«What have we done, Maggie, what have we done? / What have we done to England?», τραγουδούσαν οι Pink Floyd το 1983.
To «The Post WarDream» αναφερόταν στην αποβιομηχάνιση, στο κλείσιμο των μεγάλων ναυπηγείων στον ποταμό Κλάιντ της Γλασκώβης και στην ανάθεση των συμβολαίων για την κατασκευή των βρετανικών ποντοπόρων πλοίων στην Ιαπωνία.
«Should we shout, should we scream / What happened to the postwar dream?», ρωτούσε ρητορικά ο προτελευταίος στίχος την πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ.
Στην πραγματικότητα ήταν ευθεία βολή εναντίον της ως υπεύθυνης για την κατεδάφιση του «μεταπολεμικού ονείρου» μιας Βρετανίας μεγαλύτερης ισότητας, πλήρους απασχόλησης και κράτους πρόνοιας.
Οι Pink Floyd, ωστόσο, βρίσκονταν τη δεδομένη χρονική στιγμή στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Τον Ιούνιο του 1983 η Θάτσερ θα κέρδιζε με άνεση τη δεύτερη θητεία της, άθλο που θα επαναλάμβανε εξίσου άνετα το 1987.
Ηγετική μορφή του αναδυόμενου νεοφιλελευθερισμού, ασυμβίβαστη στις πολιτικές της θέσεις, χαρακτήρας πεισματικός και αμετάπειστος, επρόκειτο να μετατοπίσει δεξιότερα το κέντρο της βρετανικής πολιτικής σκηνής, να κυριαρχήσει σε αυτήν επί 11 χρόνια και να αποχωρήσει απρόθυμα στις 28 Νοεμβρίου 1990, όταν η διαρκής φιλόνικη στάση της κούρασε πια εκτός από την κοινωνία και το ίδιο της το κόμμα.
Τριάντα χρόνια μετά την απομάκρυνσή της, στο ΒΗΜΑgazino που κυκλοφορεί μαζί με το «Βήμα της Κυριακής» ο Μάρκος Καρασαρίνης ανατρέχει στον πολιτικό της βίο και επανεξετάζει το στίγμα που η «Σιδηρά Κυρία» άφησε στη βρετανική και την ευρωπαϊκή πολιτική από τη σκοπιά του 21ου αιώνα.
Διαβάστε περισσότερα στο BHMAgazino που κυκλοφορεί με το «Βήμα της Κυριακής»
