Δυστυχώς, οι διαφορές της δεύτερης φάσης εγκλεισμού από την πρώτη είναι θεμελιώδεις και βαθιές.
Μέχρι στιγμής λείπει ένα βασικό στοιχείο της πρώτης περιόδου. Και αυτό είναι ο φόβος. Πέραν του ότι μεγάλες ομάδες του πληθυσμού έχουν αναπτύξει ιατρικές «γνώσεις» και απόψεις, πολύ περισσότερα είναι γνωστά για τον ιό, οι νέοι πολύ δύσκολα θα πειστούν για κάτι που είναι μακριά από τη φύση τους, ενώ η επαγγελματική αδράνεια ή ακόμη χειρότερα, η απραξία και το φάσμα της οικονομικής εξαθλίωσης έχουν για πολλούς διαφορετικό βάρος στη ζυγαριά. Ως γνωστόν, αργία μήτηρ πάσης κακίας.
Με αυτά τα δεδομένα και την σύνθετη κατάσταση που διαμορφώνουν, το νέο απαγορευτικό θα έχει μεν κάποια αποτελέσματα, είναι όμως απίθανο να φτάσουμε στα μονοψήφια καταγεγραμμένα κρούσματα της προηγούμενης άνοιξης.
Αυτό το γνωρίζουν όλοι και το έχουν προεξοφλήσει.
Και υπό αυτή την συνθήκη, αρχίζουν και αναπτύσσονται κάποιες άλλες διαφορές. Μία είναι η κινητικότητα του πληθυσμού, παρά το απαγορευτικό. Περισσότεροι άνθρωποι πηγαίνουν σήμερα στην εργασία τους, τα ανοιχτά σχολεία μοιραία απαιτούν μετακινήσεις γονέων, μαθητών, καθηγητών και διοικητικού προσωπικού, κ.ο.κ.
Όλα αυτά δεν αποτελούν αναγκαία και προϋποθέσεις διασποράς του ιού. Είναι όμως δείγματα μίας άλλης προσέγγισης εκ μέρους των πολιτών.
Σε αυτό το νέο περιβάλλον, αναπτύσσονται και διαφορετικές πολιτικές συμπεριφορές. Η αξιωματική και η ελάσσων αντιπολίτευση είναι περίπου έτοιμες να ξεχυθούν στους δρόμους, προμηνύουν την συμφορά και αρπάζονται από κάθε αφορμή για να κηρύξουν τον ανένδοτο. Ο Τσίπρας προαναγγέλλει «Μπέργκαμο», η Γεννηματά ακολουθεί, με λιγότερο βροντερή φωνή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της στάσης της αντιπολίτευσης, τα όσα συνέβησαν τη Δευτέρα με την πλατφόρμα της τηλεκπαίδευσης. Το πανευρωπαϊκό πρόβλημα με τους διακομιστές της Cisco στάθηκε αφορμή για να ξεδιπλώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε όλο το μεγαλείο τους, τις λαϊκιστικές του αρετές. Και από κοντά το ΚΙΝΑΛ.
Ενα από τα απίθανα που ακούστηκαν, ήταν ότι έπρεπε η κυβέρνηση να είχε ετοιμάσει ένα παράλληλο εφεδρικό σύστημα, «ώστε να απεξαρτηθεί σταδιακά από τους ιδιώτες παρόχους, μέσω της δημιουργίας ισχυρής εθνικής υποδομής», όπως αναφέρθηκε σε σχετική ανακοίνωση.
Και επίσης χαριτωμένη ήταν η πρόταση για την προσφορά δωρεάν υπολογιστών ή tablet στους μαθητές.
Αλήθεια, μιλώντας για απεξάρτηση από τους ιδιώτες παρόχους, την παράλληλη εφερδική πλατφόρμα ποιος και με ποιες διαδικασίες θα την έστηνε; Διαθέτει η χώρα κάποια ψηφιακή ΜΟΜΑ (για όσους θυμούνται τις θρυλικές Μικτές Ομάδες Μηχανημάτων Ανασυγκροτήσεως του Στρατού, που αναλάμβαναν και εκτελούσαν έργα υποδομής στα πιο απίθανα σημεία); Μήπως την συνέστησε ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν ενημέρωσε;
Ή πάλι, αν μιλάμε για τα δωρεάν tablet, από πού θα τα προμηθευόταν το κράτος; Δεν θα ήταν κάποιος ιδιώτης επιχειρηματίας, κάποια πολυεθνική;
Είναι περιττό να επαναλαμβάνει κανείς ότι απαιτείται σοβαρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση. Από τη στιγμή που διατυπώνεται η φράση, σημαίνει ότι το κενό είναι μεγάλο και πιθανότατα δεν πρόκειται να καλυφθεί.
Το θέμα μας εδώ είναι ότι αναδεικνύεται μία συνθήκη ανάλογη της περιόδου των μνημονίων.
Η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση και κάποιοι επενδύουν στην καταστροφή. Το ποντάρισμα είναι λάθος και επικίνδυνο.
