Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της μάχης.
Είναι προφανές ότι όπως και σε όλη την Ευρώπη είμαστε αντιμέτωποι με ένα επιθετικό δεύτερο κύμα της πανδημίας.
Το σύστημα υγείας είναι σε ένα οριακό σημείο.
Εάν δεν ελεγχθεί κάπως ο ρυθμός μετάδοσης θα εξαντληθούν τα όρια των νοσοκομείων.
Προφανώς και θα ήμασταν σε πιο ψύχραιμη κατάσταση, εάν είχαν ληφθεί τα σχετικά μέτρα και δεν είχε σπαταληθεί χρόνος και δεν είχε επικρατήσει ένας εφησυχασμός.
Όμως, αυτή τη στιγμή δεν αρκεί να επιρρίπτουμε ευθύνες, για όσα δεν έκανε η κυβέρνηση. Χρειάζεται να υπάρξουν και άμεσα μέτρα.
Και γι’ αυτό το λόγο βλέπει κανείς ότι όταν γίνεται συζήτηση για το εάν χρειάζονται επιπλέον μέτρα, οι άνθρωποι συζητούν για το πώς θα είναι πιο αποτελεσματικά ή για το πώς θα αντιμετωπιστεί το επιπλέον οικονομικό και κοινωνικό κόστος που συνεπάγονται.
Και αυτό δείχνει μια κοινωνία που θέλει να δώσει τη μάχη.
Μια κοινωνία που ήδη αλλάζει συμπεριφορά και τροποποιεί τον τρόπο που ζει, για να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της πανδημίας και να μειώσει το κόστος σε ζωές.
Όχι η πλειοψηφία της κοινωνίας ούτε πάρτι κάνει, ούτε τρέχει να βρει τρόπους να συγχρωτιστεί.
Σπίτι κάθεται, στη δουλειά πάει εάν πρέπει, μέτρα προστασίας όσο μπορεί τηρεί.
«Ψεκασμένοι» υπάρχουν, αλλά ευτυχώς είναι ακόμα λίγοι.
Γι’ αυτόν τον λόγο και δεν χρειάζεται αστυνομική αντιμετώπιση.
Στην πανδημία δεν απαντάει η αστυνομία, αλλά η ψυχραιμία, η γνώση και η τήρηση των μέτρων.
Γιατί όταν επικρατεί η ψυχραιμία και η γνώση, τότε αποφεύγονται προβλήματα.
Δείτε τη διαδήλωση για το Πολυτεχνείο.
Όποιος έχει στοιχειώδη γνώση της κατάστασης και του πώς οργανώνονται τα πράγματα, γνωρίζει ότι οι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί φορείς που καλούν στη διαδήλωση, έχουν ρητά και κατ’ επανάληψη μιλήσει για την ανάγκη μέτρων.
Ούτε αρνητές του ιού είναι, ούτε αρνητές της μάσκας.
Απλώς κατανοούν ότι δεν πρέπει να περάσει μια λογική απαγόρευσης κάθε κινητοποίησης, γιατί εκτός από την πανδημία υπάρχει και η δημοκρατία.
Και γι’ αυτό σχεδιάζουν διαδήλωση με μέτρα προστασίας, αποστάσεις και αντισηπτικά.
Το έχουν πει από μέρες.
Πολύ φοβάμαι ότι η λογική της απαγόρευσης δεν έχει να κάνει με κάποια αγωνία για την υγεία, αλλά με διάφορα απωθημένα για τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου και τα μηνύματα που στέλνει.
Κατανοώ δηλαδή γιατί ένα μέρος του σκληρού πυρήνα της δεξιάς θα ήθελε να μην γίνεται διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Κάθε χρόνο.
Όμως, μια τέτοια πολιτική αντίληψη δεν μπορεί να καθορίζει την κυβερνητική πολιτική.
Γιατί τότε πάμε σε επικίνδυνες ατραπούς, που αντί να βοηθούν τη δημόσια υγεία, θα τροφοδοτούν την αίσθηση αυταρχικής στροφής.
Υπάρχει κάποιος που το θέλει αυτό;
Γι’ αυτόν τον λόγο ας επικρατήσει η λογική και η ψυχραιμία. Ας σταματήσουν οι σκέψεις για απαγόρευση.
Ας μην δούμε άλλες εικόνες με εισβολές των ΜΑΤ και προσαγωγές δίπλα στο μνημείο και την πύλη.
Ας γίνει η διαδήλωση, με μέτρα προστασίας και ας επικεντρωθούμε πώς θα δώσουμε αυτή τη δύσκολη μάχη που είναι μπροστά μας.
Μήνυμα αγώνα πάντα στέλνει το Πολυτεχνείο, αγώνας είναι και αυτό που έχουμε μπροστά.
Αγώνας για τη ζωή και για να σταθεί στα πόδια της η κοινωνία.
