Μετά  τη δεκαετία του 1950  άρχισε στη  χώρα  μας , δειλά,  δειλά η  δημιουργία  μιας  βιομηχανίας. Πρώτα  προέκυψαν  κάποια   εργοστάσια  του Μποδοσάκη (Πυρκάλ)  στον  εξοπλιστικό τομέα. Μετά  τα εργοστάσια  υφασμάτων της Πειραϊκής – Πατραϊκής    στην Πάτρα  κι η νηματουργία  Λαναρά  στη Νάουσα. Συνέχεια  δόθηκε  στις  ηλεκτρικές   οικιακές  συσκευές,  που  αντικατέστησαν τις  παλιές  γκαζιέρες πετρελαίου  και τα  ψυγεία  με τις παγοκολώνες.  Η Ιζόλα, η Εσκιμώ   και τέλος η Πίτσος  γέμισαν   τις ελληνικές,  αλλά  και   βαλκανικές  αγορές.  Μετά ξεκίνησε η  Πιρέλι  των ελαστικών  της  Πάτρας και η Γκουντ – Γύαρ  της  Θεσσαλονίκης,  που κι αυτή παρήγαγε  λάστιχα   αυτοκινήτων.

Με  τη  δημιουργία όμως  της  Ένωσης  του Διεθνούς  Εμπορίου  και της καθιέρωσης   της  Παγκοσμιοποίησης,  που  οδήγησε στην κατάργηση των δασμών  το 1994,  άρχισε σιγά – σιγά το  διαδοχικό  κλείσιμο   των όποιων ελληνικών  εργοστασίων  και βιοτεχνιών,  γιατί  η παραγωγή των δικών μας  προϊόντων  δεν άντεχε  τον ανταγωνισμό.

Το  2011  δήλωσε  πτώχευση  ο  Όμιλος Πετζετάκις , που  ξεκίνησε το 1960  και  ήταν μία από τις μεγαλύτερες εξαγωγικές βιομηχανίες της Ελλάδας,  με έδρα  τη Θήβα. Ειδικευόταν στην κατασκευή σκληρών και εύκαμπτων πλαστικών σωλήνων.

Παρ’  όλ’  αυτά  η επιχείρηση της ΠΙΤΣΟΣ  συνέχισε  να παράγει, αν  και  η ιδιοκτησία  άλλαξε  αρκετές  φορές. Στην  Πίτσος,  που  ίδρυσε το εργοστάσιο στο Ρέντη της Αθήνας,  μπήκαν   διαδοχικά  οι γερμανικές  εταιρείες Siemens   (Ζήμενς), μετά η Bosch  (Μπος)    και  τέλος έγινε  ένας  συνεταιρισμός   των δύο γερμανικών  επιχειρήσεων με  τους κληρονόμους  της Πίτσος. Στη  συνέχεια  αποχώρησαν  οι  Έλληνες  και  την επιχείρηση  λειτούργησαν εξ ημισείας οι  δυο  γερμανικές εταιρείες.  Αλλά  το 2014  εγκατέλειψε  κι η    Ζήμενς,  ώστε η επιχείρηση έμεινε μόνο στην ιδιοκτησία   της  Bosch .

Η ελληνική  κυβέρνηση συζητά  με τους Γερμανούς,  να μην πάρουν την  επιχείρηση  από την Αθήνα, αλλά   οι γνωρίζοντες  τα πράγματα , αμφισβητούν  σφόδρα  ότι θα επέλθει  κάποια  συμφωνία. Έτσι,  οι μερικές εκατοντάδες  εργαζόμενοι  εκεί, θα  βρεθούν,  όπως τόσοι  άλλοι,  στο δρόμο  και  στις ουρές του ταμείου ανεργίας .

Προτάσεις  λύσης

 

Η  κυβέρνηση  μάλλον  δεν πρόκειται  να πετύχει  τίποτε,  γιατί  και σε άλλες όμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν,  δεν  μπορέσαμε  να αποφύγουμε  τη  φυγή  της ξένης βιομηχανικής  επιχείρησης, π.χ  της  Goodyear .

Γι’ αυτό  η  κυβέρνηση  δοκιμάζει  τις  ακόλουθες  λύσεις :

  • Λύση  1η:  Το  Υπουργείο  Οικονομικών  στέλνει  έναν εκπρόσωπό του  στο Λονδίνο,  ο οποίος συναντάται  με την Ένωση  Ελλήνων Εφοπλιστών  και  προτείνει  στα  μέλη της ,  όπως  συγκροτήσουν μια ομάδα,  που θα συγκεντρώσει  60  εκατομμύρια    Ευρώ  για να έρθει  στην Ελλάδα, προκειμένου  να αγοράσει  από τους Γερμανούς  την επιχείρηση  της  ΠΙΤΣΟΣ. Ταυτόχρονα,  υπόσχεται  σ’ αυτούς,  ότι  το κράτος θα τους συμπαρασταθεί με φοροελαφρύνσεις,  μέχρι   να ορθοποδήσουν. Έτσι, σώζεται η επιχείρηση  και διατηρούν  τη δουλειά τους οι εργαζόμενοι.
  • Λύση 2η : Τέλη  του μηνός  Οκτωβρίου η  κυβέρνηση   θα δώσει  στους  συνταξιούχους  αναδρομικά,  των οποίων το  ύψος   ανέρχεται,   σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, στο 1,4 δις Ευρώ. Από αυτά  το Υπουργείο Εργασίας  κατακρατά  100  εκατομμύρια Ευρώ,  τα οποία διαθέτει , για  να σώσει  την απειλούμενη   με φυγή επιχείρηση της ΠΙΤΣΟΣ.  Προς τούτο  δημιουργείται  ένα  Διοικητικό Συμβούλιο,  που  απαρτίζεται από 2  καθηγητές  του Πολυτεχνείου (ΕΜΠ), 2 από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας,  3 εκπροσώπους  των εργαζομένων της επιχείρησης  και 3  εκπροσώπους  του Υπουργείου Οικονομικών. Αυτοί  με τα   αναφερθέντα  χρήματα  αγοράζουν  με 60 εκατομμύρια Ευρώ το  εργοστάσιο και τα άλλα  40 τα επενδύουν  καταλλήλως για να ενδυναμώσουν την  επιχείρηση,  ώστε  να συνεχίσει  να παράγει  ανταγωνιστηκά.  Έτσι  σώζεται  το  εργοστάσιο  και  οι  θέσεις  εργασίας, τόσων ανθρώπων.  Η  επιχείρηση  διοικείται  με  όλα  τα τερτίπια του  ιδιωτικού τομέα. Κανένα  ίχνος κρατικής  παρέμβασης.   Τώρα  τα  100   εκατομμύρια  Ευρώ,  που θα  διαθέσει το Υπ. Εργασίας,  δεν θα  πάνε στο βρόντο.  Τα  λεφτά  αυτά είναι των συμπατριωτών μας  συνταξιούχων,  που  τα δούλεψαν μια ζωή. Έτσι  σε αντιστοιχία  των  χρημάτων  εκδίδονται  μετοχές,  οι οποίες  μοιράζονται  στους  συνταξιούχους, ανάλογα με το ποσό  που κρατήθηκε   για  τον  κάθε  έναν. Με αυτόν  τον  τρόπο,  δεν  χάνει κανένας  τα χρήματά  του  και  παράλληλα  έχουμε την πρώτη Λαϊκή  Επιχείρηση,  όπως  δημιουργήθηκε   το 1936  η γερμανική  αυτοκινητοβιομηχανία  της Volkswagen.