Βαθμολογία: 5 – εξαιρετική, 4 – πολύ καλή, 3 – καλη, 2 – ενδιαφέρουσα, 1 – μέτρια, 0 – απαράδεκτη
«Εκρηξη θυμού» («Unhinged», ΗΠΑ, 2020)
Οσο βαρύ και αν είναι το πένθος του «Αντρα» όπως ονομάζεται σε αυτή την ταινία ο Ράσελ Κρόου, σίγουρα δεν μπορεί να είναι βαρύτερο από τα εγκλήματα που από το πρώτο λεπτό της, πριν κάν πέσουν οι τίτλοι αρχής (!), τον βλέπουμε να κάνει. Σκοτώνει με σφυριά, βάζει πυρκαγιές σε σπίτια με ζωντανούς ανθρώπους στο εσωτερικό τους, πατάει με βουλιμία το γκάζι για να παρασύρει με το τεράστιο τζιπ του πεζούς, μαχαιρώνει σε δημόσια θέα δικηγόρους, είναι έτοιμος να πνίξει με καλώδια παιδιά… Οτι εφιαλτικό μπορείτε να φανταστείτε, να είστε βέβαβαιοι ότι ο Κρόου είναι ικανός να το κάνει.
Είναι ένας άνθρωπος εκτός εαυτού, έτοιμος για το χειρότερο.
Το γιατί βέβαια τα κάνει όλα αυτά είναι ένα θέμα, όχι όμως το θέμα που απασχολεί τον σκηνοθέτη Ντέρικ Μπόρτε. Η έκρηξη του «Ανδρα» είναι που τον νοιάζει και θαρρείς ότι ηδονίζεται με το να παρακολουθεί τον Κρόου να διαλύει ως ταύρος σε υαλοπωλείο (στην κυριολεξία δε) ότι βρίσκει μπροστά του. Είναι προφανές ότι η ταινία θέλει να μιλήσει για την παράνοια των καιρών μας (προ COVID 19) που ειδικά στην Αμερική, φαίνεται ότι δεν έχει προηγούμενο. Πράγματι, το τι γίνεται στους εκεί δρόμους, άλλο να το λες και άλλο να το βλέπεις (οι τίτλοι αρχής συνοδεύονται με τις πιο φρικιαστικές ειδήσεις που μπορεί να υπάρχουν).
Κάποιοι όμως είναι έτοιμοι να αντισταθούν απέναντι σ’ αυτήν την άνευ λόγου και αιτίας παράνοια, οπότε ερχόμαστε στην περίπτωση της Κάρεν Πιστέτσιους, της γυναίκας που ο «Ανδρας» θα κυνηγήσει σαν μανιασμένος, η οποία επίσης σαν μανιασμένη, θα τον αντιμετωπίσει.
Δεν θυμάμαι να έχω δει τα τελευταία χρόνια μια ταινία με τόσο απελπισμένους και βίαιους στις αντιδράσεις τους χαρακτήρες και δεν νομίζω ότι η εμπειρία της παρακολούθησης αυτής της ταινίας μου πρόσφερε πολλά – πέρα από το γεγονός ότι επιβεβαιώνει πως ο Ρ. Κρόου είναι πλέον τόσο αντιπαθής ως παρουσία που θα έλεγα ότι έχει γίνει λόγος αποφυγής μιας ταινιας, όχι έλξης. Ενα βουνό από κρέας που κινείται με δυσκολία, ακούγεται με δυσκολία, αναπνέει με δυσκολία και που χρειάζεται επειγόντως δίαιτα.
Σε ορισμένες σκηνές μου θύμισε τόσο πολύ έναν συνδυασμό Μπαντ Σπένσερ – Τζον Γκούντμαν (στα πολύ παχιά του) μαζί, που με έπιασαν τα γέλια, παρά τον δραματικό χαρακτήρα αυτών των σκηνών.
Βαθμολογία: 1 ½
ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ODEON ΙΛΙΟΝ – TOWN CINEMAS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΝΕΣΙΣ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ – ΑΡΤΕΜΙΣ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΛΣΟΣ –
ΛΙΛΑ – ΦΙΛΙΠ – ΦΛΟΙΣΒΟΣ – ΑΡΙΑΝ – ΜΑΡΙΛΕΝΑ – ΡΙΑ – ΑΛΟΜΑ – ΚΑΤΕΡΙΝΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE – ODEON ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – CINEMAONE – ΕΛΛΗΝΙΣ κ.α.
——————————————-
«Antebellum: Η εκλεκτή» (ΗΠΑ, 2019)
Η Tζανέλ Μονέ σε σκηνή της ταινίας «Antebellum: Η εκλεκτή»
Στον κόσμο των κινηματογραφικών γρίφων συνήθως όλα επιτρέπονται, πολύ συχνά με εκνευριστικές αυθαιρεσίες, λόγος για τον οποίο ανέκαθεν διατηρούσα σοβαρές επιφυλάξεις απέναντι του. Οφείλω ωστόσο να ομολογήσω ότι ο γρίφος της ταινίας των Τζέραρντ Μπους, Κρίστοφερ Ρενς που με έναν αλληγορικό τρόπο σχολιάζει τον φυλετικό ρατσισμό στην Αμερική, μου κίνησε την περιέργεια. Μέχρι ενός σημείου όμως.
