Μέχρι πρότινος αρκετοί και στη χώρα μας απέκρουαν ως υπερβολικές τις εκτιμήσεις που αντιμετώπιζαν την Τουρκία ως αναθεωρητική δύναμη στην ευρύτερη περιοχή και τον ηγέτη της Ταγίπ Ερντογάν ως ένα πρόσωπο που ορίζεται από νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό.
Αντιθέτως, θεωρούσαν συγκυριακές τόσο τις «εκρήξεις» όσο και την επιθετικότητα των τελευταίων μηνών για εσωτερικούς λόγους κυρίως και έτσι προσέβλεπαν σε κάποιου είδους συνεννόηση μαζί του.
Ωστόσο, η περιφρόνηση των διεθνών διαμεσολαβήσεων, η μόνιμη άρνηση ακόμη και των συμπεφωνημένων και οι συνεχιζόμενες μονομερείς επιθετικές ενέργειες από την πλευρά της γείτονος δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών.
Δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία ότι η Τουρκία και ο ηγέτης της θεωρούν πως έχουν την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσουν στην ευρύτερη περιοχή, να αναβαθμίσουν τη διεθνή παρουσία τους, να διεκδικήσουν ρόλο περιφερειακής υπερδύναμης και να αναβιώσουν έστω πλευρές της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αυτό δηλώνουν καθαρά πια οι κινήσεις τους, όπως η τελευταία έξοδος του «Ορούτς Ρέις», παραμονές της έναρξης των συμφωνημένων, με τη διαμεσολάβηση Γερμανών και Αμερικανών, διερευνητικών συνομιλιών μεταξύ Αθήνας και Αγκυρας.
Είναι ξεκάθαρο πια ότι ο Ερντογάν έχει πάρει κακό δρόμο. Πιστεύει ότι οι τρέχουσες γεωπολιτικές συνθήκες και ιδιαιτέρως η αμερικανική απόσυρση από τη Μέση Ανατολή, σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή αδυναμία και τη μετατόπιση οικονομικής ισχύος στην Ασία, επιτρέπουν αναθεωρήσεις και λοξοδρομήσεις από τις παλαιότερες συμμαχίες και διεθνείς δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η χώρα του.
Εχει κατά τα φαινόμενα επιλέξει δικό του, αυτόνομο ρόλο, χτίζει νέες συμμαχίες και έτσι εξηγείται η τουρκική υπερεπέκταση από την Ερυθρά Θάλασσα μέχρι τον Καύκασο και βεβαίως η διεκδίκηση της μερίδας του λέοντος από τον υποθαλάσσιο πλούτο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Οι Τούρκοι, υπερφίαλοι, όπως συνήθως είναι οι περισσότεροι Ανατολίτες, πιστεύουν ότι είναι στρατιωτικά ισχυροί, ότι μπορούν διά των όπλων να επιβάλουν τη θέλησή τους και δεν διστάζουν να αναπτύσσουν ακόμη και καταδικασμένες στη συνείδηση της παγκόσμιας κοινότητας απόψεις, όπως αυτή του ζωτικού χώρου.
Οταν ο Ταγίπ Ερντογάν, για να δικαιολογήσει τη στρατιωτική επέμβασή του και παρουσία σε τόσους τόπους, δηλώνει ότι καθοδηγείται από τη μνήμη των προγόνων του, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να αναβιώνει την καταστροφική για ολόκληρο τον κόσμο ναζιστική θεωρία του ζωτικού χώρου.
Οπως όλα δείχνουν λοιπόν, έχει σκοπούς και στόχους που ξεπερνούν τις διαμορφωμένες διεθνείς συνθήκες και σχέσεις. Φαντάζεται τη χώρα του κυρίαρχη στην περιοχή και αμφισβητεί ευθέως όσους θεωρεί ότι διαθέτουν τη δύναμη και τη θέληση να τον εμποδίσουν.
Αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως ανάχωμα της Δύσης και θέλει προφανέστατα να την ακινητοποιήσει και κατά το δυνατόν να τη δορυφοροποιήσει. Να την καταστήσει εξαρτώμενη και εν πολλοίς ελεγχόμενη, να επιβάλει δηλαδή ένα είδος φινλανδοποίησης στην Ελλάδα.
Αυτός είναι ο τουρκικός σχεδιασμός, αυτό μαρτυρούν όλες οι πράξεις και οι κινήσεις της Αγκυρας.
Πράγμα που επιβάλλει αναθεωρήσεις και από την πλευρά μας. Η χώρα μας, η κυβέρνηση, συνολικά η ελληνική εξωτερική πολιτική, στον βαθμό που αντιλαμβάνονται τον τουρκικό σχεδιασμό, δεν μπορούν να αρκούνται σε συνεχώς διαψευδόμενες ειρηνευτικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες. Μετά από τόσα δείγματα γραφής, επιβάλλεται να αλλάξουμε και εμείς, να γίνουμε πιο διεκδικητικοί έναντι των συμμάχων και των εταίρων, να διευρύνουμε τον κύκλο των συνομιλητών μας και βεβαίως να προετοιμαζόμαστε διά παν ενδεχόμενο.
Οχι τυπικά, παρά ουσιαστικά, αναλαμβάνοντας και το όποιο κόστος. Γιατί απλούστατα, σε άλλη περίπτωση, το εθνικό κόστος θα είναι απροσμέτρητο.
ΤΟ ΒΗΜΑ
