Μπορεί όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές να δείχνουν ότι νικητής θα είναι ο υποψήφιος των Δημοκρατικών Τζο Μπάιντεν, δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο ότι η λαϊκή ψήφος θα είναι εκείνη που θα κρίνει το αποτέλεσμα.
Και τούτο λόγω του πολύπλοκου συστήματος των εκλεκτόρων, που εξασφαλίζει την ισότητα μεταξύ των Πολιτειών, ανεξαρτήτως του πληθυσμού τους. Αυτό άλλωστε συνέβη και στις προηγούμενες εκλογές, όπου η Χίλαρι Κλίντον έλαβε 2.700.000 ψήφους παραπάνω, αλλά εξελέγη ο Ντόναλντ Τραμπ, επειδή συγκέντρωσε μεγαλύτερο αριθμό εκλεκτόρων.
Και ας μην ξεχνάμε ότι εκλέκτορες ψηφίζουν οι Αμερικανοί, και όχι απευθείας πρόεδρο. Με δεδομένο μάλιστα ότι ο αλλοπρόσαλλος Τραμπ έχει ήδη δηλώσει ξεκάθαρα ότι θα θεωρήσει την ήττα του ως αποτέλεσμα νοθείας, τότε είναι βέβαιο ότι οι ΗΠΑ θα οδηγηθούν σε μια τουλάχιστον τρίμηνη περίοδο πολιτικής αναταραχής, με αντίκτυπο σε ολόκληρο τον κόσμο.
Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο νέος πρόεδρος ορκίζεται στις 20 Ιανουαρίου και είναι αυτό το κρίσιμο μεσοδιάστημα που θα εκμεταλλευθεί ο Τραμπ. Το έχει άλλωστε ομολογήσει ο ίδιος όταν ανακοίνωσε τη νέα υποψήφια για το Ανώτατο Δικαστήριο που θα κρίνει, όπως είπε, την αμφισβήτηση του αποτελέσματος.
Γι’ αυτό, πρόσθεσε, «πρέπει να έχουμε την πλειοψηφία 6-3 στο Ανώτατο Δικαστήριο», και τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Πρόκειται για μια πρωτοφανή κίνηση, καθώς ουδέποτε πρόεδρος πρότεινε Ανώτατο Δικαστικό έναν μήνα πριν από τις εκλογές, όταν μάλιστα όλα δείχνουν ότι στη νέα Βουλή και στη νέα Γερουσία την πλειοψηφία θα έχουν οι Δημοκρατικοί. Αυτά βλέπει και ο νεοσουλτάνος και επείγεται, όσο είναι ακόμη στην εξουσία ο θαυμαστής του Ντόναλντ Τραμπ, να ολοκληρώσει τα γνωστά σχέδιά του.
Ολα αυτά βέβαια δεν θα μπορούσαν να συμβούν αν οι Αμερικανοί ψήφιζαν απευθείας για πρόεδρο, όπως συμβαίνει στις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι αυτό ακριβώς. Δηλαδή μια ένωση κρατών, υπό ένα συνομοσπονδιακό – και όχι ομοσπονδιακό σύστημα – όπου κάθε Πολιτεία εκλέγει την κυβέρνησή της, τον κυβερνήτη της, τη Γερουσία της, τη Βουλή της και τους δικαστές της, επίσης κάθε τέσσερα χρόνια, ταυτόχρονα με την προεδρική εκλογή.
Μια εκλογή που για λόγους ισότητας μεταξύ των Πολιτειών αποφασίστηκε ήδη από το 1783 να είναι έμμεση, με την εκλογή εκλεκτόρων, που αντιπροσωπεύουν τον συνολικό αριθμό γερουσιαστών και βουλευτών κάθε Πολιτείας στο Κογκρέσο των ΗΠΑ. Και είναι αυτοί που ψηφίζουν τελικά για τον πρόεδρο, με βάση την εντολή που έλαβαν. Τώρα αν αυτό είναι άδικο και πρέπει κάποτε να αλλάξει, είναι μια άλλη ιστορία.
