Παρά τις απαγορεύσεις, παρά τη γνωμοδότηση του Συμβουλίου της Επικρατείας και παρά τις εκκλήσεις των επιδημιολόγων για τις συναθροίσεις, το ΚΚΕ έδειξε και πάλι τον… καλύτερο εαυτό του.
Πρωί – πρωί της Τρίτης, καμιά διακοσαριά άτομα και ο Δημήτρης Κουτσούμπας παρέλασαν στην Αμερικανική πρεσβεία. Δρόμοι έκλεισαν, όσοι εκείνη την ώρα μετακινούνταν προς την εργασία τους ταλαιπωρήθηκαν λόγω των κλειστών δρόμων και μία εικόνα τραγελαφική διαμορφώθηκε. Ακολούθησαν επεισόδια, συλλήψεις, τα γνωστά. Χρειάζονταν όλα αυτά; Μπορούσαν να αποτραπούν με άλλου τύπου επιχειρησιακά σχέδια από την κυβέρνηση και την Αστυνομία; Συζητήσιμο, αλλά δίχως μία και μοναδική απάντηση.
Τι κατάφερε τελικά το ΚΚΕ με αυτή την ενέργεια; Ό,τι κι αν νομίζουν οι σύντροφοι, ένα από τα βασικότερα που κατόρθωσε, ήταν να πείσει ότι δεν διαφέρει σε πολλά από τους δογματικούς της Εκκλησίας, που καλούν τους πιστούς στις λειτουργίες εν μέσω πανδημίας. Κάτι σαν λειτουργία είναι άλλωστε για το ΚΚΕ η εντελώς άσχετη με την εποχή και τη συγκυρία πορεία προς την Αμερικανική πρεσβεία.
Τι άλλο κατάφερε; Αντίθετα με τα όσα θεωρούν ορισμένοι, το μόνο που δεν έκανε φέτος ήταν να τιμήσει την επέτειο. Με έναν τρόπο γελοίο και εμμονικό, την ευτέλισε. Και ταυτόχρονα έδειξε να περιφρονεί τους άλλους νεκρούς, εκείνους που καταλήγουν στις ΜΕΘ.
Το θέμα της πορείας του ΚΚΕ φέτος δεν ήταν η εξέγερση του ’73 (ίσως και να μην ήταν ποτέ). Καταφανώς επρόκειτο για μία πεισματική αντίδραση σε μία απόφαση της πολιτείας, επιβεβλημένη από τις συνθήκες και απολύτως σύμφωνη με το Σύνταγμα. Ετσι, μετέτρεψε τις εκδηλώσεις μνήμης σε πράξη τάχα αντίστασης κατά των μέτρων για τον έλεγχο της πανδημίας. Εξυπνο.
Ηθελημένα ή μη, εξομοίωσε την απαγόρευση της αστυνομίας για συναθροίσεις και πορείες για υγειονομικούς λόγους, με τα τανκς και την καταστολή της χούντας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, το μόνο που κατόρθωσε ήταν να υποτιμήσει την επέτειο και να την μετατρέψει σε κάτι άλλο.
Θεωρούν βέβαια πολλοί στον Περισσό και τα πολιτικά πέριξ, ότι έτσι κάνουν επίδειξη δύναμης, ως νεο-σοβιετική νησίδα σε ένα δυτικό, φιλελεύθερο καθεστώς. Όπως έκαναν και την Πρωτομαγιά – όπου ωστόσο, δεν υπήρχε απαγόρευση.
Διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία στις εκδηλώσεις περιφρόνησης των νόμων, φαντασιώνονται ότι ενεργούν σε ειδικό καθεστώς και διατηρούν τον ρόλο τους, ως ενός αναχρονιστικού, αντιδραστικού, αλλά τελικά βολεμένου στο σύστημα πολιτικού απολιθώματος.
Μπορεί κάποιοι από τους συμμετέχοντες σε αυτήν τη θλιβερή πορεία της Τρίτης, να την θυμούνται τα επόμενα χρόνια και να τη βλέπουν ως μία πράξη αντίστασης και επαναστατικής αφύπνισης. Ή κάποιοι άλλοι να πιστεύουν ότι έτσι εξευτελίστηκε η κυβέρνηση και το κράτος. Όμως ως προς αυτό θα πρέπει να αναλογιστεί κανείς τι θα σήμαινε να κάνει κάποιος και τη χάρη στο ΚΚΕ και τους λοιπούς, ώστε να υποδυθούν και πάλι τον ρόλο του θύματος πολιτικών διώξεων.
Όσοι προσπαθήσουν να αποστασιοποιηθούν από την άγονη συζήτηση, θα γνωρίζουν και θα θυμούνται την ημέρα ως κάτι άλλο: ήταν η στιγμή της μεγαλύτερης προσβολής της ιστορικής μνήμης και του ευτελισμού της επετείου του Πολυτεχνείου.
