που προκαλούν τη νόσο, ενώ στις υπόλοιπες περιπτώσεις τα αίτια είναι άγνωστα.

Σύμφωνα μάλιστα με παλαιότερες μελέτες, οι οποίες όμως παραμένουν αμφιλεγόμενες, οι ποδοσφαιριστές αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο πλάγιας μυατροφικής σκλήρυνσης, πιθανώς λόγω των συχνών χτυπημάτων στο κεφάλι.