Με ικανοποίηση και ανακούφιση έγινε δεκτή η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου για τη Χρυσή Αυγή. Η διαπίστωση ότι επρόκειτο για εγκληματική οργάνωση επέτρεψε να επιβληθούν βαριές ποινές, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στη φυλακή οι περισσότεροι εκ των κατηγορουμένων χωρίς να ισχύσουν οι γενναιόδωρα από το ποινικό μας σύστημα παρεχόμενες αναστολές στην εκτέλεση των ποινών.
Παρά ταύτα, και παρ’ όλον ότι εξαντλήθηκε όλη η αυστηρότητα που επιτρέπει ο νόμος, οι μη ενήμεροι σύντομα θα πληροφορηθούν έκπληκτοι, και κάποιοι και με αγανάκτηση, ότι τα ισόβια που επεβλήθησαν στον δολοφόνο του Φύσσα δεν θα υπερβούν σε κάθειρξη τα 15 χρόνια (υπάρχουν παράθυρα και για λιγότερα), για τα δε 13 χρόνια στα οποία καταδικάστηκε η ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής θα ακολουθήσει η υπό όρους αποφυλάκιση μετά τριάμισι ή τέσσερα χρόνια. Αυτά προβλέπονται, καθώς η ποινική μας νομοθεσία διέπεται από εξαιρετικά φιλάνθρωπο πνεύμα υπέρ των παρανομούντων, σε σημείο ώστε η ισόβια κάθειρξη να υφίσταται μόνο στα χαρτιά για να ικανοποιεί στο άκουσμά της τους συγγενείς των δολοφονημένων ότι δήθεν πάει για όλη του την υπόλοιπη ζωή μέσα ο δολοφόνος.
Ενώ για τις ποινές φυλάκισης έως πέντε χρόνια οι καταδικαζόμενοι δεν έχουν κανέναν λόγο να ανησυχούν. Την επομένη της καταδίκης τους αφήνονται σχεδόν πάντα αμέσως ελεύθεροι, καθώς η νομοθεσία μας παρέχει γενναιόδωρα αναστολή έκτισης της ποινής. Σαν να λέει στον καταδικασθέντα: «Παιδί μου, είσαι ελεύθερος να συνεχίσεις την παράνομη συμπεριφορά σου. Να είσαι όμως προσεκτικότερος για να μη σε ξαναπιάσουμε».
Ως γνωστόν, η ποινική νομοθεσία μας επί πολλά χρόνια τελεί υπό πίεση για να μην επιβάλλει ποινές εγκλεισμού στις φυλακές, επειδή δεν υπάρχει χώρος σε αυτές για να φιλοξενεί τους καταδικαζομένους. Αποκορύφωμα ο νόμος Παρασκευόπουλου επί ΣΥΡΙΖΑ που άφησε ελεύθερους χιλιάδες δολοφόνους, ληστές, παιδεραστές κ.λπ. λόγω ελλείψεως χώρου στις φυλακές. Φαίνεται εξωφρενικό και σχεδόν ύποπτο ότι καμία κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση και έως σήμερα, μολονότι γνώριζε την έλλειψη χώρου στις φυλακές, δεν δρομολόγησε τη δημιουργία νέων, ώστε να εγκλείονται σε αυτές οι πολλαπλασιαζόμενοι εγκληματίες, αντί να τους αφήνει ελεύθερους για να συνεχίσουν ανενόχλητοι να εγκληματούν και με την άδεια του νόμου. Ας σημειωθεί ότι η Ελλάδα έχει κατ’ επανάληψιν καταδικαστεί από το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των φυλακισμένων, που ελλείψει χώρου στοιβάζονται πολλοί μαζί στα κελιά.
Ετσι πάντως εξηγείται και η αδράνεια των εισαγγελικών αρχών, οι οποίες μένουν ασυγκίνητες για πλήθος εγκληματικών συμπεριφορών, καθώς η Πολιτεία φαίνεται να τους συνιστά: «Μη μου στέλνετε κι άλλους στις φυλακές. Δεν χωράνε».
Ας θεωρήσουμε επιεικώς ότι αυτός είναι και ο λόγος που και οι παραπεμπόμενοι στο αυτόφωρο απαλλάσσονται σχεδόν πάντα ή σε βαριές περιπτώσεις δεν εκδικάζεται η υπόθεσή τους για να μην υποχρεωθούν να καταδικάσουν, όπως στην κραυγαλέα περίπτωση της απόπειρας φόνου αστυνομικών από αναρχικούς οι οποίοι έριχναν τσιμεντόλιθους επί των κεφαλών των οργάνων του νόμου που μόλις γλίτωσαν τον θάνατο. Η δίκη, όπως πληροφορούμεθα, μολονότι αυτόφωρη πάντα εκκρεμεί, προς γελοιοποίηση της έννοιας του αυτοφώρου.
