Η πρόταση μομφής κατά του υπουργού Οικονομικών, έγινε για το δυσνόητο «Πτωχευτικό Νομοσχέδιο», που απαίτησε στη Βουλή συζητήσεις τριών ημερών και τελείωσε την Κυριακή το βράδυ (25/10/20) με αγορεύσεις των αρχηγών των κομμάτων.
Τελευταίος ομιλητής ήταν ο πρωθυπουργός, ο οποίος στην ουσία αντέστρεψε τις κατηγορίες σε βάρος της αντιπολίτευσης. Αυτό έγινε, γιατί τα μη κυβερνητικά κόμματα στηρίχθηκαν σε κατηγορίες, που κι ένα μικρό παιδί, μπορούσε να αποκρούσει. Δηλαδή, ότι για την Επιδημία, την οικονομική κρίση και την επιθετική πολιτική της Τουρκίας, φταίει η κυβέρνηση.
Αλλά, η συζήτηση έφερε κι άλλα στοιχεία στην επιφάνεια. Ήτοι: το μεν δημόσιο χρέος της χώρας είναι 200%, περίπου του ΑΕΠ ή 360 δις Ε., ενώ το ιδιωτικό έφτασε στο 130% του ΑΕΠ ή 240 δισ. ευρώ.
Τα στοιχεία αυτά, μας δείχνουν με τον ποιο εμφατικό τρόπο, σε ποια οικονομική και κοινωνική κατάσταση βρίσκεται η Ελλάδα, από την οποία για έναν αιώνα δεν θα μπορεί να ανασάνει.
Η Ελλάδα έχει ιστορία χιλιάδων ετών και η σημερινή, είναι συνέχεια της αρχαίας Ελλάδας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αλλά σε τίποτε δεν μοιάζουμε σήμερα με τους προγόνους μας. Η νεώτερη Ελλάδα, που σύντομα θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια της απελευθέρωσής από τον τουρκικό ζυγό, κατόρθωσε μεν να περάσει μέσα από τη φωτιά και τον σίδηρο και να σταθεί στα πόδια της, ως ελεύθερο και σύγχρονο κράτος, με πολλές επιτυχίες, στα γράμματα, τις τέχνες και γενικά τον πολιτισμό, αλλά δεν κατάφερε να δημιουργήσει μια υγιή και βιομηχανική οικονομία, που θα την κατέτασσε μεταξύ των πλέον προηγμένων χωρών.
Το πώς προχωρεί μια χώρα στους παραπάνω τομείς, εξαρτάται από τους πολιτικούς που την κυβερνούν.
Από την ηγεσία της χώρας πέρασαν τόσοι και τόσοι πολιτικοί, που όπως αποδεικνύεται δεν τα κατάφεραν. Έτσι η Ελλάδα έμεινε ουσιαστικά μια «Ψωροκώσταινα», χωρίς την απαιτούμενη βιομηχανία. Και εδώ αναδύει το ερώτημα, γιατί ;
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η όλη κατάσταση χωλαίνει, γιατί έχουμε ελλείψεις στον οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό τομέα . Ο καλοπροαίρετος παρατηρητής, θα βρει ότι προβάλλονται αντιστάσεις από ποικίλες κοινωνικές και πολιτικές ομάδες, επειδή βλέπουν πως σε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, θίγονται τα συμφέροντά τους. Αυτό γίνεται, γιατί το ατομικό συμφέρον προηγείται του κοινωνικού.
Η Ελλάδα λοιπόν έχει ανάγκη από μεγάλες και βασικές αλλαγές, που θα της επιτρέψουν να κάνει το άλμα προς τα μπρος. Με άλλα λόγια στον ελληνικό λαό δεν υπάρχουν οράματα και μακρόπνοοι στόχοι. Τα όποια κόμματα που κερδίζουν συνήθως τις εκλογές, κοιτάζουν πώς θα δημιουργήσουν στο λαό προϋποθέσεις, που θα τους επιτρέψουν να διατηρήσουν την εξουσία ή να επανεκλεγούν. Όμως χωρίς αρχές και στόχους δεν επιτυγχάνεται τίποτε. Η παρούσα κυβέρνηση, φαίνεται πως δουλεύει προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά είναι νωρίς ακόμη για εξαγωγή αλάνθαστων συμπερασμάτων.
Προτάσεις
Δική μας άποψη είναι πως θα πρέπει πρωτίστως να αλλάξουμε νοοτροπία. Δηλαδή, από την καταναλωτική, να περάσουμε στην παραγωγική. Τουτέστιν, η κυβέρνηση οφείλει να στηρίζει τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, που συχνά υποφέρουν, αλλά πρέπει να είναι φειδωλή απέναντι στις άλλες κοινωνικές τάξεις. Τα όποια χρήματα καταφέρνει να εξοικονομήσει, δεν πρέπει να τα μοιράζει εδώ κι εκεί , προκειμένου να δημιουργεί ευνοϊκό κλίμα γι’ αυτήν, ώστε να κερδίζει πόντους στα γκάλοπ.
Οι οικονομικοί πόροι, που θα εξοικονομούνται, οφείλουν να πηγαίνουν σε επενδύσεις παραγωγικού χαρακτήρα, που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και φέρνουν πλούτο. Θέλει πολλή ευφυΐα, για να διαπιστώσει κανείς, πως στην Ελλάδα κυκλοφορούν 8 εκατομμύρια αυτοκίνητα και 2 εκατομμύρια μοτοσικλέτες, που με τα ανταλλακτικά τους ρουφάνε το αίμα και τον ιδρώτα του ελληνικού λαού ; Αυτά τα οχήματα φοράνε περισσότερα από 40 εκατομμύρια ελαστικά, τα οποία θα απαιτούσαν για την παραγωγή τους 2, 3 εργοστάσια με πάμπολλες θέσεις εργασίας.
Βέβαια, η κυβέρνηση προωθεί διάφορα μεγάλα έργα και ψάχνει για νέες επενδύσεις, όπως αυτή της Microsoft, που πράγματι θα είναι μεγάλη.
Εμείς όμως, έχουμε προτείνει τη δημιουργία της ζεύξης του Αξιού με τον Δούναβη και τον Ρήνο, ώστε τα πλοία που έρχονται από το Σουέζ, να μη χρειάζονται να περάσουν από το Γιβραλτάρ, ώστε να κερδίζουν πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα, για να φτάσουν στο Ρότερνταμ του βόρειου Ατλαντικού. Και όχι μόνο.
Ένα τέτοιο έργο θα έχει την ίδια σημασία που έχει το Σουέζ για την Αίγυπτο.
Επίσης μεγάλες αλλαγές μπορούν να φέρουν οι επεμβάσεις στη Γεωργία, με τη δημιουργία Αγροτικών Ανωνύμων Εταιρειών και τη ριζοσπαστική βελτίωση της κτηνοτροφίας, απλώς, για να καλύπτουμε τις εσωτερικές μας ανάγκες και να μην εισάγουμε κρέατα από τα πέρατα της γης.
