Έως και κωμική θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος όλη την πολιτική αναστάτωση που προκάλεσε η επιλογή του Πρωθυπουργού να προτείνει την Άννα Διαμαντοπούλου ως υποψήφια ΓΓ του Ο.Ο.Σ.Α.
Προφανώς και ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει μία κίνηση που έχει και πολιτικά χαρακτηριστικά. Η Άννα Διαμαντοπούλου δεν είναι πρόσωπο δίχως πολιτική ταυτότητα – κάθε άλλο. Είναι ταυτισμένη με την περίοδο διακυβέρνησης του ΠαΣοΚ, υπήρξε κορυφαίο στέλεχος, έχει μακρά πορεία και θετική συμβολή.
Πλην όμως, έχει αποχωρήσει από το ΠαΣοΚ ήδη από το 2013.
Και υπό αυτό το πρίσμα, είναι πραγματικά αξιοπερίεργες οι αντιδράσεις του ΚΙΝΑΛ και οι αντανακλαστικοί εξυπνακισμοί του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την προσέγγιση Μητσοτάκη – Διαμαντοπούλου.
Για κάποιον περίεργο λόγο και με κάποιον περίεργο τρόπο, κάποιοι στο ΚΙΝΑΛ έχουν μία ιδιοκτησιακή αντίληψη της πολιτικής. Θεωρούν για παράδειγμα ότι η Διαμαντοπούλου ή ο Χρυσοχοΐδης έκαναν ένα είδος αποστασίας, πρόδωσαν τις αρχές του ιερού κινήματος και τους κρατάνε μούτρα ή προσπαθούν με κάποιο τρόπο να τους απαξιώσουν.
Διαμαρτύρονται δε και μέχρις ενός σημείου, υποστηρίζοντας τάχα ότι ο Μητσοτάκης κάνει ρεσάλτο στο κέντρο, το οποίο θεωρούν ότι τους ανήκει και κανείς δεν δικαιούται να το διεκδικεί. Και την ίδια στιγμή, διαμαρτύρονται άλλοι από τη ΝΔ, επειδή ο Μητσοτάκης αξιοποιεί διαρκώς στελέχη με άλλη κομματική προέλευση.
Είναι αυτή μία πολύ αναχρονιστική αντίληψη της πολιτικής, μία προσέγγιση στατική και ενδεικτική πολλών προβλημάτων της προηγούμενης περιόδου.
Στην διαρκή παλινδρόμηση του μεταξύ (ολίγον) αριστεράς ή δήθεν σοσιαλδημοκρατίας και με την ψευδαίσθηση ότι δικαιωματικά είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να τοποθετείται στον χώρο του κέντρου, το ΚΙΝΑΛ βλέπει πλέον παντού εχθρούς, υπονομευτές και συνωμοσίες. Κατά κάποιον τρόπο, πάσχει από τα ίδια σύνδρομα που εκδηλώνονται και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Φαντάζουν έτσι και τα δύο αυτά κόμματα ως απλοί θεατές της τακτικής του Μητσοτάκη, ο οποίος αθόρυβα και δίχως προστριβές διαμορφώνει μία νέα πολιτική συνθήκη και ένα νέο περιβάλλον. Σε αυτό, είναι φανερό, δεν χωρούν ούτε η εξαλλότητα, ούτε οι κραυγές, ούτε τα μισόλογα και τα πολιτικά νεφελώματα.
Το ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί να (μετα)κινηθεί στο κέντρο είναι περισσότερο από φανερό. Όμως η ψευδαίσθηση κάποιων ότι το κέντρο τους ανήκει είναι για γέλια. Όπως επίσης και η χολή για πρόσωπα που έχουν διαχωρίσει τις θέσεις τους εδώ και χρόνια, ασκώντας ένα άλλο είδος πολιτικής.
Τώρα, αν μία διαδικασία όπως αυτή της εκλογής νέου/-ας ΓΓ του Ο.Ο.Σ.Α αντιμετωπίζεται από κάποιους με όρους παλαιοπασοκικής ιδεοληψίας, μόνο ως δείγμα της αναπόδραστης πολιτικής τους απομόνωσης φαντάζει.
