Ας ξεχάσουμε τα όσα γνωρίζαμε ή νομίζαμε ότι γνωρίζαμε έως τώρα για τη γείτονα.
Τα δεδομένα στα οποία διαχρονικά βασιζόταν η ελληνική εξωτερική πολιτική έχουν αλλάξει οριστικά και αμετάκλητα.
Η Τουρκία του Ερντογάν είναι μια άλλη χώρα. Ο «σουλτάνος» έχει αποκηρύξει προ πολλού την ευρωπαϊκή προοπτική, ενώ δεν διστάζει πλέον να προκαλεί και να απειλεί ευθέως ευρωπαίους ηγέτες.
Εμφορούμενος από νέο-οθωμανικά οράματα και μεγάλες ιδέες αψηφά προκλητικά τη Δύση και το διεθνές Δίκαιο και έχει βάλει πλώρη για δρόμους άλλους.
Είναι σαφές ότι επιχειρεί να καταστήσει τη χώρα του μουσουλμανική δύναμη στο παγκόσμιο στερέωμα με οποιοδήποτε κόστος.
Ανοίγοντας συνεχώς νέα στρατιωτικά μέτωπα, η Τουρκία συνεχίζει να δρα αποσταθεροποιητικά δείχνοντας να αδιαφορεί ακόμη και για το γεγονός ότι ξεμένει από συμμάχους.
Εν όψει μάλιστα της επικείμενης αλλαγής φρουράς στον Λευκό Οίκο, οι τουρκικές προκλήσεις είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κλιμακωθούν.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα η Ελλάδα καλείται να βρει απαντήσεις και να θέσει σαφείς και αδιαπραγμάτευτες κόκκινες γραμμές.
Την ίδια στιγμή η διεθνής κοινότητα πρέπει να αντιληφθεί ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Στο «ως εδώ και μη παρέκει».
Δισταγμοί, κωλυσιεργίες και αναβολές σε ουσιαστικές και αποφασιστικές ενέργειες που θα βάλουν οριστικό φρένο στην τουρκική διεκδίκηση μπορεί να αποβούν μοιραίες.
Και οι επιπτώσεις τότε δεν θα αφορούν μόνο την Ελλάδα.
