Είναι ευχάριστο να διαπιστώνει κανείς ότι η χώρα έχει πλημμυρίσει από διεθνολόγους, ειδικούς επί του δικαίου της θάλασσας, νομικούς, συνταγματολόγους, αλλά φυσικά και γιατρούς και εντατικολόγους.
Ακόμη πιο ευχάριστο είναι ότι όλοι αυτοί είναι αυτοδίδακτοι, κάτι που δείχνει ότι υπάρχει μία δυναμική προσέγγιση στη γνώση… Κάποιες φορές δε, μερικοί από αυτούς πείθουν (ορισμένους) ότι γνωρίζουν σε βάθος αυτό για το οποίο μιλούν. Περισσότερο και από τους πτυχιούχους «συναδέλφους» τους.
Ετσι, έχει αν μη τι άλλο ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς πόσο εύκολα μπορεί να λυθεί το θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ., ή και πώς αν δεν γίνει αυτή, τα 12 ν.μ. είναι παρά ταύτα περιοχή στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ, η Ελλάδα θα πρέπει, π.χ., να βυθίσει ό,τι πλέει σε αυτή τη ζώνη.
Ενδιαφέρον έχει και η συνεχής και επίμονη ερώτηση για τις εθνικές «κόκκινες γραμμές», οι οποίες για έναν περίεργο λόγο θεωρείται από μερικούς ότι πρέπει να ανακοινώνονται από τηλεοράσεως ή ραδιοφώνου.
Εξίσου ενδιαφέρον είναι φυσικά και το να παρακολουθεί κανείς νομικές αναλύσεις γύρω από το αν καταδικάστηκε ο ναζισμός και ο φασισμός μαζί με τους εγκληματίες της ΧΑ. Ή το αν θα πρέπει να υπάρξει και στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων, με ad hoc ρυθμίσεις. ‘Η αν οι ποινές που επιβλήθηκαν είναι οι δέουσες και φυσικά, αν η πρόταση της εισαγγελέως για εφαρμογή των ποινών με αναστολή είναι «ικανοποιητική», όπως και αν οριστεί κάτι τέτοιο (δίχως αυτό, πάντως, να αφορά την πολιτική αγωγή που εν προκειμένω κάνει τη δουλειά της).
Είναι δε σχεδόν περιττό να αναφερθεί και το πόσο εντυπωσιακό είναι να παρακολουθεί κανείς τις «τεκμηριωμένες» απόψεις των ερασιτεχνών επιδημιολόγων, που έχουν λύσει το θέμα της πανδημίας εδώ και καιρό, αλλά κανείς δεν τους ακούει…
Το κακό με όλα αυτά τα χαριτωμένα είναι ότι συμβαίνουν σε μία πολύ κρίσιμη και ρευστή περίοδο. Με αποτέλεσμα, η σύγχυση να πλανάται, η ανησυχία να μεγαλώνει, η δυνατότητα ψύχραιμων και νηφάλιων προσεγγίσεων να περιορίζεται και οι λαϊκιστικοί πειρασμοί να παραμένουν ισχυροί για όσους δεν φέρουν την ευθύνη της άσκησης της εξουσίας και της λήψης των αποφάσεων. Διαχέεται δε αυτό σε όλα τα πεδία· από το υγειονομικό, έως τα εθνικά θέματα και τις δικαστικές αποφάσεις για τη Χρυσή Αυγή.
Είναι ποτέ δυνατόν να εκλείψουν αυτά τα συμπτώματα από την ελληνική πολιτική και κοινωνική καθημερινότητα; Ίσως θα πρέπει κανείς να το αποκλείσει.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι (κυριολεκτικά) αυτοσχέδιοι μάγοι της διπλωματίας, της στρατηγικής, της επιδημιολογίας και των νομικών, θα πρέπει να αλωνίζουν μονίμως ανενόχλητοι.
