Θεμελιώθηκε και κατοχυρώθηκε ως δημοκρατική κατάκτηση η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και των δικαστών. Εγγύηση γι’ αυτό διασφαλίζει και η ισοβιότητά τους. Ταυτόχρονα απαιτείται από τη Δικαιοσύνη να είναι τυφλή και συνεπώς ανεπηρέαστη στην εκάστοτε κρίση της, ανεξάρτητα από το ποια πρόσωπα και ποια συμφέροντα κρίνονται. Θέλει τους δικαστές να λειτουργούν χωρίς να επηρεάζονται από τυχόν σχέση συμπάθειας ή αντιπάθειας προς τους κρινομένους ή τα διακυβευόμενα συμφέροντα. Τους θέλει κατά κάποιον τρόπο υπεράνω των ανθρώπινων αδυναμιών και συμφερόντων και ανθεκτικούς απέναντι σε πιέσεις, εντολές ή απειλές.
Ωστόσο και οι δικαστές δεν παύουν να είναι άνθρωποι. Με όλα τα τυχόν ελαττώματα και αδυναμίες που χαρακτηρίζουν το ανθρώπινο γένος, με τις συμπάθειες και αντιπάθειές τους, τα συμφέροντα, και την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία λειτουργούν. Πόσο μπορεί ένας δικαστής να αίρεται υπεράνω της προσωπικής του ιδεολογίας, της πολιτικής του τοποθέτησης ή του προσωπικού του συμφέροντος; Πόσο αντέχει απέναντι σε πιέσεις, απειλές, εξαγορά; Πόσο να αγνοεί την πίεση που του ασκεί ο υπουργός ή ανώτεροί του στη δικαστική ιεραρχία; Πόσο δεν διστάζει να δυσαρεστήσει τον φίλο του δικηγόρο σε μια δίκη; Πόση άμυνα διαθέτει στον πειρασμό της εξαγοράς;
Και κατά πόσον αδιαφορεί απέναντι στις σκοπιμότητες που υπηρετεί η εκάστοτε κυβέρνηση και στις οποίες πιέζεται να ανταποκριθεί; Πόσες αναστολές της ποινής χορηγεί επειδή η κυβέρνηση του λέει ότι δεν έχουν χώρο οι φυλακές; Πόσο αντέχει στην πίεση της κοινής γνώμης, που ζητεί καταδίκη κάποιου αποδιοπομπαίου ή την απαλλαγή λαϊκών ηρώων, που εγκληματούν υπηρετώντας δήθεν υψηλά ιδανικά; Και πόση είναι η ευθύνη των δικαστών μας για τις καθυστερήσεις και τις αλλεπάλληλες αναβολές τους, που καταλήγουν σε ουσιαστική αρνησιδικία, η οποία συν τοις άλλοις συνεπάγεται την αποτροπή ή ματαίωση των παραγωγικών επενδύσεων στη χώρα;
Είναι αλήθεια ότι η νομοθεσία προσπαθεί να περιορίσει τις συνέπειες λανθασμένων ή ύποπτων αποφάσεων με το παρεχόμενο δικαίωμα της έφεσης ή ακόμα και της προσφυγής στον Αρειο Πάγο. Ωστόσο πόσες αποφάσεις καταδικαστικές ή απαλλακτικές εκδίδονται υπό την επήρεια της πίεσης που ασκούν τα εκτός αίθουσας δικαστηρίου λαϊκά δικαστήρια ή οι ποικίλες σκοπιμότητες, που ψιθυρίζουν στο αφτί των δικαστών πώς πρέπει να συμπεριφερθούν; Ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Σταθόπουλος σε προ ετών συνέντευξή του είχε αποκαλύψει ότι εγνώριζε αποφάσεις αθωωτικές, που εκδόθηκαν επειδή απειλήθηκε η ζωή των δικαστών. Είναι επίσης γνωστό ότι πλήθος απαλλακτικών αποφάσεων εκδίδονται υπό την πίεση των συρρεόντων έξω από τα δικαστήρια φίλων των δικαζομένων αναρχικών, που ρίχνουν βόμβες μολότοφ, καταστρέφουν δημόσια και ιδιωτική περιουσία και απειλούν ακόμα και τη ζωή των δικαστών, οι οποίοι λειτουργούν υπό διαρκές καθεστώς φόβου γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους, απροστάτευτοι από τις απειλές και αδικοπραγίες των κατηγορουμένων και των οικείων τους. Πόση ψυχική αντοχή χρειάζεται και πόσο θάρρος.
Ακριβώς γι’ αυτό οφείλεται σεβασμός και ψυχολογική στήριξη στους δικαστές εκείνους που η ακεραιότητά τους και η ορθή κρίση τους δοκιμάζονται από ανίερες πιέσεις ή τρομοκρατικές απειλές. Εξίσου αναγκαία όμως είναι και η τιμωρία και ο παραμερισμός εκείνων των δικαστικών που προδίδουν την υψηλή αποστολή τους. Κάτι που δεν βλέπουμε δυστυχώς σχεδόν ποτέ.