Κάπου υπάρχει ένας εφιάλτης και κάπου υπάρχει και η πραγματικότητα. Ποιο είναι το καθένα αποτελεί το βασικό ερώτημα. Με κεντρικό πρόσωπο μια έγκυο μαύρη σκλάβα (Tζανέλ Μονέ), παρακολουθούμε σκηνές απερίγραπτης βίας από τους λευκούς προς τους μαύρους σε ένα «εκπαιδευτικό» κέντρο αναμόρφωσης των δεύτερων στον αμερικανικό νότο του προπερασμένου αιώνα.
Και ξαφνικά, λίγο μετά την πρώτη μισή ώρα, χωρίς να έχει γίνει κάτι ιδιαίτερο, μεταφερόμαστε στο σήμερα, όπου μια μαύρη ακτιβίστρια, επιτυχημένη συγγραφέας, το ίδιο πρόσωπο με εκείνο στο εκπαιδευτικό κέντρο, δίνει λόγους κατά του φυλετικού ρατσισμού.
Πως «τέμνονται» τα δύο τμήματα της (προφανώς) ίδιας ιστορίας; Κάπως θα πρέπει, μόνο που σεναριακά μένουν πολλά σε εκκρεμότητα ενώ το κτίσιμο των δύο «τμημάτων» έχει εξαιρετικά αργή εξέλιξη, χωρίς στην ουσία να συμβαίνουν και τόσα πολλά, πέρα από τις προφανείς γραφικότητες: τη βία προς τους μαύρους, τη πρωτόγονη οργή των λευκών και αργότερα (στο σήμερα) τη λευκή υπεροψία αλλά και μια άλλου τύπου αντιμετώπισή της από τους μαυρους. Να σημειώσω εδώ την πολύ καλή Γκαμπουρέι Σιντιμπέ (του «) στον ρόλο μιας φίλης της κεντρικής ηρωίδας που αντιμετωπίζει τα πάντα με ξύπνιο χιούμορ.
Εν τέλει το «Antebellum αποκτά την μορφή ταινίας εκδίκησης αλλά κι αυτό ακόμα γίνεται με μια αίσθηση προχειρότητας, λες και επειδή ήρθε η ώρα του τέλους, άντε να το τελειώνουμε όπως να’ ναι!
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ODEON ΙΛΙΟΝ – TOWN CINEMAS ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – ODEON MAKEΔONIA – CINEΜΑΟΝΕ – ΕΛΛΗΝΙΣ
———————————————
«Τα σκυλιά δεν φοράνε παντελόνια» («Koirat eivat kayta housuja», Φινλανδία, 2019)
Ανούσια ερωτικά σαδομαζοχιστικά παιχνίδια στην ταινία «Τα σκυλια δεν φοράνε παντελόνια»
O τίτλος της ταινίας του Τζ. Π. Βαλκεαπάα είναι «Τα σκυλιά δεν φοράνε παντελόνια» λες και αυτό δεν ισχύει για τις γάτες, τα ποντίκα, τις κατσίκες, τις κότες, τα γαϊδούρια και τα περιστέρια. Το πρώτο που αναρωτιέσαι είναι το που μπορεί να κολλάει αυτός ο δήθεν «ποιητικός» τίτλος στην πλοκή αυτής της αφόρητης ταινίας που στην ουσία δεν είναι παρά μια επιτηδευμένα προκλητική άσκηση στον σαδομαζοχισμό με ωραίους φωτισμούς αλλά χωρίς ιστορία; Να ένα καλό ερώτημα του οποίου η απάντηση να βρίσκεται μόνο στο μυαλό του σκηνοθέτη.
Αλλά στ’ αλήθεια τώρα, είναι αυτή η εποχή που ζούμε κατάλληλη για να πάει κανείς στο σινεμά και να δει έναν τύπο να βγάζει τα νυχια του, να τον μαστιγώνουν ή να δέχεται εθελοντικά το μαρτύριο του βγαλσίματος των δοντιών του με πένσα από μια κοπελιά που προσφέρει σεξουαλική διαστροφή με την σέσουλα επειδή έχει τα… θέματά της; Και ποιος δεν έχει θέματα; Eτσι τ’ αντιμετωπίζουμε;
Ούτε για «μάτι» δεν προσφέρεται αυτό το αρρωστημένο κατασκεύασμα που φαίνεται να υποστηρίζει ότι στον πόνο βρίσκεται η λύτρωση. Τον πόνο που μας προκαλούν αλλά και τον πόνο που προκαλούμε. Κολοκύθια με την ρίγανη. Και σαν να μην εφταναν οι αποκρουστικές εικόνες, η ταινία διανθίζεται επίσης από μια εκνευριστική μουσική (του Μίκαλ Νέζτεκ) που σου κάνει σμπαράλια τα νεύρα, λες και λιμαρουν σίδερα δίπλα στ’ αυτιά σου. Πράγμα που σημαίνει ότι προσωπικά δεν έκλεινα μόνο τα μάτια μου βλέποντάς την, αλλά και τα αυτιά μου.
Βαθμολογία: 1
ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ – ΔΑΝΑΟΣ
Προβάλλονται επίσης τα κινούμενα σχέδια «Ο βασιλιάς Γάιδαρος» όπου ένας ανέμελος γαϊδαράκος γίνεται βασιλιάς (οπότε αρχίζουν τα προβλήματά του) και «Γιακαρί: Η ταινία» με θέμα την σχέση ανάμεσα σε ένα αγοράκι της φυλής των Ινδιάνων Σιού με ένα άλογο μάστανγκ.
