Τελικά, όχι μόνο απετράπησαν οι κυρώσεις κατά τις Τουρκίας για την επιθετική συμπεριφορά της κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά ούτε καν μνημονεύθηκαν στο ανακοινωθέν της διάσκεψης κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ώστε να είναι αμέσως εφικτή η ενεργοποίησή τους αν η Τουρκία συνεχίσει και εντείνει τις παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου. Είναι ιδιαίτερα θετικό πάντως το ότι απεφεύχθη προς το παρόν τουλάχιστον η θερμή αναμέτρηση Ελλάδας – Τουρκίας, που θα είχε βαρύ κόστος ιδιαίτερα για τη χώρα μας δεδομένης της ανεπαρκούς αμυντικής θωράκισής της κατά την τελευταία δεκαετία, καθώς μόλις τώρα αποφασίστηκε επιτέλους ο εκσυγχρονισμός Πολεμικής Αεροπορίας και Ναυτικού αλλά η υλοποίησή του απαιτεί χρόνο ή και χρόνια.
Εν τω μεταξύ ο ελληνικός λαός και ουκ ολίγοι σχολιαστές ιδιαίτερα επισημαίνουν με διάφορα επίθετα την φιλοτουρκική πολιτική του Βερολίνου χωρίς όμως να εμβαθύνουν και στους λόγους, καθώς αυτή εκκινεί από την παραδοσιακή σχέση των δύο χωρών και καταλήγει στην πληθωρική τουρκική παρουσία στην πολιτική και οικονομική ζωή της Γερμανίας.
Είναι διαχρονικός ο γεωπολιτικός έρωτας που συνδέει τη Γερμανία με την Τουρκία από την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Τουρκία ήταν σύμμαχος της Γερμανίας και καθ’ όλη την έκτοτε μακρά περίοδο οι στενότερες σχέσεις των δύο χωρών σφυρηλατήθηκαν με την ισχυρή οικονομική και εμπορική συνεργασία τους.
Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τον οποίο η Τουρκία ετήρησε ευμενή υπέρ της Γερμανίας ουδετερότητα, 1 εκατομμύριο τούρκοι εργάτες επάνδρωσαν από το 1961 έως το 1969 τις γερμανικές βιομηχανίες, για να πολλαπλασιαστούν έκτοτε σε 3,5 εκατομμύρια το 2010 και πιθανότατα σε 4 έως 5 εκατομμύρια σήμερα. Οι περισσότεροι εξ αυτών έλαβαν ήδη τη γερμανική υπηκοότητα και δικαίωμα ψήφου.
Ποιο γερμανικό κόμμα δεν αγωνιά για το ποια κατεύθυνση θα δώσει σε αυτούς ο πατερούλης Ερντογάν;
Η τουρκική διείσδυση προκύπτει και από το γεγονός ότι 3 μέλη του Ευρωκοινοβουλίου, 16 μέλη του γερμανικού ομοσπονδιακού κοινοβουλίου, 48 μέλη των περιφερειακών κοινοβουλίων και 423 μέλη δημοτικών συμβουλίων είναι τουρκικής καταγωγής.
Τα εκατέρωθεν τεράστια οικονομικά συμφέροντα προκύπτουν εξάλλου από το γεγονός ότι η Γερμανία είναι ο κυριότερος εισαγωγέας τουρκικών προϊόντων συνολικής αξίας 16,6 δισεκατομμυρίων ευρώ (στοιχεία 2019). Οι αντίστοιχες τουρκικές εισαγωγές από τη Γερμανία ανέρχονται σε 19,2 δισ. ευρώ, αμέσως μετά τη Ρωσία (ένας σπουδαίος λόγος για τις καλές σχέσεις Πούτιν – Ερντογάν).
Είναι εύλογο συνεπώς η πολιτική της Γερμανίας έναντι της Τουρκίας να επηρεάζεται καθοριστικά από το γεγονός ότι είναι ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της. Επιπλέον, πάνω από 3.000 θυγατρικές γερμανικές επιχειρήσεις εδρεύουν στην Τουρκία.
Οι τουρκικές εξαγωγές στη Γερμανία αφορούν οχήματα, τμήματα και εξαρτήματα αυτοκινήτων, υφάσματα και οπλικά συστήματα, καθώς η Τουρκία έχει αναπτύξει τεράστια πολεμική βιομηχανία. Αν συνεκτιμηθούν στα ανωτέρω και το ότι 80.000 γερμανοτουρκικές επιχειρήσεις λειτουργούν στη Γερμανία με τζίρο 52 δισεκατομμύρια ευρώ και απασχολούν 500.000 άτομα, ενώ 7.500 γερμανικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στην τουρκική επικράτεια, καταλαβαίνουμε γιατί η Μέρκελ δίνει τα ρέστα της υπέρ της Τουρκίας.
