Σίγουρα είναι μια μέρα με μεγάλη φόρτιση η σημερινή.
Δεν θα την έλεγα χαράς, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει χαρά όταν μιλάμε για μια υπόθεση που είχε αδικοχαμένους νεκρούς.
Θα προτιμούσα να πω μέρα δικαίωσης.
Δικαίωσης των θυμάτων και δικαίωσης του αγώνα να μπει φραγμός στον φασισμό.
Όμως, την ίδια στιγμή παρατηρώ ότι για αυτή την υπόθεση πανηγυρίζουν όλοι.
Και αναρωτιέμαι εάν το δικαιούνται.
Γιατί όντως δικαιούται να αισθάνεται δικαιωμένη σήμερα η Μάγδα Φύσσα. Αυτή η γυναίκα-σύμβολο του αγώνα, της αλληλεγγύης, της αντίστασης. Που κοίταξε στα μάτια το κτήνος, από την πρώτη μέρα της δίκης και τώρα το βλέπει να καταλήγει στη φυλακή αμετανόητο και θρασύδειλο μαζί.
Γιατί όντως δικαιούνται να αισθάνονται δικαιωμένοι οι δικηγόροι της πολιτικής αγωγής. Που έδωσαν μεγάλο αγώνα και στην πραγματικότητα κάλυψαν τα κενά των διωκτικών εχθρών. Που έφεραν στοιχεία και «έδεσαν» την υπόθεση.
Γιατί όντως δικαιούνται να αισθάνονται δικαιωμένες και δικαιωμένοι όλες και όλοι εκείνοι που δεκαετίες τώρα αγωνίστηκαν κατά του φασισμού, οργάνωσαν κινητοποιήσεις, πολέμησαν την Χρυσή Αυγή στις γειτονιές, συγκρούστηκαν μαζί της, ακόμη και όταν διάφοροι καλοθελητές τους έλεγαν «ασχοληθείτε και με τίποτα άλλο».
Όμως, δεν δικαιούνται να αισθάνονται δικαιωμένοι ή να εκφράζουν τη χαρά τους όλοι εκείνοι που αδιαφόρησαν.
Που για δεκαετίες έκαναν τα στραβά μάτια.
Που άφηναν τους φασίστες να επεκτείνουν την επιρροή τους στην αστυνομία, το στρατό και το δικαστικό σώμα.
Που έβλεπαν ότι η Χρυσή Αυγή ήταν συμμορία τραμπούκων και δολοφόνων αλλά δεν έκαναν τίποτα.
Που άφηναν τις δικογραφίες στα συρτάρια.
Που προσπαθούσαν να στήσουν «γέφυρες» προς την Ακροδεξιά.
Που υιοθετούσαν πλευρές της ατζέντας των φασιστών για ζητήματα όπως το μεταναστευτικό.
Που δεν έκαναν όσα έπρεπε για να διευκολυνθεί η διαδικασία αυτής της μεγάλης και δύσκολης δίκης.
Που δεν κατάλαβαν ότι η πάλη κατά του φασισμού δεν είναι υπόθεση απλώς μιας ανακοίνωσης, αλλά μάχη καθημερινή, άνθρωπο τον άνθρωπο, ενάντια στη μισαλλοδοξία, τις προκαταλήψεις, την πραγματική έλλειψη παιδείας και κάθε τι που τροφοδοτεί τον φασισμό.
Και όλα αυτά καλό είναι τα θυμόμαστε, γιατί, πολύ απλά η μάχη δεν τελείωσε.
Χρωστάμε στον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκμάν πολύ αγώνα ακόμη.
