Οι αναφορές, όπως και οι εικόνες που μας έρχονται από την Κεντρική Μακεδονία και τη Θεσσαλία είναι άκρως ανησυχητικές, μην αφήνοντας αμφιβολίες για την ένταση και το βάθος του πανδημικού φαινομένου.
Η Θεσσαλονίκη, οι Σέρρες, η Δράμα, η Βέροια, η Εδεσσα, η Αριδαία, τα Γιαννιτσά, το Κιλκίς, η Κατερίνη και από κοντά η Λάρισα, ο Βόλος και οι λοιπές πόλεις του θεσσαλικού κάμπου πιέζονται αφόρητα από την πανδημία, όπως μαρτυρούν και οι μακάβριες εικόνες φρεσκοσκαμμένων τάφων.
Σχεδόν κάθε οικογένεια πλέον έχει να διηγηθεί μια ιστορία κορωνοϊού, τα δημόσια νοσοκομεία της περιοχής βιώνουν τραγικές καταστάσεις, οι γιατροί και οι νοσηλευτές δηλώνουν εξουθενωμένοι, δίνουν αγώνα άνισο καθώς οι μονάδες υγείας έχουν φθάσει στα όριά τους. Και αυτό γιατί η νοσηρότητα αυτής της ευρύτατης γεωγραφικής ζώνης αναπτύσσεται δυναμικά και δείχνει ικανή να υπερπηδήσει τα όποια περιοριστικά μέτρα.
Ο κίνδυνος να ξεφύγει η όλη κατάσταση και το πανδημικό κύμα να επικρατήσει σε ολόκληρη τη χώρα είναι μεγάλος. Ηδη πολιορκείται η Αττική και δεν απέχουμε πολύ από τη στιγμή που στις πόλεις μας θα ακούγονται μόνο οι ανατριχιαστικές σειρήνες των ασθενοφόρων.
Στην κατάσταση που έχουμε φθάσει δεν υπάρχουν περιθώρια αναστολών και εφησυχασμού. Ο Πρωθυπουργός, η κυβέρνηση, οι αρμόδιοι υπουργοί οφείλουν αυτή τη φορά να πράξουν έγκαιρα τα δέοντα. Δεν υπάρχει χώρος, ούτε χρόνος για λάθη και επιφυλάξεις, παρά μόνο για επίμονη και αποφασιστική δράση. Ολιγωρίες δεν επιτρέπονται πια.
Αυτή την ώρα επιβάλλεται να τεθούν όλες οι δυνάμεις, δημόσιες και ιδιωτικές, στην υπηρεσία υπεράσπισης του αγαθού της δημόσιας υγείας και της ζωής των πολιτών.
Δεν έχουν θέση πια στις παρούσες συνθήκες διαπραγματεύσεις, ούτε ευκαιρίες για εκδήλωση απαιτήσεων και διεκδικήσεων από την πλευρά του ιδιωτικού τομέα της υγείας.
Οφείλει και αυτός, που τόσα έχει απολαύσει από την υπερανάπτυξη των προηγούμενων δεκαετιών, να συνδράμει και να συμμετάσχει αγόγγυστα στην προσπάθεια ελέγχου της πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης.
Η άρνηση κλινικαρχών της Θεσσαλονίκης να διαθέσουν τις μονάδες τους για την αντιμετώπιση των έκτακτων υγειονομικών συνθηκών φαντάζει αν μη τι άλλο αντικοινωνική και είναι ασύμβατη προς τον όρκο του Ιπποκράτη που υποτίθεται διέπει και τη δική τους λειτουργία. Σε συνθήκες υγειονομικού πολέμου δεν υπάρχει δικαιολογητική βάση άρνησης προσφοράς υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο.
Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν απλές νοσηλεύτριες από την Κρήτη, τα Γιάννενα, το Αργος και αλλού σπεύδουν χωρίς δισταγμό, εγκαταλείποντας οικογένειες και σπίτια και διακινδυνεύοντας πραγματικά, να προσφέρουν εθελοντικά τις καλές τους υπηρεσίες στις δοκιμαζόμενες νοσοκομειακές μονάδες της Θεσσαλονίκης.
Το παράδειγμά τους έπρεπε να εμπνέει και να καθοδηγεί τις πράξεις όλων των εμπλεκομένων. Για να μην πούμε ότι μεταφέρουν ίσως το πιο αισιόδοξο και το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα σε τούτη την τόσο σκοτεινή εποχή. Αυτό της προσωπικής θυσίας, της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού που όλοι λίγο-πολύ νιώθαμε ότι είχε χαθεί μέσα από το μακρύ κύμα απόλυτου ατομισμού και συλλογικής αποξένωσης που επικράτησε τις προηγούμενες πολλές δεκαετίες.
ΤΟ ΒΗΜΑ
