Λένε πως δεν ωφελεί να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα. Πράγματι, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και τα κλάματα δεν έχουν κανένα νόημα. Εχει όμως νόημα και μάλιστα τεράστιο το να αναζητήσει κανείς τις αιτίες για τις οποίες «το γάλα χύθηκε» έτσι ώστε να προλάβει ένα αντίστοιχο συμβάν στο μέλλον.
Η χώρα μπήκε σε ένα δεύτερο lockdown. Και αυτή τη φορά μπήκε με πολύ περισσότερα κρούσματα στην κοινότητα σε σχέση με την πρώτη φορά. Πόσο θα πρέπει να διαρκέσει άραγε ο τωρινός εγκλεισμός για να μπορέσουμε και πάλι να κατεβάσουμε τον ρυθμό μετάδοσης σε ασφαλή επίπεδα; Αν διαρκέσει πολύ, θα καταστραφεί η οικονομία, αν διαρκέσει λίγο, δεν θα είναι αποτελεσματικός. Ποια είναι η ιδέα; Να ανοιγοκλείνουμε την οικονομία και την κοινωνία χορεύοντας στον σκοπό που σφυρίζει ο ιός;
Η αλήθεια είναι ότι δεν αποτελούμε εξαίρεση: η Ευρώπη βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο επίκεντρο του δεύτερου κύματος της πανδημίας καταγράφοντας περισσότερο από 50% των παγκόσμιων εβδομαδιαίων κρουσμάτων. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι η στρατηγική των στοχευμένων παρεμβάσεων που επιλέχθηκε από το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών για να αντιμετωπιστεί η πανδημία δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει τα χειρότερα. Κάτι που πέτυχαν άλλες χώρες, όπως η Κίνα, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία.
Διεθνείς αναλυτές εκτιμούν ότι αν η Ευρώπη είχε αξιοποιήσει την καλοκαιρινή περίοδο για να εκμηδενίσει τα κρούσματα δεν θα είχε φθάσει στη σημερινή κατάσταση. Η καλοκαιρινή χαλάρωση διατήρησε εστίες στην κοινότητα οι οποίες βαθμηδόν οδήγησαν στη σημερινή εκθετική αύξηση.
Οι χώρες που πέτυχαν να ελέγξουν την πανδημία έχουν τεράστιες πολιτισμικές διαφορές μεταξύ τους. Φαίνεται όμως πως έχουν και κάτι κοινό: πιστεύουν ότι το δίλημμα «δημόσια υγεία ή οικονομία» είναι παραπλανητικό. Τα επιδημιολογικά κεκτημένα του πρώτου lockdown (ευρωπαϊκά και εγχώρια) εξανεμίστηκαν γρήγορα στον υποτιθέμενο βωμό της οικονομίας. Απέδωσε άραγε η θυσία; Πόσο καλό κάνουν στην οικονομία πολιτικές-φυσαρμόνικα; Μήπως το ανοιγοκλείσιμο αποδειχθεί τελικά περισσότερο θανατηφόρο οικονομικά;
Οπως είπαμε όμως, δεν ωφελεί να κλαίει κανείς πάνω από το χυμένο γάλα. Ο νέος αποκλεισμός κρίνεται απαραίτητος για να μπορέσουν τα κρούσματα να φθάσουν σε επίπεδα διαχειρίσιμα από το σύστημα υγείας. Στην πράξη όμως μεταθέτουν το πρόβλημα σε επόμενη χρονική στιγμή.
Υπάρχει σχέδιο για αυτή την επόμενη στιγμή; Ή θα ξαναβρεθούμε μοιραίοι και άβουλοι στα κελεύσματα του υπομικροσκοπικού εχθρού;
