Για να ταρακουνήσει τον αμερικανικό λαό ώστε να συνέλθει από το βαθύ λήθαργό που έχει βυθισθεί χρειάζεται ένας ηγέτης με όραμα αλλά και χάρισμα. Ενας ηγέτης που θα μιλήσει απευθείας στην ψυχή αλλά και στο μυαλό του μέσου Αμερικανού και θα του δείξει σε ποιο σημείο κατάπτωσης έχει βυθιστεί η χώρα και πόσο έχουν διχασθεί οι άλλοτε αδιαφιλονίκητοι «Leaders of the free world» που τώρα … χαίρουν παγκόσμιας ανυποληψίας, έστω και εάν ακόμα θεωρούνται η ισχυρότερη χώρα του πλανήτη.
Τέτοιος δεν είναι σίγουρα ο Τζο Μπάιντεν και σιγουρότατα δεν είναι ο Ντόλαλντ Τραμπ,ο οποίος βασικά είναι υπεύθυνος για το σημερινό κατάντημα της μεγάλης αυτής χώρας που εμφανίζεται διαιρεμένη και διχασμένη όσο ποτέ άλλοτε με την πρωτοφανή πόλωση που επικρατεί τώρα στις ΗΠΑ εξαιτίας της κάκιστης πολιτικής που εφαρμόζει τώρα ο Τραμπ.
Αφετέρου, Τζο Μπάιντεν έχει συμπληρώσει πεντηκονταετή ευδόκιμη υπηρεσία στα κοινά (εκλέχθηκε γερουσιαστής σε σχετικά νεαρή ηλικία και κράτησε αυτό το αξίωμα για 36 χρόνια ) όπου διακρίθηκε για την ευσυνειδησία με την οποία εκτέλεσε τα καθήκοντά του. Του λείπει παντελώς, ωστόσο, η στόφα του λαοφιλούς ηγέτη που γοητεύει το λαό, ενώ δυο φορές απέτυχε παταγωδώς όταν έθεσε υποψηφιότητα για το προεδρικό αξίωμα.
Αλλά επί τέλους τώρα βαδίζουμε προς μία κάποια λύση. Μιλώντας για τα καθέκαστα χρησιμοποιώ το πρόσωπο και τον αριθμό που εκφράζουν μεταξύ των άλλων –σύμφωνα με τους κοινωνιογλωσσολόγους ισχύ και αλληλεγγύη, τον 1ο πληθυντικό: –με. Μετά τα αποτελέσματα μιας άκρως περιπετειώδους προεκλογικής περιόδου με τον βασικό υποψήφιο τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ να εισάγεται κατεπειγόντως σε νοσοκομείο ως θύμα του COVID 19 και να παίρνει πάραυτα εξιτήριο (ύστερα από τριήμερη νοσηλεία !) ισχυριζόμενος ότι όλα βαίνουν καλώς, φαίνονται να οριστικοποιούνται τα πράγματα τελικά …and the winner is… όπως λένε στην τελετή της απονομής των βραβείων Οσκαρ.
Μπράβο Τζο Μπάιντεν καλά τα κατάφερες, παρά το μη νεαρόν της ηλικίας σου. Θα μου πεις, θα είσαι 78 ετών, όταν ορκιστείς. Οχι πάνω στην ακμή της νιότης σου και με μερικά κενά στο μυαλό που σε κάνουν να αποκαλείς τον Τραμπ «Τζορτζ». Βέβαια και ο αντίπαλός σου δεν είναι κανένας πρόσκοπος. Εκεί είναι Αμέρικα και δε χωρούν Τσίπρες και Ινγκλέσιας καθόσον ο χορός της γεροντοκρατίας καλά κρατεί έστω και εάν τα πρόσωπα ελάχιστα είναι σε θέση να χορέψουν λόγω σωματικής κόπωσης. Ακόμη και το τρίτο σημαντικό πρόσωπο της εκλογικής διαμάχης, ο «πολλά υποσχόμενος» ριζοσπαστικός Αριστερός, Μπέρνι Σάντερς δεν είναι και αυτός προσκοπάκι. Ομως χάριν αυτογνωσίας και φρονίμως ποιών αποφάσισε να αποχωρήσει από τον αγώνα. Ποιος ξέρει όμως; Μέχρι την πάροδο αυτής της τετραετίας, ίσως να αλλάξει γνώμη. Αφετέρου, προτάθηκε στον συμπαθή φυστικά Τζίμι Κάρτερ που πλησίαζε τα εκατό, να θέσει υποψηφιότητα που την δικαιούταν διότι εκλέχθηκε για μόνο μια προεδρική θητεία. Και αυτός αρνήθηκε σεβόμενος την ηλικία του.
Αποτελέσματα;
Προς το παρόν (σήμερα είναι 5/11/2020 η μεθεπόμενη μέρα της διεξαγωγής των προεδρικών εκλογών) και τίποτα δεν έχει δε δείχνει οριστικό εξαιτίας του παράλογα πολύπλοκου εκλογικού συστήματος με τα «κολέγια εκλεκτόρων» και όλα τα άλλα περίεργα. Ολως απερίσκεπτα και βιαστικά, και ενώ εκατομμύρια ψήφοι παρέμεναν αδιευκρίνιστες, ο Τραμπ έσπευσε πάραυτα να αυτοανακηρυχθεί νικητής και τροπαιούχος στις προεδρικές εκλογές του 2016, την 4η Νοεμβρίου και να προσθέσει ανενδοίαστα ότι «προσπαθούν να μας κλέψουν τη νίκη και δε θα διστάσει να προσφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο», ενώ αντίθετα ο αντίπαλός του Τζο Μπάιντεν ήρεμα-σχεδόν υποτονικά- δήλωσε ότι «βρισκόμαστε στο δρόμο για τη νίκη». “We are on the track to win these elections”. Συνιστά στους οπαδούς του υπομονή μέχρι να καταμετρηθούν όλες οι ψήφοι και φαίνεται πως ελπίζει πως η επιστολική ψήφος (που τόσο απεχθάνεται ο Τραμπ) θα κάνει τη διαφορά .
