Στο ζήτημα της αμφιλεγόμενης απόφασης του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας περί απαγόρευσης όλων των δημόσιων συναθροίσεων άνω των τεσσάρων ατόμων με φόντο την επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου αναφέρεται ο έγκριτος νομικός, Θανάσης Καμπαγιάννης.
Με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο δικηγόρος εκ μέρους της ομάδας των συνηγόρων των αιγύπτιων αλιεργατών στη δίκη της Χρυσής Αυγής κάνει λόγο για «πολιτικά παιγνίδια με τους αριθμούς των νεκρών» από την πανδημία και για πρακτικές «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».
Όπως τονίζει, η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν, πάνω απ’ όλα, ένα κίνημα για τη δημοκρατία και τη ζωή και στέλνει το μήνυμα πως αύριο θα είμαστε πολλές και πολλοί στο κέντρο της Αθήνας. «Θα ‘χουμε μαζί μας τη σκέψη και την έγνοια όσων πρέπει να κάτσουν σπίτι. Κι αυτούς, μαζί μας τους λογίζουμε».
Σύμφωνα με τον ίδιο «κατεβαίνουμε όπως κάθε μέρα στο κέντρο, με τη μάσκα μας, τηρώντας αποστάσεις, έχοντας την ταυτότητά μας και τη βεβαίωση της εργασίας μας ή έχοντας στείλει το sms της μετακίνησής μας».
«Κανένας δεν μπορεί να απαγορέψει την κίνησή μας στην πόλη μέχρι τις 9 το βράδυ: η φετινή 17 Νοέμβρη θα είναι μια κατάσταση εν κινήσει» προσθέτει. «Φέτος, η πορεία θα είναι εκεί που θα είναι τα πόδια μας. Τίποτα δεν θα μας σταματήσει. Και την επαύριο, θα είμαστε πάλι εδώ».
Αναλυτικά η ανάρτηση του κ. Καμπαγιάννη:
“Το θέμα είναι τώρα τι λες”. Άντε να πούμε.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας άνοιξε τα χαρτιά της κι έδειξε τον πανικό της.
Τα πολιτικά παιγνίδια με τους αριθμούς των νεκρών, που τόσο ανίερα αξιοποίησε για ν’ ανέβει στην εξουσία, επιστρέφουν τώρα και τη στοιχειώνουν. Η πανδημία ξεγυμνώνει την πολιτική της και τις εμμονές της.
Και η μόνη απάντηση που της έχει μείνει είναι τα αστυνομικά “αποφασίζομεν και διατάσσομεν”.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν, πάνω απ’ όλα, ένα κίνημα για τη δημοκρατία και τη ζωή.
Το κίνημά μας είναι ένα κίνημα για τη ζωή. Απέναντι στη βία του κράτους, αυτοί που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο έχουν να αντιπαραθέσουν τους πόθους και τα αιτήματα της μεγάλης εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Απέναντι στις αύρες και τα ΜΑΤ του Χρυσοχοϊδη, έχουμε τα λόγια του Δημήτρη Παπαχρήστου απέναντι στα τανκς της Χούντας τότε:
“Είμαστε άοπλοι”.
Αύριο θα είμαστε πολλές και πολλοί στο κέντρο της Αθήνας. Θα ‘χουμε μαζί μας τη σκέψη και την έγνοια όσων πρέπει να κάτσουν σπίτι. Κι αυτούς, μαζί μας τους λογίζουμε.
Η οικονομία δεν έχει ανασταλεί, οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν “κανονικά”, οι εφορίες εισπράττουν “κανονικά”, τα λεωφορεία είναι πακτωμένα “κανονικά”, οι δουλειές δουλεύουν “κανονικά”, οι μεμονωμένες μετακινήσεις μέσω sms γίνονται “κανονικά”.
Κατεβαίνουμε όπως κάθε μέρα στο κέντρο, με τη μάσκα μας, τηρώντας αποστάσεις, έχοντας την ταυτότητά μας και τη βεβαίωση της εργασίας μας ή έχοντας στείλει το sms της μετακίνησής μας.
Αποφεύγουμε την πολυκοσμία στη μετακίνηση για να αποφύγουμε πρόστιμο για συνάθροιση άνω των τριών. Επιλέγουμε την τριάδα μας.
Συνεννοούμαστε με το σωματείο, τη συλλογικότητα, τον φορέα στον οποίο συμμετέχουμε. Η οργάνωση είναι καλό πράγμα. Όσα γράφονται εδώ δεν μπορούν να την υποκαταστήσουν.
Κανένας δεν μπορεί να απαγορέψει την κίνησή μας στην πόλη μέχρι τις 9 το βράδυ: η φετινή 17 Νοέμβρη θα είναι μια κατάσταση εν κινήσει.
Δεν είναι απίθανη μια κατάληψη των χώρων των προσυγκεντρώσεων από δυνάμεις καταστολής με την ταυτόχρονη ύπαρξη περιμετρικών μπλόκων. Οι διοργανωτές θα τα αντιμετωπίσουν αυτά. Είπαμε: οργάνωση, διαρκής κίνηση, ψυχραιμία. Κι ένα καρβέλι ψωμί στο χέρι, όπως μας ορμήνεψε ο Μάριος Χάκκας.
Σε περίπτωση προσαγωγής, ενημερώνουμε κάποιον γνωστό, φίλο, σύντροφο. Καλή είναι και μια επικοινωνία με δικηγόρο. Έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Αντε να φανεί και κάπου χρήσιμο το facebook. Βοηθάμε τη διπλανή και τον διπλανό μας. Ακόμα και στο σάπιο σύστημά τους, αναγκάζονται να έχουν sms για την “παροχή βοήθειας σε άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη”.
Είμαστε νηφάλιοι, έχουμε συναίσθηση των στιγμών. Η μάχη είναι μόνο μια μέρα, ο πόλεμος διαρκεί πολύ. Να φροντίσουμε να είμαστε εδώ και την επόμενη μέρα. Η μεγαλύτερη σύγκρουση, εκτός σπανίων εξαιρέσεων, δεν είναι στο γεγονός, αλλά στη νοηματοδότησή του.
Και μόνο η ύπαρξή μας ακυρώνει τα σχέδιά τους. Να το θυμόμαστε αυτό και να χαμογελάμε.
Παπούτσια στρωτά και άνετα.
Ό,τι και να γίνει και αν δούμε και περνάει η ώρα και ακούστει το “τους ζυγούς λύσατε”, σε κάθε περίπτωση τραβάμε για κείνον το φίλο μας που μένει στους Αμπελόκηπους και που τόσες φορές είχαμε πει να ειδωθούμε. Είμαστε δυό είμαστε τρεις, δρόμο το δρόμο, σιγά σιγά, θα φτάσουμε και θα περάσουμε έξω από το κουτί στη Βασιλίσσης Σοφίας. Πάνω, κάτω, πλαγίως, τι σημασία έχει;
Φέτος, η πορεία θα είναι εκεί που θα είναι τα πόδια μας. Τίποτα δεν θα μας σταματήσει. Και την επαύριο, θα είμαστε πάλι εδώ.
