Ο Θεός με τους Θεούς και οι θνητοί με τους θνητούς. Ο Ντιεγκίτο ταξίδεψε την Τετάρτη για τους ουρανούς προκαλώντας θλίψη και σπαραγμό σε όλο τον πλανήτη, αφήνει πίσω του όμως αυτόν που πλησίασε όσο κανείς στη μαγεία του. Τον Λιονέλ Μέσι που για να είμαστε ειλικρινείς, δεν ξέρουμε αν είναι… θνητός, σίγουρα πάντως είναι εξωγήινος.

Ο ηγέτης της Μπαρτσελόνα προκάλεσε τις συγκρίσεις με το είδωλό του, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Δεν ήταν κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί βέβαια. Ρικέλμε, Ορτέγκα, Αϊμάρ και πολλοί ακόμη έχουν κατονομαστεί και πλασαριστεί ως… νέοι Μαραντόνα. Μόνο ο Μέσι μπορεί να φέρει επάξια όμως αυτόν τον τίτλο είτε κάποιος τον θεωρεί κατώτερο του Ντιέγκο είτε είναι ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούν πως τον ξεπέρασε.

Η αλήθεια είναι όμως πως πέρα από την τεχνική κατάρτιση, το σωματότυπο, τα χορευτικά με την μπάλα, υπήρξαν δύο στιγμές στην καριέρα του Μέσι που σε κάνουν να ανατριχιάζεις με την ομοιότητα των δύο. Που και να μην θέλεις, μπαίνεις αναπόφευκτα στο τρυπάκι της σύγκρισης και του χαρακτηρισμού του Μέσι ως διαδόχου του Μαραντόνα.

Το σλάλομ με τη Χετάφε

Ήταν 18 Απριλίου του του 2007 όταν η Μπαρτσελόνα υποδέχτηκε στο «Καμπ Νου» τη Χετάφε για τα ημιτελικά του Κυπέλλου Ισπανίας. Τελικό σκορ 5-2, στη ρεβάνς πανωλεθρία και ήττα-αποκλεισμός με 4-0 για τους Καταλανούς. Λίγοι πιθανώς να θυμούνται τα παραπάνω, 13 χρόνια μετά. Όλοι όμως θα θυμούνται σίγουρα τη φάση του 29ου λεπτού.

Ο 19χρονος τότε Μέσι, παίρνει την μπάλα πίσω από τη σέντρα, περνάει όποιον βρει μπροστά του και στέλνει την μπάλα στα δίχτυα της Χετάφε για το 2-0. Νωρίτερα έχει περάσει πέντε παίκτες των αντιπάλων, καναδυό από δύο φορές, πριν σκοράρει και προκαλέσει έκρηξη ενθουσιασμού στο γήπεδο. Η σύγκριση με το γκολ του αιώνα από τον Ντιέγκο κόντρα στην Αγγλία, αναπόφευκτη.

Το χέρι με την Εσπανιόλ

Στις 9 Ιουνίου του ίδιου έτους, η Μπαρτσελόνα αντιμετωπίζει εντός έδρας την συμπολίτισσα Εσπανιόλ στην προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος και με νίκη αγκαλιάζει το πρωτάθλημα. Οι φιλοξενούμενοι προηγούνται στο σκορ και το «Καμπ Νου» παγώνει.

Στο 43′ γίνεται μια σέντρα από τα δεξιά, ο Μέσι μπαίνει στην πορεία της μπάλας και με το χέρι, στα… μουλωχτά την στέλνει στα δίχτυα. Ο Αργεντινός πανηγυρίζει σαν να μην συμβαίνει τίποτα, οι παίκτες της Εσπανιόλ έχουν καταλάβει τι γίνεται, διαιτητής και επόπτης δείχνουν σέντρα και το γκολ μετράει κανονικά.

Σας θυμίζει κάτι; Ακόμα και το στυλ, ο τρόπος που ξεγελάει τον διαιτητή είναι ολόιδιος με του Μαραντόνα, στο πρώτο γκολ στο ματς με την Αγλλία. Πως να μην γίνουν συγκρίσεις μετά!

Για την ιστορία, ο Μέσι έβαλε ακόμη ένα γκολ αργότερα αλλά δεν ήταν αρκετό. Η Εσπανιόλ ισοφάρισε σε 2-2 στο φινάλε και στέρησε το πρωτάθλημα από τη μισητή της αντίπαλο.

Η ιερή υποχρέωση προς τον Ντιέγκο και ολόκληρη την Αργεντινή

Τα πολλά τελευταία χρόνια της ζωής του, δυστυχώς ο Μαραντόνα έζησε πολλές πίκρες με την εθνική ομάδα της Αργεντινής που τόσο αγάπησε. Ο ποδοσφαιρικός του γιος δεν κατάφερε να του δώσει τη χαρά ενός Μουντιάλ, έστω ενός Κόπα Αμέρικα. Μόνο πίκρες και χαμένοι τελικοί. Ο ένας πίσω από τον άλλον.

Τώρα που ο Ντιέγκο δεν είναι πια εδώ, ίσως ήρθε η ώρα για τον Μέσι να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε υπό τη σκιά του Θεού. Ίσως είχε κάποιο έξτρα βάρος, κάτι που ένιωθε πως πρέπει να αποδείξει, κάτι που δεν τον άφηνε να είναι ο εαυτός του όταν αγωνιζόταν με την Εθνική. Τώρα όμως και οδεύοντας προς το τέλος και της δικής του μυθικής καριέρας, έχει μια ιερή υποχρέωση, στη μνήμη του Ντιέγκο αλλά και στη λαχτάρα ενός ολόκληρου λαού.

Να του προσφέρει τη χαρά ενός μεγάλου τροπαίου. Του Μουντιάλ του Κατάρ το 2022 που πιθανότατα θα είναι και το κύκνειο άσμα του με τη φανέλα της εθνικής είτε του Κόπα Αμέρικα που μάλιστα θα διεξαχθεί στην Αργεντινή το επόμενο καλοκαίρι. Είναι οι δύο μεγάλες του ευκαιρίες. Για τον Ντιέγκο, για την Αργεντινή, για τον εαυτό του…