Πέμπτη, δυο μέρες μετά τη διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών και ο Τζο Μπάιντεν θέλει μόνον 6 εκλεκτορικές ψήφους για να συγκεντρώσει τις 270 ψήφους εκλεκτόρων που απαιτούνται για να ανακηρυχθεί πρόεδρος. Αλλά τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Ο Τραμπ ανθίσταται επιδεικνύοντας μια άνευ προηγουμένου ανθεκτικότητα. Τελικά αποδείχθηκε σκληρό καρύδι. Και ακόμα εάν επιτύχει μια —-αναπόφευκτα- οριακή νίκη ο Μπάιντεν, ο Τραμπ θα προσφύγει, όπως φρόντισε εκ των προτέρων να δηλώσει στο Ανώτατο Δικαστήριο δημιουργώντας αναμενόμενα χάος, αταξία και προπαντός ένα ανθυγιεινά διχαστικό κλίμα στη χώρα. Η νίκη του Μπάιντεν φαίνεται σχεδόν βεβαία, αλλά δε θα αφήσει κανέναν να την πανηγυρίσει γιατί ο Τραμπ δεν ξέρει να χάνει: He is a bad loser και αυτό θα δυσκολεύσει την κατάσταση με το αναπόφευκτο κλίμα πόλωσης που θα δημιουργηθεί και τον χωρίς προηγούμενό του φανατισμό που επικρατεί αυτές τις μέρες.
Είναι να απορείς με τους ψηφοφόρους
Ποτέ στην Ιστορία των ΗΠΑ δεν έδειξαν τέτοια ανευθυνότητα οι Αμερικανοί ψηφοφόροι-τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς. Τέτοιο φανατισμό, τόση μισαλλοδοξία, τέτοιο έλλειμμα κριτικής σκέψης. Ακόμα και συμπλοκές που προκάλεσαν κυρίως οι οπαδοί του Τραμπ.
Μόνο το 18% εξ αυτών θεώρησαν τον COVID-19 πρόβλημα παρά τους ούτε λίγο ούτε πολύ 233 χιλιάδες και πλέον νεκρούς που κόστισε. Λες και τους έχει αφιονίσει ο Τραμπ με τις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις του και τους θεατρινισμούς του («θα ήθελα να σας φιλήσω όλους»).
Εχει λεχθεί ότι πρόκειται για σύγκρουση αντιθέτων ιδεολογιών. Αλλά ποιες ιδεολογίες; Το America first; Εδώ είναι Τραμπ vs. Αντι-Τραμπ. Ενας λαϊκιστής, δήθεν αντισυστημικός, γηραιός πολιτικός μέτριας μόρφωσης που εντελώς λανθασμένα εμφανίζεται ως δήθεν εκφραστής του εκλιπόντος προ πολλού «Αμερικανικού ονείρου». Σύμφωνα τη θεωρία του εν λόγω ονείρου ο καθένας μπορεί με σκληρή δουλειά να επιτύχει στη ζωή «επιδιώκοντας την ευτυχία» (The pursuit of happiness). Αλλά ο Τραμπ τα βρήκε σχεδόν όλα έτοιμα από τον πατέρα του που του άφησε πολύ σημαντική περιουσία. Ολα αυτά τα ξέρει ο Τραμπ αλλά του αρέσει να εμφανίζεται ως αυτοδημιούργητος και πολύ έντεχνα έτσι έχει εγγράψει την συμπάθεια αλλά και τον θαυμασμό πολλών Αμερικανών πολιτών που εντελώς άκριτα τον υπερψηφίζουν.
Τώρα ερχόμαστε στο φλέγον ζήτημα: τι μπορούμε να περιμένουμε από μια εκλογή του Μπάιντεν; Ας μην την πάθουμε αφελώς, όπως συνέβη με την εκλογή Τζίμι Κάρτερ, όταν ηχούσαν χαρμόσυνα οι καμπάνες των εκκλησιών: πολλές κωδωνοκρουσίες για το τίποτα.
Με την Τουρκία κανένας πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τα έχει βάλει έως τώρα. Ούτε ο Μπάιντεν θα το αποτολμήσει. Είναι μια μεγάλη και υπολογίσιμη δύναμη πέρα από κάθε αμφιβολία. Ισως να του γίνουν ήπιων τόνων συστάσεις (ποτέ εμπάργκο) να σταματήσει τις προκλήσεις σε βάρος της Ελλάδος. Αλλά παίρνει από λόγια ο προσβληθείς από την τρέλα του αυτοκρατορικού μεγαλείου Σουλτάν Ερντογάν;
Αναρωτιέται κανείς, βάσει της θεωρίας της ενδεχομενικότητας : μπορεί να ανακηρυχθούν από το TIME MAGAZINE οι Τραμπ και Ερντογάν ως οι άνθρωποι της χρονιάς το Δεκέμβριο; Το αξίζουν βέβαια.
*Θάνος Κακουριώτης, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίο
