Τα «Εφτά λεπτά ψυχής» είναι ένα ντοκιμαντέρ που γύρισε ο γνωστός ηθοποιός και ερασιτέχνης μαραθωνοδρόμος Πάνος Βλάχος.
Παρουσιάστηκε στις εφετινές «Νύχτες πρεμιέρας» και καταπιάνεται με ένα από τα θολά γεγονότα της νεότερης ιστορίας μας, τη νίκη του Σπύρου Λούη στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896. Μια νίκη που εκείνη την εποχή λειτούργησε ως μια αναγκαία νίκη. (Ή μήπως αναγκαστική;) Εχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πολλά, όποιος έχει παρακολουθήσει το θέμα το πιθανότερο είναι πως θα έχει καταλήξει πως ο Λούης δεν κέρδισε ποτέ τον Μαραθώνιο, τουλάχιστον όχι κανονικά. Ωστόσο αυτά είναι εικασίες.
Στο ντοκιμαντέρ ακούγονται όλες οι απόψεις. Ανθρώπων σαν τον υπερμαραθωνοδρόμο Γιάννη Κούρο που πιστεύει πως ο Λούης κέρδισε με το σπαθί του, τη θέληση και την ψυχή του εκείνη την κούρσα, αλλά και απόψεις άλλων, ελλήνων και ξένων ειδημόνων που το αποκλείουν βασιζόμενοι σε κάποια μάλλον αντικειμενικά προβλήματα που είχε ο Λούης, τα οποία δεν τον καθιστούσαν ικανό να κερδίσει μια τέτοια κούρσα. Ενα επιχείρημα είναι πως δεν είναι δυνατόν κάποιος – και μάλιστα ερασιτέχνης ή καλύτερα μη αθλητής – να τρέξει δύο μαραθωνίους σε πέντε ημέρες (ο πρώτος ήταν ο αγώνας κατάταξης για να αποφασιστεί ποιοι Ελληνες θα εκπροσωπήσουν τη χώρα), και μάλιστα στον δεύτερο να κάνει εξωπραγματικό χρόνο και 20 ολόκληρα λεπτά λιγότερα από τον πρώτο αγώνα. Ορισμένοι όμως θεωρούν πως αυτό είναι κάτι ιδιαίτερα ασυνήθιστο αλλά όχι απίθανο.
Απορίας άξιο επίσης είναι το γεγονός πως ο Σπύρος Λούης δεν ξαναέτρεξε ποτέ στη ζωή του μαραθώνιο. Δεν πήρε μέρος ούτε στους επόμενους Ολυμπιακούς στο Παρίσι ούτε σε κάποιον άλλο αγώνα. Μία και μοναδική, χρυσό μετάλλιο και τέλος.
Επίσης, πρέπει να σημειώσουμε πως αν ήταν ένας στημένος αγώνας για να κερδίσει οπωσδήποτε Ελληνας, για λόγους συμβολικούς και «εθνικοπατριωτικούς», δεν κολλάει το αφήγημα εφόσον και ο δεύτερος που τερμάτισε ήταν Ελληνας, καθώς και ο τρίτος! Εκτός αν κάποιοι δεν ήταν σίγουροι πριν από τον αγώνα για αυτή την τριπλή ελληνική νίκη και φρόντισαν να το σιγουρέψουν στήνοντας από πριν τα πράγματα, με κάποιον που θα δεχόταν έναν τέτοιο ρόλο. Εκτός πάλι κι αν έκλεψε απλά μόνος του.
Ακούγονται και απόψεις στο ντοκιμαντέρ – καθ’ όλη τη διάρκεια του οποίου ο Πάνος Βλάχος μιλάει με πολλή αγάπη για τον Σπύρο Λούη, ακόμα και όταν αμφιταλαντεύεται – που υποστηρίζουν πως οι μύθοι καλώς υπάρχουν και δεν χρειάζεται να γκρεμίζονται από τους μεταγενέστερους, γιατί έτσι αποδομείται το μήνυμα και η έμπνευση, που είναι πολύ σημαντικότερα κάποιες φορές από την αντικειμενική αλήθεια. Σωστό είναι αυτό, όταν αυτοί οι μύθοι δεν κομματιάζονται για να ταΐσουν άλλους μύθους, επικίνδυνους και διόλου εμπνευστικούς.
Ωστόσο εδώ έχουμε να κάνουμε και με έναν άνθρωπο που τον έλεγαν Χαρίλαο Βασιλάκο που μπορεί να κέρδισε εκείνος και η Ιστορία να έκλεισε ερήμην του μια συμφωνία μαζί του που θα μπορούσε να δώσει πολύ καλό υλικό στον Γκαίτε…
Ακόμα και για τη δικαίωση ενός και μόνο ανθρώπου θα άξιζε κάποτε να οριστικοποιηθεί η αλήθεια και ας μην είναι τιμητική. Υπάρχει πιο εμπνευστικός μύθος από το ότι η Ιστορία αποκαθιστά και αποδίδει δικαιοσύνη;
