Ο Παύλος Πολάκης ξαναχτύπησε.
Εν μέσω lockdown και οριζόντιων απαγορεύσεων αποφάσισε να ποστάρει –γεμάτος περηφάνια– φωτογραφία όπου συντρώγει με μεγάλη παρέα, σε μια εποχή που απαγορεύεται να γεμίζεις με επιβάτες ακόμη και το αμάξι σου.
Θα πει κανείς: «και τι έγινε; Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος είναι».
Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά: ο Πολάκης είναι βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τον ΣΥΡΙΖΑ να μην έχει πάρει θέση κατά των περιοριστικών μέτρων, ενώ ο ίδιος ήταν αναπληρωτής υπουργός Υγείας.
Να το πω διαφορετικά: εάν ο ΣΥΡΙΖΑ ή ο Παύλος Πολάκης ήταν κατά των μέτρων και καλούσαν σε μαζική ανυπακοή, τότε δεν θα είχα πρόβλημα.
Όμως, όταν επισήμως καλούν στην τήρηση των μέτρων – η πολεμική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι το lockdown είναι αναπόφευκτο, όμως, η κυβέρνηση ευθύνεται γιατί δεν πήρε μέτρα για να το αποφύγουμε – τότε έχω πρόβλημα.
Και έχω πρόβλημα γιατί μια τέτοια πρακτική απλώς φαντάζει ως δικαίωση στα μάτια όλου του συρφετού των «ψεκασμένων» που υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει ιός, ότι μας λένε ψέματα, ότι είναι μια συνωμοσία.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι, που δυστυχώς είναι πολλοί, όταν βλέπουν έναν βουλευτή και πρώην υπουργό Υγείας να γλεντοκοπάει λες και δεν υπάρχει πανδημία, αυτό που θα σκεφτούν είναι: «ορίστε, αυτοί κάθονται όλοι μαζί χωρίς μάσκες, και είναι της «εξουσίας», άρα ψέματα μας λένε».
Και το πρόβλημα είναι ακόμη πιο μεγάλο. Γιατί «ψεκασμένη» αντίληψη για την πολιτική έχει δείξει και σε άλλα ζητήματα ο Παύλος Πολάκης.
Γιατί θεωρεί ότι δεν χρειάζεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει προγραμματική αντιπολίτευση, που να στηρίζεται σε μια ουσιαστικά αποτίμηση και αυτοκριτική για την κυβερνητική θητεία του, αλλά απλώς να πουλάει μαγκιά, να βρίσκει εύκολους αντιπάλους για στόχους, να καθυβρίζει και γενικά να «χαϊδεύει» την αγανάκτηση αλλά χωρίς να της δίνει προοπτική και συγκεκριμένα αιτήματα.
Μόνο που μια τέτοια λογική είναι ο σίγουρος δρόμος για να μείνει για πάντα στην αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς στα μεγάλα κόμματα πάντα υπάρχει χώρος και για φιγούρες όπως αυτή του Πολάκη.
Με λούμπεν αισθητική και φρασεολογία, χωρίς πολιτικές θέσεις ή προγραμματικές συνεισφορές και ρόλο που κυμαίνεται ανάμεσα σε αυτόν του κομματικού «σκυλιού του πολέμου» και αυτόν του «γελωτοποιού του βασιλιά».
Όμως, στη φάση που είμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανάγκη από τέτοιες φιγούρες.
